Søby Brunkuls

 

Het vliegveld ligt aan de rand van een oude bruinkoolmijn, sinds ’70 rewilded. Een groot gebied  vol meren en meertjes en verder wat heuveltjes, hei, akkers en berken en dennen en twee zandverstuivingen. Precies zoals ik me de omgeving van mijn geboortedorp herinner. Veldleeuwerikken en zwaluwen, hier en daar een boerderij. We hebben vier en een half uur gelopen, twee mensen gezien, kwamen op apegapen en heel tevreden met onszelf thuis om alle koekjes en chocola op te eten die we gisteren hadden ingeslagen. De rest van de middag doen we helemaal niks meer.

Denemarken

zweefvliegveld Holtorfsloh

We vonden een prachtig zweefvliegveld voor de nacht, met een wc en een beschutte eethoek. Ik kon alleen niet slapen door de herrie van de wind en de snelweg dichtbij dus inmiddels ben ik wel op apegapen. We kwamen rond het middaguur aan op het lierveld van Fasterholt. Groot genoeg om er een Boeing op te landen, met een superdeluxe clubhuis. Verwarmd, keuken, tafels en zithoek, doucehs en wc’s en een grote veranda. En slaapkamers met uitstekende bedden en daar mochten we gewoon in. Nadat we net klaar waren om onze tenten op te zetten, dat wel, dus die heb ik maar weer ingepakt. Kirsty wil wel liever in het minitentje slapen dan bij mij op de kamer, helemaal goed. Vanaf donderdag zal het druk worden en misschien moet ik m’n kamer delen met een andere piloot, mogelijk zelfs met Rob of Ivo van der Leeden want die komen ook. Als er te hard gesnurkt wordt kan ik altijd nog m’n kleine tentje weer opzetten, de kampeerruimte hier ziet er ook fantastisch uit. We werden ontvangen door Lars die net met pensioen is en z’n woning heeft verkocht, om met z’n vrouw in hun camper Europa rond te gaan trekken. Ze kunnen altijd van het clubhuis gebruik maken en ze hebben nog kinderen en een vakantiehuisje om naar uit te wijken. Nadat ik Fleming een berichtje had gestuurd kwam hij ook, gezellig, het ziet er naar uit dat de club niet naar Greifenburg zal afreizen zoals gepland. Het weer in de Alpen blijft waardeloos terwijl het er hier in Denemarken goed uitziet.

Tot nu toe is Denemarken nog niet echt heel buitenlands. Het is een soort Nederland maar dan mooier, groener, glooiender en leger. De bouw is ietsje anders dan bij ons maar de mensen lijken erg hetzelfde. Wel zagen we om de honderd meter een dooie vos langs de weg liggen enmwe zagen een witte vogel bidden. Er staan seringen in het bos en veel velden zijn knalgeel van het koolzaad.

Knoal

Francois met z'n Swift

Vanwege de wedstrijdjes in Annecy en Laragne had ik de komende twee weken vakantie gepland. Kirsty komt vanavond aan uit Dublin en rijdt gezellig mee, daarom kon ik dit schitterende wiekend niet meedoen met de Knoalkup. Maar nou ziet het er naar uit dat het de komende twee weken dagelijks hard regent, door heel Frankrijk en ook Oostenrijk en Italie zijn kletsnat. Als Kirsty niet zou komen ging ik gewoon werken maandag. Nu was het een lastig besluit om wel of niet naar Stadskanaal te rijden, met mogelijk serieuze crosswind en de zekerheid dat ik echt vroeg naar huis moest anders staat Kirsty straks voor een dichte deur.
Ik ben blij dat ik het wel gedaan heb. Vierentwintig graden, allemaal mensen die ik erg graag zie en een klein maar fijn vluchtje waren zeker de moeite waard. En doordat ik zo vroeg alweer naar huis reed had ik geen files.
Nu maar weer Europese meteo bestuderen en besluiten wanneer we waar heen rijden.

