Taak 1 French Open

Val Pelouse

getting excited

Jean-Yves en Ataulfo

Ataulfo en Lorenzo

Om elf uur waren we op Val Pelouse, precies zoals twintig jaar geleden met de wolken nog onder starthoogte. En een prachtige bergtop vol bloemen en met af en toe een glimp van de sneeuw achter ons. Tijdens de briefing trok het duidelijk open maar tegen de tijd dat het window open ging leken de wolken weer dikker en lager naar ons te drijven. Ik was enorm zenuwachtig, m’n hart bonkte echt ouderwets in m’n borst en ik haakte bijna af. Je kan of op een veel te vlak glooiend stuk starten, of op een steiler maar heel kort en een beetje raar scheef bobbeltje. Ik moest ook nog eens lang wachten voordat de wind weer mijn kant op kwam. M’n start was redelijk maar ik zou eigenlijk wat over moeten hebben. Links was er iemand net voor me gestart en hij draaide vlak boven me – naar rechts (officiële draairichting: links). Ik pakte het belletje maar het was heel erg zwak en ik was ook niet geconcentreerd. Kijkend richting het eerste keerpunt, Chamoux (waar ik heb leren vliegen!) zag ik snel genoeg dat ik er niet gelukkig van zou worden als ik daar mogelijk zou moeten landen. En aangezien het toch al geweldig was dat we konden vliegen terwijl de voorspellingen zo ontieglijk slecht waren en aangezien ik natuurlijk as usual schrik had voor de landing speerde ik gewoon rechtstreeks naar het landingsterrein. Maakte nog een ploinklanding ook, bah nou zie ik er voor de rest van de week debiel uit met een schaafwond op m’n kin. Desondanks was ik blij met m’n vluchtje en met alle gezelligheid en het weer werd steeds beter waardoor er nog best een hoop op goal stonden, inclusief m’n voltallige team zodat ik niemand hoefde op te halen. Tonio eerst en een half uur later Brad! Op z’n allereerste Europese Alpenvlucht, in een taak waarvan hij boven nog zei dat ie nog nooit zoiets had meegemaakt, zigzaggend tussen de bergen door. Brad en ik zouden afgelopen Forbes samen hebben gevlogen alleen pakte het weer en mijn schouder toen niet goed uit, dus we hebben elkaar nooit opgehaald. Dat was maar goed ook want hij vliegt supergoed en ik maak er tegenwoordig echt helemaal niks meer van.

Daarna Gordon, en daarna hield ik het niet meer bij tot Ataulfo en Jean-Yves binnen kwamen. Terwijl ik thuis wat ging keutelen moesten zij de accu opladen omdat Manu ‘m had leeggetrokken met z’n scoringscomputer. Iedereen blijft er even gezellig bij, Ataulfo is nu aan het koken en Lorenzo komt net met wijn aan. Weer een geslaagde dag.