It's on!

Dit is nou vooruitgang. Briefing ’s ochtends om half negen in de tent, met een groot scherm waarop Suan niet alleen de meteo en het gebied met luchtruim kan laten zien maar ook de 112-app en de whatsapp groep waar we verplicht op zitten. Daarnaast een satelietfoto van het gebied, van tien bij vijf meter ofzo, goed genoeg om relief en landingsterreinen te zien en natuurreservaten waar we niet mogen schrapen. Op de berg parkeer je praktisch naast het vlonder, er staan parkeerwachters van de overheid en de bergreddingsdienst en nog een paar mensen van staatsbosbeheer. Ik mocht van Trudy pal voor het vlonder opbouwen omdat ik als early bird wilde starten, wil ik altijd al maar vandaag zeker omdat het in de loop van de middag of avond zou kunnen gaan regenen. Dat bleek dan wel een misrekening omdat de start voor de sportklasse pas om kwart over twee was, en nu moest ik al om tien over twaalf van de berg af. Zonder m’n verplichte live tracker, maar het lukte me wel om kalmpjes, in de vijf minuten die er tussen einde taakbriefing en window open zaten, helemaal klaar te staan en van de berg af te hollen. Starten vind ik heerlijk en het termieken ging ook niet al te slecht, en het duurde nogal lang voordat er meer kwamen zodat ik lekker de lucht voor mezelf had. Ik draaide redelijk omhoog maar verloor het weer net zo snel. Op een gegeven moment zat ik met vijf rigids in dezelfde bel, weliswaar goed verticaal gespreid maar toch. Ik hobbelde een stukje door en toen ik het bij de berg voor het landingsterrein niet te pakken kreeg ging ik landen. Lekker het hele veld voor mij alleen, alleen de Macedoniërs waren er al. Het was rustig, de muziek stond niet aan en er was geen publiek. Tot ik in de verte het aanzwellende geluid van zo’n tweehonderd kindertjes hoorde, die keurig in rijen achter hun juffen aan kwamen om de rest van de middag spreekbeurten door de microfoon op te zeggen over deltaplano en Suan Sulati die kampioen is en over sportivo enzo. Heel schattig.

Ik bracht de spullen terug naar de B&B en fietste op m’n vouwfietsje de acht kilometer terug naar het landingsveld langs de voet van de bergen, erg mooi. Een kwartiertje keken we met z’n allen naar de livetracks van Petr, Christian, Sasha en anderen. En toen we op het scherm zagen dat ze eraan kwamen, allemaal naar buiten om ze één voor één over te zien komen, vanaf het eennalaatste keerpunt eerst nog even over de fabriek een kilometer verderop, dan een scherpe bocht en meestal een spectaculaire landing. Vooral Christian, die zo diep indraaide dat hij bijna achter het hoge gras uit beeld verdween, om dan met z’n oversnelheid nog zeker tweehonderd meter dertigtig centimeter over de grond binnen te scheuren. Suan gaf commentaar door de microfoon dus de kindertjes wisten dat Christian Italiaan, oud wereldkampioen en Icaropiloot is, dus Petr werd genegeerd en joelend holden ze allemaal op Christian af.

Het is allemaal waanzinnig goed georganiseerd en gezellig, een mooie combinatie van een eenvoudige lokale categorie 2 wedstrijdje met dan wel 117 internationale toppiloten.

Spring meet practice day

ik begin de slag goed te pakken te krijgen, van het toegeven aan m’n flauwste impulsen en er dan gewoon vrede mee hebben. Hoewel ik de (practice)taak in m’n instrument had gezet, weliswaar zonder starttijden, en hoewel ik zeker vijf keer een belletje indraaide met de intentie om richting keerpunt te vliegen, klikte ik op een gegeven moment gewoon door naar goal. Ik overwoog dat ik ook gewoon nog een paar uur rond de start zou kunnen hangen, van het uitzicht genieten en de omgeving in me opnemen, maar zelfs daar had ik te weinig motivatie voor. Ik durfde niet naar achter omdat ik niet meer tegen de spanning kan als ik denk dat ik het dal misschien niet haal. Ik durf niet in een gaggle te draaien omdat ik met m’n puddingarmen te weinig kracht heb om werkelijke controle te hebben over m’n bochten. Ik durf niet zomaar ergens naartoe te vliegen omdat ik niet zeker weet dat ik daar mooie landingsterreinen aan zal treffen. En ik heb altijd al gefixeerd op de landing, waardoor ik er juist onweerstaanbaar naartoe word getrokken, alsof ik het zo snel mogelijk achter de rug wil hebben. Afijn, boven het landingsterrein zat een lekkere bel en ik had eindelijk de rits van m’n harnas dicht, dus ik draaide lui toch weer omhoog met de bedoeling om alsnog een stukje door te vliegen als ik in de buurt van wolkenbasis zou komen. Dat werd het echter niet en na een uurtje was ik het zat, voelde m’n schouder, en zette alle stall- en sliptechnieken in om toch maar naar beneden te komen. M’n landing – met drogue chute was goed, het was heet en druk en mensen waren vriendelijk en er kwamen voortdurend anderen landen en meer en meer ouwe bekenden doken op en een paar nieuwe gezichten waren ook leuk, en een ouwe trikepiloot bood spontaan aan om m’n vleugel te helpen dragen, dus ik heb me ook op de grond uitstekend geamuseerd.