Avontuur

Ik brak m’n pols de dag na een superfijne vliegdag in Maillen, afgelopen februari. Mooi dat ik gisteren weer lekker gevlogen heb! Het was wel behoorlijk beweeglijk in de lucht en Pavel had al een tijdje niet gesleept dus hij kon het niet allemaal opvangen. Op zo’n driehonderd meter raakte ik in een bocht waar ik met m’n slappe handje niet uit kwam dus om een lockout te voorkomen gooide ik los. Landen dacht ik, maar boven het stuk waar het bos gekapt is kneiterde een enorme bel omhoog en langzaam schroefde ik tot bijna wolkenbasis. Terug tegen de wind in verloor ik alle hoogte en met een prima landing stond ik weer op het veld, voor een tweede, minder mooi vluchtje.

Met Brett terug hadden we het erover hoe ik overal heen liftte als tiener en de lol van verdwalen. Met een doel op weg gaan maar niet weten wat er zal gebeuren, eigenlijk ook waarom overlandvliegen zo leuk is. Dat is avontuur: geluk, hard werken, een beetje inventiviteit en accepteren dat je af en toe doodmoe of doorweekt thuis komt. Af en toe bang bent, maar veel vaker enthousiast over buitenkansjes en onverwachte ontmoetingen.

Hoe ouder we worden hoe meer we kiezen voor veiligheid en comfort. Dat is ook fijn natuurlijk maar over avonturen kan ik tegenwoordig alleen nog maar lezen.

Slap handje

Toru

Als ik ga zitten wachten tot het bot heel zeker dik aan elkaar is gegroeid of tot het geen pijn meer doet, dan kan ik wel weer een heel seizoen overslaan. Plus het is pasen dus Neumagen, tradities zijn er om in ere te houden. En de meteo zag er voor zondag ook nog eens helemaal perfect uit: wel een oostenwindje maar heel zacht, wel termisch maar met vroege bewolking niet te heftig. Ideaal voor als je niet zeker weet of je uberhaupt wel kan sturen met een slap handje. En ik moest toch de Fun weer eens uitlaten, en ik heb twee weken geleden m'n chute gepakt.

Ik was net klaar met opbouwen dus ik ging nog even op de start kijken hoe het vroegere piloten verging. Een meisje liet ons allemaal naar adem happen toen ze vrij scheef het vlonder afliep, maar ze kwam ermee weg. Alleen vloog ze met haar enkeldoekertje en bijna geen wind of termiek naar links, terwijl het landingsterrein toch echt rechtsaf ligt. Buiten het enorme veld waar we ruim terecht kunnen is er ook helemaal niks. Alleen maar wijnranken, een snelweg, de Moesel, bomen. Een stuk verderop een paar sportvelden waar 's ochtends iemand z'n Gecko had neergezet, maar het meisje vloog dus de andere kant op. Het was onduidelijk of ze in paniek was, of ze termiek zocht, het was totaal onduidelijk waar ze mee bezig was en ze reageerde niet op de steeds paniekeriger commando's in de radio's maar ze bleef maar van het veld wegdraaien. We overwogen om alvast een ambulance te bellen want dit kon niet goed aflopen. Maar dat deed het dus wel. Ze pletterde a la Katherina met een felle nose-in op de enige vierkante meter gras en liep weg met een paar blauwe plekken. Ongelooflijk, feestelijk dat ze het er zo goed vanaf bracht, maar wij hadden allemaal het hart in de keel en weinig zin om te starten.

Toen ik gekalmeerd was waagde ik het er toch maar op en op het einde van de riggel vond ik zowaar een bel. Samen met drie roofvogels draaide ik heel langzaam tot een meter of honderd, honderdvijftig boven de kam. Een van de vogels liet zich steeds met gestrekte klauwen en dreigend bolle vleugels zien maar hij/zij viel niet aan. Toch verloor ik na de vijfde keer dat we elkaar tegenkwamen m'n concentratie en dus de bel. Samen met Ube en Jurgen die het onder mij niet goed te pakken kregen keerde ik naar het landingsterrein voor een uitstekende maar kletsnatte landing. Het veld bleek meer moeras dan weiland en ik  heb net pas de modder van m'n rits geboend.

