Het is leuk om een prijs te krijgen vanwege mijn
onophoudelijke positivisme en van Jenny te horen dat ik totally rock omdat ik
maar blijf vliegen, echt leuk. Maar GOT wat zou ik er veel voor over hebben als
ik ook eens een beetje goed zou vliegen! Ik heb toch wel zin om een potje te
janken, nou ja dat begon eigenlijk doordat we het over Adam en Luis en Thibault
hadden en alle anderen, maar dat gaat dan weer naadloos over in frustratie over
mijn totale gebrek aan talent, inzicht en techniek. Het enige wat ik heb is volharding
en geld genoeg om een goeie vleugel te kopen. En heel veel heel lieve mensen
die me helpen. Dat dan weer wel.
Ik startte niet helemaal als eerste, zakte bijna weer uit en
krabbelde toch nog met Andy onder me tot bijna wolkenbasis, 2800 meter. Ik
voelde me eigenlijk wel goed en het ging hoog en de bellen waren best in orde
en het duurde ook niet zo heel lang meer voor de start zou openen dus ik
besloot me aan de regels te houden en niet vóór de eerste starttijd te gaan. En
ik voelde me best wel slim om eerst maximaal hoogte te tanken ongeacht hoe lang
het duurde en de verkeerde kant die ik op driftte, de wereld ziet er zo veel
beter uit als je je niet druk hoeft te maken over landingsterreintjes. Dus ik
stak steeds naar een termiekend gaggletje en trok m’n vg vol aan, maar toch
kwam ik te laag naar mijn smaak bij het keerpunt. Als ik op dat moment meteen
had omgedraaid om terug te vliegen naar die kneiterbel dan was het
waarschijnlijk wel goed gekomen, maar dat durfde ik nou net niet. Er draaide
iemand zo ongeveer boven de Col St Jean en ik probeerde zijn bel te pakken,
maar ik begon al een beetje te stressen dus het lukte niet meer. Bovendien ging
ik bizar hard naar beneden, waar ik een vrij onaantrekkelijk terrein uitkoos
omdat iets beters gewoon niet beschikbaar was en het me ook nog eens niet lukt
om te bepalen uit welke kant de wind kwam. Ik maakte wel een goed circuit en
rondde de rugwindlanding op het glooiende terrein precies op de rand af met een
beperkt klein whackje, niks ernstigs. Eigenlijk wel goed voor m’n
zelfvertrouwen, om te weten dat zo’n landing ook wel lukt.
De rev-retrieve van vader Dotchin was er nog voordat ik
helemaal was ingepakt, en een half uur later lag ik in het zwembadje terwijl
minstens twintig piloten op goal binnenkwamen. 97 km in twee uur, hoe hard kan
het gaan?!
Daarna Heathers harnas overgenomen dus ik ben weer een blije
Tenaxvlieger als ik de chute heb gerepackt. Morgen zal het er om spannen of er
nog een taakje uit te halen is voordat het onweer begint, en dan rij ik naar
huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten