Aardige mensen

het heeft altijd iets magisch

 

Wow. Just wow. Van de zenuwen in de zaligheid. Eerst Nel die me niet alleen naar het station bracht maar ook nog hielp m'n loeizware bagage mee de trein in te tillen. Toen allemaal vriendelijke en behulpzame stewardessen en beveiligers enzo, en precies genoeg tijd om gewicht van de ene in de andere tas te stoppen omdat de verdeling van kilo's bij Etiyad net anders moest zijn dan bij Qantas. M'n vlucht naar Toowoomba was een half uur vertraagd maar Dave en Inger stonden er nog dus ook daar had ik geen probleem met m'n onmogelijke bagage.
Niet alleen werd ik ontzettend hartelijk welkom geheten en stond mijn auto met dakdragers en al klaar, ik kreeg ook even rijles om te gaan tanken. De bekende issues: ruitenwissers in plaats van knipperlicht, in de lucht zwaaien in een mislukte poging om te schakelen, heel diep nadenken welke kant ik ook weer op moet kijken voordat ik een kruispunt oversteek. Na het tanken volgde meteen de tweede les omdat ik graag al spullen bij Bunnings wilde scoren voor een dakdrager en tegen de tijd dat we daar wegreden kon ik al bijna normaal schakelen.

Op weg naar Australie

Nu het ticket geboekt is (te krap), de bagage ingepakt (te zwaar) en het eerste stuk rijden gepland (te ver) begin ik zenuwachtig te worden. Over praktische zaken - lukt het me om harnas en handkoffer de trein in te hijsen? Heb ik genoeg tijd om de transfer van Sydney international naar Sydney domestic te maken? Moet ik nou de Litesport4 of de Litespeed3 meenemen? Kan ik de sleutel van Conrads huis vinden? Maar eigenlijk meer nog over de vraag hoe het zal zijn om iedereen na vijf jaar weer te zien. Een groot deel van de Newy club is zwaar complotgelovig inmiddels, veel mensen vliegen geen delta meer, ik durf het hek voor Dixon park niet meer aan, we zijn allemaal aan het oud worden. En over het vliegen: durf ik nog te landen bij Corryong, heb ik nog voldoende spierkracht voor de rodeo van Forbes?
Om mezelf te kalmeren en me weer te verheugen denk ik aan het geklok van de magpies en het getingel van de bellbirds. De ocean pool in Merewether. Omhelzen van mensen die me erg dierbaar zijn. En wie weet, af en toe toch nog een mooie vlucht maken.

Grijs en grauw

Tom met passagier

Ik hoopte de zwaarmoedigheid een beetje weg te vliegen en de meteo zag er best goed uit voor vandaag, maar het is niet echt gelukt. Sinds de extreem-rechtse rellen vorige week is het elke dag een graadje erger geworden: politici die bij voorheen fatsoenlijke democratische partijen hoorden vergoelijkten het fascisme en namen geen enkele verantwoordelijkheid voor het beschermen van de rechtsstaat. Integendeel zelfs. Toen ik 's ochtends de meteo nog een laatste keer checkte zag het er eigenlijk helemaal niet zo geweldig uit maar ik had m'n visite al gevraagd om morgen pas te komen en ik had ook wel echt even lucht nodig. Somber reed ik de drie-uur-en-een-kwartier naar Maillen, me ergerend aan de veel te groot opgeblazen patserwagens voor wie verkeersregels niet gelden. Onderweg kreeg ik zorgelijke berichten van mijn bejaarde vader en toen ik eenmaal terug kon bellen kreeg ik hem niet te pakken.

Het is de vraag wat meer gekreukeld en versleten is: m'n geliefde vleugeltje of de piloot (ik word achtenvijftig). De flarden hangen overal vanaf en er zit alweer een gat in m'n nieuwe vliegbroek - buiklanden met een koolstof brace om is maximale slijtagegarantie. Ik maak me een beetje zorgen of de Litesport er nog voor me zal zijn zolang ik nog wil slepen.

