Dolomiten

 

Ik had geluk dat de receptie nog nèt tien minuten na sluitingstijd toch nog open was, en dat ik het allerallerlaatste plekje kon krijgen. Ik had dan wel weer pech met dat plekje, de hele nacht auto’s die dwars door m’n tentje reden, snurkers, kerkklokken pal boven m’n hoofd ieder kwartier, laat spelende kinderen. Onweersverwachting terwijl ik het moet doen met ofwel een waardeloos minitentje ofwel m’n paleistent die ik echt niet in de stromende regen wil staan opzetten. En Peter in onzekerheid of hij wel naar huis zou komen en ik dus bij hem kon bivakkeren, en Jack Henk en Eppo vrijwel incommunicado met alleen een suggestie van Henk om ‘het landingsterrein’ te gaan bekijken. Wat ik suf genoeg nog ging doen ook, al had ik kennelijk de start ingetypt dus ik was al halverwege de berg op met een doorkokende motor toen ik me realiseerde dat ik daar geen landing zou gaan vinden. Een uur twijfel volgde, gelukkig was er een gruwelijke file zodat Waze me de geitepaadjes op stuurde en bij mij eindelijk m’n verstand weer aansloeg. Ik plempte de auto langs een bospad en stiefelde dwars door verrukkelijk geurende alpenweitjes het bos in. De weitjes staan vol met minstens twintig soorten bloemen, vol insecten en sprinkhanen (die had je vroeger overal, ik realiseerde me vanmiddag dat ik ze al jaren niet meer gezien heb) en vogels. Mussen, dat viel drie jaar geleden ook al zo op. Mussen die elkaar naar het leven stonden zo te horen, toch een interessant tafereeltje. Net toen ik op een bankje zat te verzinnen wat ik nou moest doen met drie dagen onweer in het vooruitzicht belde Peter dat ik bij hem kon. Natascha liet me binnen. De logeerkamers zijn omgebouwd tot een compleet appartement voor z’n zoon maar die is er nu niet dus nou mag ik er in. Peter was toen ie thuis kwam te moe om sociaal te doen en ik ook eigenlijk, dus ik heb met m’n vouwfietsje een paar keer op-en-neer naar de auto gereden, slalommend tussen de toeristen door, om wat bagage op te halen, een uurtje in de tuin zitten lezen en net te laat m’n boodschappen gedaan. Nat genoeg om me beter uit te kleden dus nu zit ik superdelux aan een koud biertje en nul verplichtingen.

Op vliegvakantie

 

M’n verbouwing startte in maart en verliep voortvarend, totdat de vloer te laat werd geleverd terwijl Yoeri al met volgende projecten aan de slag ging. Vanaf dat moment kwam hij alleen nog maar af en toe en dan steeds voor een uurtje ofzo, het schoot niet op. Daardoor drong het dinsdag niet eens echt tot me door dat hij helemaal klaar was toen hij ging zitten en een biertje accepteerde. Gewoon af! Ik heb een geweldige nieuwe keuken en ik hoef m’n vakantie niet verder uit te stellen omdat er nog dingetjes zijn. Dus na een ‘vakantiecheck’ van de auto – een aanbieding die me wel heel gunstig leek – laadde ik de brik vol met al m’n speelgoed en trok ik overal de stekkers uit. Ik mocht niet eerder dan acht uur ’s avonds bij Ruud zijn dus ik verzon nog wat klusjes voor mezelf maar wegens die affe keuken was er eigenlijk niks meer te doen. De krant uitlezen dan maar.

Twintig minuten te vroeg stapte ik in de auto en twintig seconden later wist ik dat het mis was. De motor hortte en stootte en het gekke helikopterlampje brandde, exact zoals ze in de garage voorspeld hadden. Ze hadden gezien dat er een of andere slang niet goed aangesloten zat maar ze hadden natuurlijk weer geen idee hoe ernstig het was of hoe snel het fout zou gaan. In overleg met hen besloot ik de slang bij de eerstvolgende gelegenheid te vervangen, maar niet nu want dat zou minstens een dag vertraging betekenen. Terwijl Ruud al kaartjes voor een museum heeft gekocht en ik vrijdag in Oostenrijk wil zijn om naar m’n harnas te laten kijken.