Toru en Minoru namen me mee naar boven voor een tweede start, maar die zakte ik direct uit, voor een iets drogere landing. Bij het afbouwen maakte ik kennis met Sayan, het meisje dat zichzelf zo raar in de nesten had gewerkt. Het was haar pas zesde vlucht ever, ze had niet-vliegzaken aan haar hoofd gehad, ze had moeite om een bocht naar rechts te maken zei ze en we bedachten dat leren vliegen gewoon best heftig is waardoor je soms kortsluiting in je kop kan krijgen. Hopelijk neemt ze mijn raad aan en blijft ze heel lang binnen haar comfortzone vliegen, om pas een snellere vleugel te nemen als ze consequent met twee vingers in haar neus start en landt. Had ik het maar gedaan.

Jan Huijbers, Fuck Faalangst

Nooit heb ik aan wedstrijden meegedaan om te winnen. Het ging mij altijd om vanalles, de sfeer, de opwinding, het genieten van het vliegen, het gemak van georganiseerde taken vliegen met een teamchauffeur die achter je aanrijdt, jezelf verbeteren. En vooral zo lang mogelijk zo ver mogelijk vliegen. En dat laatste lukte voor geen meter. Dat zat 'm in mijn gebrekkige technische vaardigheden om over gebrek aan inzicht in de lucht en tactisch benul nog maar te zwijgen. Het zat 'm ook wel in een niet helemaal optimale vleugel, m'n eerste Litespeed trok stevig naar rechts en was behoorlijk zwaar te handlen. Maar het zat vooral tussen mijn oren en dat wist ik, ik wist alleen niet hoe ik dat aan kon pakken.

Toen zag ik een tv-programma met een aantal mentale begeleiders van topsporters, allemaal vage new age wappies. En Jan Huijbers, een sportpsycholoog die hele verstandige dingen zei. En ja hoor, Jan heeft me destijds zo goed geholpen dat ik bij mijn eerste Womens Worlds, waarvoor ik dispensatie kreeg omdat ik niet gekwalificeerd was, een tiende plek en een bronzen medaille voor het Nederlandse team scoorde. Ik vloog twee keer naar goal en ik maakte taken van vijf, zes uur. Eenvoudig door een paar lessen van Jan ter harte te nemen. Ik deed elke nacht aan mentale training: me iets goeds tot in detail voorstellen, in plaats van me zorgen maken over het onvermijdelijke uitzakken. Elke dag voordat ik me startklaar ging maken stond ik even stil bij mijn doel: termiek pakken en doorvliegen. In de lucht probeerde ik mezelf naar boven te denken en keek ik naar de wolk waar ik heen wilde. En ik leerde van Jan dat zenuwen voor de start hielpen om alert te zijn dus ik sprak mezelf niet langer streng toe als ik weer eens stond te geeuwen van de stress.

Sinds ik harstikke bang voor landen geworden ben en ik niet langer jong en sterk en fit ben heb ik eerst het wedstrijdvliegen opgegeven en vervolgens het overlandvliegen. Ik stel me tevreden met een simpel hopje met een Fun. Niet echt, stiekem weet ik al wat Jan zou zeggen en gelijk heeft ie: ik heb mezelf ervan overtuigd dat ik het niet kan en nu leef ik met deze self-fulfilling prophecy. Geen taakacceptatie meer. Zonde, maar voorlopig is het beter dan de cyclus van verbetenheid, ongeluk, pijn en nog meer angst. Ik verwen mezelf met alleen maar makkelijk.

Dus eigenlijk heb ik Jans boekje niet nodig, maar toch ben ik blij dat ik het heb. Heerlijk hoe hij volstrekt ongefilterd schrijft zoals hij denkt en het tegelijk heel systematisch, logisch, begrijpelijk vertelt. Hoe we onszelf kunnen verslaan met eigen gedachten en hoe de truc 'm zit in het vervangen van gedachten door aandacht. Dat was die wolk die ik van hem moest bekijken. Hoe je je aandacht moet richten op je doel, en dat je doel niet het resultaat moet zijn maar je prestatie. Dat je mentaal moet trainen, dagelijks, inspannend, en niet verwachten dat je 'vanzelf' goed zit.

