Start Asomada

m'n eerste start met de Spyder op Asomada sinds m'n ongeluk daar met diezelfde vleugel, twee jaar geleden. Een beetje zenuwachtig en Francoise begeleidde me alsof ik een volstrekte beginner was, heel lief en het hielp ook.

Vette pech

De dag begon zo goed, met een uurtje zeezwemmen. Fantastisch, alsof je in een aquarium zwemt! Helder fris water, wit zand op de bodem en rotspartijen, en zeker twintig soorten vissen. Een meter van het strand een school grote die helemaal nergens van opkeken, even verderop zebravisjes en kleintjes met zwart en fluoriserend blauw, dan weer groen-gele vissen. Ik heb nog nooit zoiets gezien en er was weinig golfslag zodat het heerlijk baantjes trekken was. Voor mij was de hele vakantie al goed. Dacht ik. Maar op Asomada stond er een puist wind waar ik vier jaar geleden nog veel plezier mee had maar waar ik nu echt te slap voor ben. We wachtten tot de wind een beetje af nam, maar tegen die tijd schreeuwde m’n rug van de pijn. Vanwege de weersvooruitzichten wilde ik het toch wel erg graag proberen vandaag dus ik nam een paracetamolletje en begon het toestel op te bouwen. Toen ontdekte ik dat ik een tipwand kwijt was. Na een uur zoeken op de startplek en nog eens vijf keer de hele bus overhoop gehaald te hebben gaf ik het op. Ik hoopte hard dat het ding uit de lattenzak gegleden was in de auto beneden, maar toen ik daar eind van de middag aankwam bleek dat dus toch niet het geval. Francoise had alle begrip dus ik scheurde eerst naar de straat in Tahicha waar we de spullen van de auto naar de bus hadden overgeladen. Niets. Toen terug naar de parkeerplaats bij het strand, onder alle auto’s kijken en bij alle winkels vragen of iemand misschien een ‘stick’ had gevonden. Nee geen wandelstok, als niemand met iets raars is komen aanzetten dan laat maar. Toen weer terug naar Tahiche om m’n kliekje uit de koelkast te halen, en weer terug naar Costa Teguise om wijn te kopen, en voor de tigste keer terug naar Alex. Ik denk dat ik dat stuk vandaag tien keer gereden heb. De wijn hielp me over het sjagrijn heen maar niet over de rugpijn en ik heb er ook nog geen tipwand mee terug.

Asomada revisited (en m'n tweede echte misstart in m'n leven)

Foei! Ik moet me diep schamen en dat doe ik dan ook. Plus m’n straf is wat pijnlijke ribben en een kapotte broek. Terechte straf en ik moet natuurlijk juichen omdat het allemaal weer met een sisser afloopt. We startten vanmorgen op Asomada, net als de dag van m’n ongeluk met weinig wind en met dezelfde vleugel als toen. Het goeie landingsterrein is nog steeds best ver. Francoise tilde m’n vleugel naar de startplek, en begeleidde me alsof ik een student met net een week vliegervaring was. Zo lief. M’n start was perfect, ik maakte wat slagen in de termiek voor de pukkel rechts maar uiteindelijk verloor ik toch hoogte, en halverwege de berg leek het me een fijn plan om maar vast richting landingsterrein te draaien. Dat was een pietsie overdreven, ik moest nog vijf S-en maken om hoogte te verliezen, en met een klein huppeltje landde ik best wel heel aardig.

Het was zonnig (ik ben flink verbrand, ruim 22 graden), Alex was er en Aleksandra en Clement kwamen snel en kort daarna een hoop wedstrijdpiloten die eruit zakten. Nog voor half drie reden we opnieuw naar boven voor een tweede start, en deze keer had ik er alleen maar gigantisch veel zin in, zonder zenuwen. Foutje. Er was geen wind meer en Francoise raadde me af om te starten, maar ik voelde me superwoman (zei ze) en ik was erg tevreden met m’n geduld waarmee ik op een zuchtje wind wachtte. Ik startte nog heel goed ook. Alleen na vijf passen hield het een beetje op, ik viel op m’n buik, gleed over de keien en duwde twintig meter verderop dan maar uit om tot stilstand te komen. Er was niks kapot en m’n rib is misschien maar een heel klein beetje gekneusd, de rits en de gespen van m’n harnas en m’n kniebrace flink versleten, dus het viel weer mee. Alleen schaam ik me dus diep want tjonge wat was dit dom.

Een douche en een biertje verder durf ik de anderen weer onder ogen te komen.

Niet gevlogen op Orzola

La Graciosa

Te langzaam te laat maar ik ben niet eens heel erg sjagrijnig. Voordat we boodschappen hadden gedaan, auto’s georganiseerd, mijn huurvleugel opgehaald en het landingsterrein van Orzola bekeken was het al lunchtijd en de wind zakte in. Maar eerlijk gezegd denk ik niet dat we heel veel beter op tijd hadden kunnen zijn als we ons hadden gehaast. Terwijl iedereen opbouwde op Orzola, de mooiste plek kwa uitzicht van het hele eiland, liep ik te twijfelen. De starts zijn bijzonder onaantrekkelijk, vlad en met enorme steenblokken en struiken vlak onder je vleugel, de wind was vrij licht en een pietsie cross, het landingsterrein loopt af en/of het is heel erg kort met deze oostelijke stroming, ik heb al maanden nauwelijks gevlogen en m’n schouder begint al op te spelen alleen al doordat ik gisteren voortdurend m’n twintig kilo zware harnas op m’n rug moest hijsen. En dan ben ik ook nog eens niet helemaal goed uitgeslapen. Na een gezellige babbel met een Duitser die ik nog nooit ontmoet heb maar die mij kende uit verhalen (ik ben beroemd!) durfde ik het toch te proberen. Maar de vleugel was erg lastig op te bouwen, het ding is hyperstrak aan alle kanten dus de neuskabel en de tips krijg ik er op m’n eentje niet in, en toen ik bijna klaar was liet Alex weten dat het vrij turbulent was. Dat was de druppel dus ik pakte de boel weer in. Alle anderen hebben wel gevlogen, sommigen zelfs een heel aardig uurtje of langer, en de meeste landingen waren ok. Nou ja, morgen weer een dag. De rest van de week lijkt het Asomada to worden. Mijn favoriete stek hier tot ik twee jaar geleden tegen dat rotsblok klapte, maar die fout zal ik dan ook niet meer maken. Wel op tijd richting landingsterrein dus.