De Frenchies zijn gearriveerd, toch m’n lievelingsteam. Laurent, Francois, Christian, Antoine Saraf, Eric Maturin, Manu, ik  ben zo blij om ze te zien. Tegelijk is het team Dutchies ook erg gezellig, heb ik de Oostenrijkers wel drie keer omhelsd, zit er voor het eerst een sexy gast bij de Tsjechen, duiken er nog weer nieuwe Italianen op en is Hans er als vanouds. Fleming met z’n vrouw. Tullio en hoe-heet-ze-ook-weer. Fredy, stralend als altijd. Kathleen en Trudy, Sasha en Natalia, Julia, Lydia, genoeg vrouwen voor een gemengde wedstrijd. Gesprekjes komen weer op gang, we pikken weer op waar we min of meer gebleven waren de laatste kaar dat we elkaar zagen, een, twee of vijf jaar geleden. Iedereen heeft last van z’n schouders, nek, rug. Iedereen wordt grijs en een beetje vadsig, heeft een leesbril nodig en hoeft niet meer zo nodig. De staf is jong – veertig man die zich uit de naad werken om ons een leuke week te bezorgen. Ik heb een nieuwe vriend, iemand met een onduidelijke rol die mijn auto naar beneden reed en die kennelijk van Los Tres Puntos heeft genoten. Hij duikt overal op met een gigantische camera op mij gericht. Misschien rijdt ie morgen wel weer, dan hoeven we niet te vechten om een plekje bovenop de navette.

Schitterend

Door Paultje kreeg ik de ingeving over de leeropgave voor dit jaar: een ‘rustdag’ met overtuiging nemen. Ongeacht condities en voorspellingen, ongeacht wedstrijd of gezelschap, puur omdat mijn lijf het nodig heeft. Ik kan het nog niet, maar ik begin wel eerste stapjes te zetten. Ik liet vanmorgen de Litesport thuis en nam alleen de Fun mee. Daar passen m’n instrumenten niet op dus ik kon alleen met m’n kleine helmvariootje termieken, en stom genoeg had ik die op de stand gezet waar je ook sinkalarm krijgt zodat ik voortdurend de deprimerende toon van -1 m/s moest horen. Zoals gewoonlijk was ik ook nogal gefixeerd op het landingsterrein: haal ik het, is het groot genoeg, kan ik er een fatsoenlijk circuit van maken? Maar anders dan anders gaf ik aan mezelf en m’n rare obsessies toe. Ik hoopte op minstens een sledride van start naar landing, en elke meter hoogte die ik wist te winnen was mooi meegenomen. Ik denk dat ik dan ook niet langer dan een kwartier, twintig minuten gevlogen heb en m’n landing was niet eens perfect, maar ik had nergens spijt van.

Wel even later, nadat Hans en ik elkaar in de armen waren gevlogen – er is inmiddels genoeg tijd overheen gegaan om weer echt blij te zijn elkaar te zien. Ze gaven me een lift naar boven maar omdat ik de pakzak van de Fun niet mee had genomen, kon ik niet mee voor een tweede vlucht. Dat was heel erg jammer want de condities waren perfect, ik voelde m’n schouder totaal niet, en het was pas twee uur. Ik probeerde er m’n schouders over op te halen maar in m’n achterhoofd zeurde wel de matige weersvoorspelling voor de komende drie dagen.

Van Barbara begreep ik hoe het komt dat er zo enorm wordt uitgepakt voor wat normaal toch een eenvoudig lokaal wedstrijdje zou zijn. Suan is een geniale organisator zegt ze, en het provinciebestuur heeft besloten om hanggliding serieus te bevorderen. Daarom is er geld om een vlonder van 40 meter met rails te bouwen, zodat gehandicapten en tandems kunnen starten zonder te lopen. En daarom staat er een gigantische tent met een glimmende houten vloer, en daarom is het gras naast de tent waar we vleugels af kunnen bouwen gemaaid alsof het het gazon van een paleistuin betrof.

Overigens maak ik me over de wedstrijd geen illusies. Dat kwartiertje in de lucht was voldoende om te zien hoe eng het zal zijn om richting de rotswanden te vliegen. Die wanden, schitterend en nog flink besneeuwd, liggen nogal diep zodat ik nooit zeker zal weten of ik het dal wel weer zal halen. Dat ga ik niet proberen dan, ik heb geen zin in Echte Angst en ik kan me absoluut geen ongeluk meer permitteren. Dat wordt dus een hele week op en neer vliegen boven de start. Het zij zo. Het is mooi weer, het uitzicht vanuit de lucht is fantastisch, er zijn gezellige mensen en ik kan m’n vliegvaardigheid voorzichtig weer gaan opbouwen.