Asomada revisited (en m'n tweede echte misstart in m'n leven)

Foei! Ik moet me diep schamen en dat doe ik dan ook. Plus m’n straf is wat pijnlijke ribben en een kapotte broek. Terechte straf en ik moet natuurlijk juichen omdat het allemaal weer met een sisser afloopt. We startten vanmorgen op Asomada, net als de dag van m’n ongeluk met weinig wind en met dezelfde vleugel als toen. Het goeie landingsterrein is nog steeds best ver. Francoise tilde m’n vleugel naar de startplek, en begeleidde me alsof ik een student met net een week vliegervaring was. Zo lief. M’n start was perfect, ik maakte wat slagen in de termiek voor de pukkel rechts maar uiteindelijk verloor ik toch hoogte, en halverwege de berg leek het me een fijn plan om maar vast richting landingsterrein te draaien. Dat was een pietsie overdreven, ik moest nog vijf S-en maken om hoogte te verliezen, en met een klein huppeltje landde ik best wel heel aardig.

Het was zonnig (ik ben flink verbrand, ruim 22 graden), Alex was er en Aleksandra en Clement kwamen snel en kort daarna een hoop wedstrijdpiloten die eruit zakten. Nog voor half drie reden we opnieuw naar boven voor een tweede start, en deze keer had ik er alleen maar gigantisch veel zin in, zonder zenuwen. Foutje. Er was geen wind meer en Francoise raadde me af om te starten, maar ik voelde me superwoman (zei ze) en ik was erg tevreden met m’n geduld waarmee ik op een zuchtje wind wachtte. Ik startte nog heel goed ook. Alleen na vijf passen hield het een beetje op, ik viel op m’n buik, gleed over de keien en duwde twintig meter verderop dan maar uit om tot stilstand te komen. Er was niks kapot en m’n rib is misschien maar een heel klein beetje gekneusd, de rits en de gespen van m’n harnas en m’n kniebrace flink versleten, dus het viel weer mee. Alleen schaam ik me dus diep want tjonge wat was dit dom.

Een douche en een biertje verder durf ik de anderen weer onder ogen te komen.

Niet gevlogen op Orzola

La Graciosa

Te langzaam te laat maar ik ben niet eens heel erg sjagrijnig. Voordat we boodschappen hadden gedaan, auto’s georganiseerd, mijn huurvleugel opgehaald en het landingsterrein van Orzola bekeken was het al lunchtijd en de wind zakte in. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat we heel veel beter op tijd hadden kunnen zijn als we ons hadden gehaast. Terwijl iedereen opbouwde op Orzola, de mooiste plek kwa uitzicht van het hele eiland, liep ik te twijfelen. De starts zijn bijzonder onaantrekkelijk, vlad en met enorme steenblokken en struiken vlak onder je vleugel, de wind was vrij licht en een pietsie cross, het landingsterrein loopt af en/of het is heel erg kort met deze oostelijke stroming, ik heb al maanden nauwelijks gevlogen en m’n schouder begint al op te spelen alleen al doordat ik gisteren voortdurend m’n twintig kilo zware harnas op m’n rug moest hijsen. En dan ben ik ook nog eens niet helemaal goed uitgeslapen. Na een gezellige babbel met een Duitser die ik nog nooit ontmoet heb maar die mij kende uit verhalen (ik ben beroemd!) durfde ik het toch te proberen. Maar de vleugel was erg lastig op te bouwen, het ding is hyperstrak aan alle kanten dus de neuskabel en de tips krijg ik er op m’n eentje niet in, en toen ik bijna klaar was liet Alex weten dat het vrij turbulent was. Dat was de druppel dus ik pakte de boel weer in. Alle anderen hebben wel gevlogen, sommigen zelfs een heel aardig uurtje of langer, en de meeste landingen waren ok. Nou ja, morgen weer een dag. De rest van de week lijkt het Asomada to worden. Mijn favoriete stek hier tot ik twee jaar geleden tegen dat rotsblok klapte, maar die fout zal ik dan ook niet meer maken. Wel op tijd richting landingsterrein dus.

Derde keer Lanzarote

Ik voel me nog milieuschuldiger dan anders in m’n vakantievlucht voor een weekje Lanzarote. M’n motieven voor dit reisje zijn niet zoals normaal: een wedstrijdje, zoveel mogelijk vliegen, vliegvrienden zien. Ik kan helemaal niet veel vliegen met m’n pijnlijke schouders en rug en degene die bedacht om samen te gaan is er niet bij. Komt de gigantisch toegenomen aandacht voor klimaatverandering en de ongelooflijk schadelijke luchtvaart nog bij. Allemaal waar. Maar zojuist openden de wolken zich even en kon ik de heuvels en huizen en wegen onder me, de bergen in de verte van ik denk Portugal, vanaf onze twaalf kilometer hoogte goed zien. Ik geniet er altijd enorm van, het uitzicht op de verre miniwereld waar onzichtbare micromensjes allemaal met hun onbekende levens bezig zijn terwijl ik hier anoniem over dat alles heen vlieg. Het uitzicht vanaf deze hoogte is schitterend, maar het is ook een fascinerend soort niet-bestaan wat hier gebeurt. Waar je je pas bewust van wordt als je daken en wegen en steden ziet. Niemand in die steden bekommert zich om ons, om de tweehonderd mensen in een vliegtuig ver boven hun hoofd. En ik zie geen beweging, geen leven, de aarde zou net zo goed uitgestorven kunnen zijn.

De wolken trekken weer dicht en het vliegtuig schommelt alle kanten op, ideale omstandigheden voor een dutje. Ik zal m’n krachten straks nog nodig hebben als ik met m’n twintig kilo zware harnas rond moet sjouwen op zoek naar ene Clement die hopelijk op me wacht.

Middernacht

Ik werd bij arrivals opgewacht en direct naar m’n appartement gebracht, waar ik helemaal op m’n eentje het hele huis blijk te hebben. Veel te duur voor mij maar ik krijg er wel wat voor terug. Vijf minuten lopen van Francoise e.a. maar wel een stuk verder van Alex en de rest, die in Costa Teguise zitten (wij zitten in Tahiche, lekker centraal). Het werd een lange gezellige avond waar ik ongeveer niks begreep van wat er allemaal aan hevige politieke discussies over tafel ging. Ik geloof dat iedereen tegen Macron is behalve Francoise maar ik heb geen idee wat ze allemaal willen. Het doet er niet toe, zo was het altijd al toen ik tien jaar geleden door het Franse team werd geadopteerd. Dankzij m’n slechte frans kan ik me concentreren op de stemming en de bewegingen. Ik denk dat de hele wereld zou kunnen leren van de manier waarop Fransen over politiek praten, altijd, heftig, maar nooit ruziënd.

toepasselijk rijmpje