Tegen beter weten in de wegenwacht gebeld, maar terwijl ik daar op zat te wachten begon het door te dringen dat ik beter toch maar een of twee dagen langer thuis zou kunnen blijven en dan half Nederland weer afbellen om een afspraak te regelen met een garage, dan dat ik opnieuw met een haperende kar onderweg zou zijn. Ik baalde enorm maar begon toch maar uit te laden. Peter en Thomas eigenlijk, gouwe buren!

Maar de wegenwachter zag op z’n tablet dat het iets heel anders was dan een losse slang, en hij had heel toevallig nou net het benodigde onderdeel bij zich. Binnen een paar minuten was de motorstoring verholpen, hadden de buren de vleugels weer opgeladen en was opnieuw alles uit de koelkast in de eski. Om twaalf uur arriveerden we zonder verdere problemen bij Ruuds huisje in Nijmegen en een glas rosé later lag ik te ronken. M’n vakantie is begonnen!

Bruneck, vrijdag 23 juli

Ondanks de gebruikelijke baustelle files reed ik toch lekker door, na een ochtend Limburgs museum in Venlo. Voorbij Nurnberg vond ik een ‘natuur’camping waar ik voor negentien piek een plekje op de mest kreeg, geen drinkwater geen douchewater geen electriciteit geen wifi en totaal geen zicht op de meren omdat de oevers compleet dichtgebouwd waren met stacaravans en volkstuinhuisjes met schuttingen! en hekken!! Ik kreeg dus precies niks, was ik toch maar blijven wildkamperen op een schitterende plek aan de rivier. Never mind een paar uur later was ik in het Zillertal waar Manfred van Skypoint mijn harnas beter afstelde. Ik kan nu weer m’n angle of dangle veranderen en er zit meer schuim onder m’n voeten en de beenbanden zijn strakker en ik weet voortaan hoe ik m’n chutepinnetjes kan borgen. Had Tom me ook allemaal kunnen uitleggen alleen mocht ik door corona veel te lang niet naar België. En als de hoogte nog niet goed is maakt Manfred een nieuwe hangloop voor me, dat is toch net iets makkelijker in direct contact af te spreken.

Daarna was het nog maar drie uurtjes naar Bruneck, waar ik het allerlaatste plekje op de camping nog net tien minuten na sluitingstijd kreeg. Niet ideaal en m’n nieuwe minitentje is gewoon niet hetzelfde als het ouwe, snif ik ga toch nog proberen de gebroken balijn te repareren. Ben zeer gehecht aan het ding, dat in een handomdraai klaar staat en ingepakt is, precies mijn maat en ik heb er mee op de gekste plekken gestaan zonder lekkage. Dat moet ik van het nieuwe ding nog maar zien.

De anderen kunnen dus sowieso niet naar dezelfde camping komen en bovendien ga ik mogelijk bij Peter logeren. Al heeft zijn boezemvriend (en zelden zag ik twee mannen die zo ontzettend boezemvrienden zijn terwijl ze allebei met een vrouw getrouwd zijn) vandaag een ernstig ongeluk gehad dus het zal misschien een veel te droevige toestand zijn. Eerst maar eens slapen, dat hou ik volgens mij zeker vierentwintig uur vol.

 

 

Goud!

superdeluxe gastenkamer middenin de stad

Leo stelt de fiets af

konvooi

 

Juichend op de fiets, eindelijk weer eens! De gouden (twee maandsalarissen) fiets die ik vorig jaar bij Erik de Vakantiefietser in Amsterdam kocht viel enorm tegen. Ik had 'm gekocht in de hoop weer zonder pijn lekker te kunnen doorstampen, maar het maakte absoluut niks uit. Toen ik 'm vorig jaar met regen en harde wind tegen ophaalde in Amsterdam haalde ik Den Haag bijna niet van de pijn. Sindsdien werd het niet beter, dus ik sloeg mezelf voor m'n kop - zelfs een fiets van goud helpt niet als je gewoon een kromme rug hebt.