Ik startte als eerste, de lucht was volkomen dood en ik kreeg m'n pa niet uit mijn hoofd dus ik zette m'n spullen bij de auto neer om heel vroeg te stoppen. Toen belde m'n vader alsnog om honderduit te babbelen over de moeilijkheden van zijn ouderdom, dus ik hoefde me geen zorgen meer te maken maar ik had geen zin meer om nog een tweede start te maken. Ik hielp Hendrik en Tom nog weg en was redelijk vroeg thuis. Waar het buurmeisje, als puber heel petite, m'n vleugel moeiteloos op z'n plek hielp tillen. Wat uiteindelijk de dag helemaal goed maakte!

Septemberweekend

In het dagelijks verkeer moet ik gemiddeld vijf keer per dag in m'n remmen knijpen of het stuur omgooien omdat iemand geen voorrang verleent, me spookrijdend frontaal probeert aan te rijden of me plotseling afsnijdt. Ik ben het gewend en gelukkig heb ik goeie remmen. Met m'n vleugel op final kan ik niet remmen en ook niet meer serieus uitwijken maar gisteren was dat wel nodig. een klein jetvliegtuigje passeerde een paar keer laag in ons circuit en was duidelijk van plan om tegelijk met mij te landen. Ik zag het pas toen ik op final draaide en ik ging ervan uit dat hij z'n landing uit zou stellen, maar nee hij zette 'm bijna tegelijk met mij neer en had me zeker geraakt als ik gewoon diagonaal tegen de wind in was geland. Toen ik 'm later aansprak haalde hij zijn schouders op met een "kan gebeuren" of zoiets. Hij blijkt iets dergelijks al eerder geflikt te hebben maar is duidelijk niet onder de indruk van het feit dat hij kennelijk ander verkeer helemaal over het hoofd ziet.
Toch was het een lekker dagje ondanks de afscherming en de crosswind. Tom zette me in de enige bel van de dag af en heel voorzichtig schroefde ik er tweehonderd meter bij. Dat raakte ik ook weer in een halve minuut kwijt maar dat geeft niks, het is leuk om heel af en toe te merken dat ik toch wel wat kan. Bij m'n tweede vlucht was de lucht zo dood als een pier maar het leverde wel weer een ok landing op.
Vandaag is er teveel wind dus ik sprong dan maar op de fiets. Sinds de intensieve fysio bij de rugschool gaat dat weer uitstekend, ik voel me zelfs weer bijna fit ondanks een nieuwe periode van opvliegers en phpd. Tegenwind deert me weinig en ik haal overal ebikende paren in, wel lastig omdat die lui doorgaans de volle breedte van de weg in beslag nemen. Net als ik inhaal komt er van de andere kant een batallion racefietsers natuurlijk en als het even tegenzit moeten we met z'n allen ook nog uitwijken voor een wandelaar. Toch is het zalig om zo hard mogelijk door de duinen te fietsen, Philip Glass in m'n oren en een enorme buizerd op een paaltje.

Weer thuis

 

 

