De lucht in!!!

Gisteren was de dag die de hele reis waard maakt. In de verte zweefden besneeuwde toppen van een bergrug. We hadden een plek op de Sandyvan, de navette van een vriendelijke dame die ons naar Marshall bracht. Ik had een pietsie bedenkingen omdat er geen wielen op Jamies aerofoil A-frame zitten en m’n hopjes niet zonder remstrepen waren geeindigd, maar de Falcon is wel single surface en ik had die hopjes wel gedaan dus het moest kunnen. Onderweg naar boven kon je al zien dat het Andy Jackson landingsveld echt absoluut de enige optie is hier, het is verder honderd procent volgebouwd met huizen en wegen en kanalen en kabels. Ik bedoel echt letterlijk vol, tot aan de voet van de bergen is geen tien vierkante meter vrij gras te vinden.

Het was fris boven op een enorme parkeer-en-opbouwplek met een lange helling naar een perfect vlonder. Waar Dusty op z’n wielen met de tandem startte, bizar gezicht. Jamie en ik bouwden haar Sport 3 en Falcon 170 naast elkaar op, pasten mijn hoogte, en in no time was ik klaar om te starten. Zij droeg m’n vleugel naar beneden zodat ik maximaal energie zou hebben. Ik geloof niet dat ik iemand anders ken die zó genereus en aardig en gezellig is als Jamie. Ik draag haar kleren, ik slaap en eet en leef in haar huis, ik vlieg haar vleugel en het is nog niet klaar, ze offert zelfs haar eigen vlucht op als het moet. Ik doe Cameron en Conrad enzo misschien tekort maar Jamie is net als ik een vrouw met verrotte schouders en de zenuwen bij een landing en dat maakt het verschil. Want toen ik na een half uurtje genieten van de bijzonder fijne termiek en het mooie uitzicht en helaas ook kou en sinkalarm besloot niet meer m’n best te doen zag ik haar onder me en ze maakte duidelijk dat ze mij ook zag en ze deed een perfect circuit wat hielp om het min of meer na te doen. Je moet hier buiten het hoge plateau van het landingsveld afbouwen en downwind richting de helling vliegen. Dan over de boompjes min of meer naar de trainingstart toe, als je dan nog te hoog zit maar te laag voor een extra 360 heb je een groot probleem en maak je je op voor een overshoot. Mijn standaardproblemen bij elkaar: ik draai vrijwel altijd veel te hoog op final plus ik kan mezelf er niet toe brengen lang genoeg richting een helling te vliegen. Juist daarom hielp haar voorbeeld: ik kon volledig focussen op het zo precies mogelijk volgen van haar pad en eerlijk gezegd keek ik niet één keer naar de windzak. Gelukkig maar want het was net alle kanten op aan het draaien en op dit veld is het toch echt geen goed idee om op het laatste moment van plan te veranderen. Haar poging om mij ruimte te geven en die wind maakten wel dat zij meters hoog uitduwde en als ze niet had vastgehouden had ze een kromme upright gehad. Ik kwam te hoog binnen, hield met het hart in m’n keel de snelheid zo goed mogelijk vast en nam de diagonaal richting de parapenters om ergens in de verste hoek net tussen alle lappen en lijnen op m’n voeten tot stilstand te komen. Zo vreselijk blij. En Jamie is dan echt even blij als ik, voor mij, voor ons samen.

We sprongen snel in de auto omdat Owen inmiddels thuis was en Jamie als een kwispelende puppy op haar geliefde af wilde. Hij kwam van een show op een cruiseschip naar Aruba en Curaçao en vanavond moet ie weer weg, naar het grootste cruiseschip ter wereld. Hij is een waanzinnig goeie jongleur en met een partner zet hij complete shows met hele verhalen en maffe props neer. Deze show gaat over het vaccineren van een jongetjespop op een paal op z’n kin met een zweep of zoiets. Klinkt geweldig.

Meteen na aankomst togen we allemaal naar buiten voor een spel waarbij je zandzakjes in een gat zes meter verderop moet gooien. Volkomen ondoenlijk en ik kreeg meteen last van m’n schouder maar het was lollig om in de zon te zitten en naar de spelers te kijken. Daarna uit eten en bij terugkeer Gary over de plank laten lopen en nog uren met de vr-lasersabels lopen zwaaien.

Wind

We zouden naar Dockweiler om op de lage duintjes te vliegen maar het waaide veel te hard. Torrey Pines zag er juist weer te slap uit. Dan maar een potje wandelen in de heuvels met Linda en haar oude hond en dat was helemaal prima behalve voor die twee. De hond was halverwege al moe en Linda had vreselijk pijn aan haar rug. De wind was hard en koud en af en toe viel er een drupje. Toch loop ik nog steeds in een soort hallelujah-stemming rond. Het is zo fijn om weer eens andere vriendinnen te zien en Jamie is gewoon een van de alleraardigste mensen die ik ken en soortgenoot bovendien. Met z’n drieen kletsen we over vliegen, relaties, de oorlog, vroeger, vliegen, poema’s, de overgang, reizen, vliegen. De FAI heeft Russen uitgesloten en nou moest de CIVL er natuurlijk ook iets mee. Het is volkomen begrijpelijk dat de wereld alles Russisch wil boycotten maar die paar Russische hanggliderpiloten die onze vrienden zijn en waarvan een aantal expliciete steun aan de Oekrainers heeft uitgesproken gaan de wereld echt niet redden als ze niet meer mee mogen vliegen. Misschien wel het tegendeel: als er ergens een Olympische broederschap bestaat is het wel in het zeilvliegen.