Ik weet niet of iedereen even blij wordt van Jans gedachtenzinnen maar ik neem me voor om me weer eens een paar weken op zijn trainingsschema te storten. Zodat ik komende zomer eindelijk weer eens een serieuze vlucht durf te maken.

En dat is acht

Ik had me echt voorgenomen om nooit meer iets te breken. Dus ik vlieg als een beginner en ben het termieken bijna verleerd. Ik zwem met een oranje boei achter me aan. Fiets geen rondje Den Haag als het ijzelt en stop vaak voor rood licht. Bij het schaatsen draag ik helm en kniebeschermers. Als ik moe ben doe ik rustig aan. Na zeven fracturen heb ik er echt genoeg van, hoe leuk dokter Dupré ook is en hoe lief plegen, buren en vrienden ook voor me zorgen. Bovendien heb ik nu elk lichaamsdeel wel een keer gehad.
Helaas lukt de rem-en-draai-oefening op het einde van de schaatsles gisteravond niet en ik viel met m'n volle lichaamsgewicht op m'n pols. Misselijk van de pijn moest ik al snel onder ogen zien dat ie gebroken was en dat ik dus niet zelf naar huis kon fietsen. Wat is het dan fijn dat Ester direct in de auto springt en Wouter m'n fiets thuisbrengt.
De schaatsjuf maakte een afspraak voor me bij de huisartsenpost van het Leyenburg maar daar kon ik pas om twaalf uur terecht dus we reden toch maar naar de Spoed van het Westeinde. Het moment dat ik me aan de balie meldde verloor ik elk greintje flinkheid en meteen kwam er een medische mevrouw die constateerde dat het er inderdaad gebroken uitzag. Ze legde uit dat je het zelf moet betalen als je je spontaan bij de spoed meldt maar daar had ik even maling aan, ik was echt niet van plan om onbehandeld naar huis te gaan. Afijn een foto een dokter een gipsverband en veel wachten later kon ik nog net de laatste tram pakken en om twee uur 's nachts was ik thuis. Met tientallen sympathiebetuigingen op facebook, dat verzacht het leed echt.
De pijn valt zoals altijd erg mee als er eenmaal gips omheen zit, maar got wat is het onhandig. Probeer jezelf maar eens af te drogen met één hand, veters te strikken (volstrekt onmogelijk) of brood te snijden. Om over de frustratie en het vooruitzicht van nog eerder te moeten stoppen met vliegen wegens artrose en gebrek aan oefening, nog maar te zwijgen.

Eerste starts van het jaar

nieuwe sleperd Jeremy

de juf keurt het goed

Het was een grauwe kouwe dag met dikke laaghangende bewolking en een veld vol dikke hondendrollen en 250 km over Belgische wegen met gaten is elke keer weer belachelijk maar ik ben toch blij dat ik naar Maillen ben gegaan. Sowieso om de gezelligheid en ik ben ook al twee maanden niet meer van de grond geweest. En het was fijn om m'n Litesport eindelijk weer eens uit te laten. En m'n eerste landing was perfect. Toen had ik het wel zo koud en ik had ook niks kunnen zien omdat m'n vizier alsmaar bleef beslaan dus ik maakte alweer aanstalten om in te gaan pakken. Maar Tom dacht er anders over: Jeremy zou z'n eerste sleep doen en daar ben ik wel een goed proefkonijn voor. Ik ben licht, kan goed slepen en er was nauwelijks wind en geen termiek dus ook dat was ideaal. Jeremy was flink zenuwachtig maar hij deed het perfect en na mij trok hij nog een paar zwaardere kerels de lucht in. Ik sloeg de afscheidsknuffel over en sprong op tijd in de auto om nog voor half negen te kunnen eten. Voldaan.