Maar gisteren stond mijn uitgestelde eerste servicebeurt en onderhoudsles gepland. Erik biedt zijn klanten één overnachting in zijn gastenkamer om de hoek aan, dus de planning was vrijdagavond heen en zaterdag terug. Ik was zo stom om 's ochtends nog even twee kuub aarde naar de tuin te kruien maar ondertussen heb ik wel van m'n fysiontherapeut geleerd hoe het probleem in elkaar zit en wat ik kan doen om de ergste pijn te verlichten. Plus ik sloeg een pak diclofenac achterover, dat helpt natuurlijk ook.
Afijn, met de wind in de rug maar wel steeds hardere regen ging het heel redelijk gister. Ik moest een keer echt even lopen om m'n rug te kalmeren en tegen de Jan van Galenstraat was het ook niet echt leuk meer, maar het leek wel alsof er toch ineens een kwartje was gevallen en ik de juiste houding te pakken had. M'n fysiotherapeut had gezegd dat mijn stuur hoger en m'n zadel breder moest, en Leo de fietsemaker deed daar nog ideale trappers bovenop, en nou ben ik vrijwel zonder messen in m'n rug in iets minder dan vier uurtjes thuis gekomen! Hallelujah!

Daar kwam nog eens bovenop dat de gastenkamer helemaal geen basic achterkamertje was, zoals ik had verwacht, maar een meer dan schitterende ruime kamer met douche en wc, onderin het waanzinnig gave huis van Erik om de hoek van de zaak. Om het feest helemaal af te maken verwees hij me naar een fantastische Indiër twee straten verderop met de lekkerste tandoori ever.

Ik zit nog een beetje na te zweten en na te genieten van de wetenschap dat de gouden fiets dus toch wel degelijk al dat geld waard was, en dat ik de komende jaren wel degelijk tochtjes kan maken. Licht aan het eind van een somber tunneltje.

Zwemmen in open riool

Ook het zwemmen moet ik afschalen, naast vliegen en fietsen. Allergie voor chloor, verrotte schoudertjes waardoor ik geen tien slagen borstcrawl meer kan doen en sinds vorige week ook nog eens daverende rugpijn na een heel beperkt stukje rustige schoolslag. En dan ben ik ook nog bang voor muien kwallen en kitesurfers dus de zee is geen goeie optie. Te koud ook. Van de algen en stront en kadavers en motorboten in Vlietlanden word ik keer op keer flink ziek. Het stromende water van de Vliet dan maar, en niet meer dan een half uurtje, en vooral rustig aan. Toch is het heerlijk en ik bedenk dat ik afgeschaald en wel nog best wel een paar jaar mee kan.

Deltaweekend Havelte

 

Nog niet eerder reed ik zoveel kilometers met al m’n vliegspullen rond zonder te vliegen. En dat ik dat dan niet eens heel erg verschrikkelijk vond. Jammer natuurlijk, ik vlieg liever wel dan niet en het op- en inladen is zoveel werk dat ik dat liever niet voor niks doe. Maar het was vorige week al de moeite waard om een hele zaterdag alleen maar op het veld te zitten ranzen met een krantje en een babbeltje. En gisteren was het toch wel erg leuk om weer eens vliegmaatjes te zien en te horen hoe iedereen corona was doorgekomen. Ook al was het harstikke koud en bewolkt en was Havelte twee uur rijden. Er werd gelierd maar mijn schouder is nog pijnlijk en een lierstart ging zeker serieuze vlucht opleveren dus ik liet de vleugel op de auto liggen. Een landing gefilmd en becommentarieerd door Frans was wel leuk geweest natuurlijk, maar ik word wat luier dan ik altijd was. En het kijken naar en bespreken van andere landingen, waarbij één piloot vrijwel dezelfde fouten maakte als ik vaak doe, was ook al leerzaam. Zenuwachtig overpakken, recht naar de grond fladderen, ogen naar beneden gericht, aarzelend uitduwen. Dat, en self-defeating taal gebruiken (“ik land altijd slecht” of nog erger: “ik ben een slechte lander”).

Het was allemaal wel heel erg goed georganiseerd en ook erg leuk om eens een ander evenement te hebben dan een wedstrijd. Hopelijk volgend jaar drie mooie dagen en veel publiek, dan kan het echt een ledenwervend spektakel worden.