Virtual reality

zeppelinhangar

Inmiddels heb ik een verwarmd hondehok gezien, een electrisch drinkfontijntje voor katten, electrische pepermolens, overtuigende nepkaarsen en een electrisch verwarmd zalig zacht schapevachtje. En voor het eerst een vr-spel gespeeld. Superleuk al liet Jamie me eerst over een plank vanaf een wolkenkrabber lopen en naar beneden springen, waar ik gillend te pletter sloeg en in de hemel kwam. Daarna een uurtje met lasersabels snelvliegende blokjes doormidden gehakt tot ik volkomen op apegapen was. Neva heeft gelijk: ik moet gewoon zo’n ding kopen en er een vliegprogramma opzetten. Ongelooflijk wat goed.

’s Avonds aten we bij Elena en Alfredo waar de katten met hun zusjes konden spelen. We maakten ons collectief zorgen om alle vleugelfabrieken in problemen: Airborne is al dicht, we weten niet hoe het met Aeros is en er zijn grote problemen bij WillsWing. In Engeland en Amerika hebben de NACs verzekeringsproblemen. In Europa zijn er nauwelijks nog scholen. En ik durf niet te leren schermvliegen.

Andy Jackson Airpark

Ietsje minder warm gisteren en met stevige wind in de middag bereidden we ons niet voor op vliegen. We zouden alleen de Falcon ophalen, het landingsterrein en eventueel een start bekijken en Linda zien. Maar toen we na een uitgebreide inspectie van het landingsterrein – vrij klein, lichte helling en als je een overshoot maakt heb je een ernstig probleem – de trainingshelling opliepen kwam Tim ons achterop met z’n golfkarretje en lesvleugel en hij bood een paar hopjes aan. Hij had een paar lesharnasjes en een hoop helmen en hoewel ik eigenlijk nooit zo onvoorbereid vlieg kon ik deze perfecte kans niet missen. Geen lenzen in, geen geschikte kleding aan, geen water en best honger en nog maar net over m’n jetlag dus ik was wat trillerig. Maar binnen een minuut stond ik klaar op de start met een veel te groot Aframe in m’n handen en een bril die voortdurend van m’n neus afglijdt. De oefenstart is echter zo mooi, vrij hoog en aan alle kanten vrij en mooi steil en de wind was goed dus ik ging er voor. De eerste poging maakte ik een buikschuiver met m’n mooie nieuwe kleren die ik net van Jamie had gekregen, desondanks was ik harstikke blij. Jamie volgde, daarna ik nog twee keer en toen begon de wind wat harder te waaien dus ik vond mezelf reuze verstandig om er op dat moment mee te stoppen. Waarna een leerling nog een vijftal perfecte landingen uitvoerde. Never mind ik was keiblij en Linda kwam net aan en ik werd aan een paar leuke mensen geintroduceerd en de zon scheen. We reden naar boven waar Owen een enorme vis-en-zwemvijver heeft gemaakt met houten terrassen en een strandje en er komt nog een tiny house. De halve berg is van Owen en nog iemand, om te voorkomen dat het land door projectontwikkelaars wordt gekocht. Het wordt misbruikt door plaatselijke jeugd maar desondanks ziet het er fantastisch uit. Na nog wat verder rondhangen op het landingsterrein, waar een enorme overkapping wordt gebouwd, togen we naar de ghettopatio om onze Thai curries te eten en rond een vuurtje verder te kletsen. Linda staat met haar trailer op Marcello’s grond, nog een vlieginstructeur in de Crestline soaring society. Corona en Oekraine waren ver weg en we meanderden van roddels naar vliegen naar recycling en ouderdomsverschijnselen. Om acht uur waren we thuis voor nog een paar Ted Lasso’s en op tijd naar bed.

Tustin, Californie

Er zijn veel redenen om niet op een vliegtuig te stappen voor een korte vakantie in Californie – milieu, oorlog, covid, kosten – maar ik ben toch blij dat ik het wel gedaan heb. Na een voorspoedige reis en een prima nacht genoten we van de verrukkelijke temperatuur en de kazen die ik had meegebracht. Het is ontzettend fijn om Jamie weer te zien en ik ben inmiddels vriendjes met Harry en William, de jonge katten voor wie ik nauwelijks allergisch lijk. We deden een lui dagje waarop ik weer een complete garderobe uit mocht zoeken tussen haar oude kleren, net als lang geleden in Florida (de meeste dingen van toen draag ik nog). ’s Avonds een strandwandeling op blote voeten. Zeehonden in de branding, aalscholvers, meeuwen, historische huisjes tegen de duinen en een perfect restaurant. We wisselen onze praatjes over andere piloten af met zorgen over politieke zaken en heel veel reflecties over de cultuurverschillen tussen Europa en Amerika. Wij hebben de illusie dat we de Amerikanen goed kennen, dat we min of meer hetzelfde zijn, doordat we van jongsafaan Amerikaanse tv zien en engels verstaan en dezelfde producten kopen. Maar het is echt een totaal ander continent. Het begon al met mijn medepassagier die vertelde dat hij pastor was in zijn eigen kerk en nu overwoog om de kerk van zijn vader over te nemen. Met de open nieuwsgierigheid van medepassagiers in de rij die wilden weten of we ons in Europa zorgen maken om Oekraine.  Het verkeer, andere auto’s dan de onze die zich vrij netjes gedragen op overvolle en best wel onbegrijpelijke brede snelwegen. Huizen, meubelen, kleding, parken, alles ziet er net anders uit dan bij ons. Onmogelijk om je te voet of per fiets te verplaatsen. Palmen. Vlakbij twee gigantische oude zeppelinhangars die waarschijnlijk omgebouwd worden tot festivallocatie.

Na alle cultuurvergelijking was het extra grappig om te bingen met vijf afleveringenTed Lasso en goed glas Californische wijn. Even helemaal geen narigheid, even helemaal weg van de wereld.