Vrijdag
Na al mijn pogingen om een lift te organiseren bood Mart gewoon spontaan aan om me naar boven te brengen. De weg op de Longeagne is deels verbeterd maar er zijn alweer flinke regenbuien overheen gegaan en dat betekent diepe kuilen en grote rotsblokken. Daarom moest eerst alle bagage in zijn auto zodat mijn bodemplaat een centimeter meer speling kreeg. Rustigaan, en gezellig, genietend van het bos en het uitzicht, arriveerden we op de start waar al een paar Duitse Russen stonden op te bouwen. Ik was natuurlijk weer de eerste en dankzij een parapenter vond ik zowaar lift en dat ook nog in de richting van het landingsterrein, de richting die ik tegenwoordig vrijwel altijd meteen op vlieg om te verkennen of ik misschien omhoog kan. In een prettige bel draaide ik langzaam tot een paar honderd meter boven start, ik nam zelfs een paar keer een kijkje boven start, maar verder durfde ik toch weer nergens heen en niks te proberen. M'n excuus werd gevormd door de dikke wolken in het zuiden en de onweersvoorspelling, maar dat was allemaal nog ver genoeg weg om zeker een uurtje rond te darren. En dat deed ik dus niet. Ik word tegenwoordig eenmaal in de lucht beheerst door 'wat als' zorgen en angsten. Belachelijk voor iemand die decennia lang vele uren en vele afstanden heeft gevlogen, niet eens zo gek gepresteerd in wedstrijden, en nu als een zenuwachtig kuiken mezelf loop gek te maken met onbestemde spanningen.
M'n landing was niet eens uitmuntend al kon ik tevreden zijn over m'n circuit. Dat gaat gewoon heel erg goed met de Fun en dat komt waarschijnlijk door de combinatie van langzaam vliegen en minimaal spanning opbouwen. Plus: ik trek 'm makkelijk naar de grond op het punt waar ik zo ongeveer aan wil komen. Alleen doe ik het uitronden dan toch weer te wild zodat ik alsnog vaak op m'n wielen eindig. Daarmee pinden de achterkabels me vast en ik moest door een toeschouwer bevrijd worden, heel erg genant.
Mart arriveerde toen ik net de pakzak op de vleugel legde dus het zag er naar uit dat ik eind van de middag al in Alby zou kunnen zijn. Dat liep anders want Marts auto sloot zichzelf af met zijn sleutels er in. We besloten terug in Laragne in z'n huis in te breken maar een uur zoeken leverde geen reservesleutel op. Ondertussen had ik het drama op facebook gepost in de hoop dat iemand met een slimme tip zou komen. De tip kwam niet maar wel Jaco die al met een kleerhanger in de weer was toen we met een volle gereedschapskist weer terug bij de auto aankwamen. Met wat geweld en enige vernieling kwamen we erbij, kon ik m'n spullen terug in mijn auto laden en stortten we ons de stromende regen in. Op de weg langs La Croix Haute was het verschrikkelijk, maar de luchten boven de bergen tussen Grenoble en Annecy waren daverend, schitterend, imposant. Donkergrijs, felle witte CB's, bliksem, windstoten en rondvliegende blaadjes en dan die geweldige bergen met geel uitgelichte rotswanden en gouden korenveldjes. Nadege was thuis en stond op het punt om groenten uit eigen tuin te eten dus ik kon zo aanschuiven.

Zondag
Ik bleef tot de lunch om Laurent, Gabin en Adèle nog even te kunnen zien. Wat een heerlijk gezin! Vrolijk, actief, sociaal, druk. Het fotoboek van de afgelopen twee jaar doorbladerend zag ik alleen maar scenes van spelen en ontdekken en vrolijkheid. En dat in een huisje met een enorme tuin waaruit ze het grootste deel van hun fruit en groente halen, met uitzicht op de Semnoz en dichtbij de Sappeney. Adèle demonstreerde haar nieuwe zwemvaardigheden in het opvouwbare zwembad en Gabin probeerde me extreem traag articulerend de spelregels van allerlei memory-achtige spelletjes bij te brengen. Hij begrijpt inmiddels dat ik te dom ben om goed Frans te spreken en dat maakt me een ideale spelpartner want ik verlies altijd.
Vroeg in de middag vertrok ik dan toch echt en ergens tussen Dijon en Toul wilde ik een camping. Dat bleek een gigantische uitdaging. Ik vond een personeelsloze, volledig geautomatiseerde, goedkope en volledig uitgeruste plek bij een kasteel vlakbij de snelweg maar zonder snelwegherrie. Perfect, alleen kwam ik er niet in. Na hulp van een Duits stel wie het wel gelukt was, drie keer bellen met de helpdesk, downloaden van een app, twee keer een account aanmaken en uiteindelijk zwaaien met een kaartje dat door de machine was uitgespuugd ging de slagboom ineens open. Na mij deden nog twee nieuwe gasten er minstens zo lang over als ik.
Sinds corona is Europa vergeven van de campers. Ze scheuren met duizenden over de snelwegen, nemen op de campings per stuk evenveel plaats in als vier koepeltentjes, blokkeren de toegang tot landingsterreinen en het ergste: ze staan op alle plekjes waar ik voorheen stiekem wildkampeerde. Ik ben een tikje jaloers op hun gemak en comfort geef ik toe, maar het zou voor mij lastig zijn om m'n vleugel met iets anders dan een personenauto mee te nemen.

Dagje sociaal

Ondanks de onweersvoorspelling werd er gevlogen: parapenters van de Longeagne en rigids sleepten achter René. Ik probeerde iemand te vinden die me vandaag een lift zou kunnen geven en ik haalde m'n sleeprelease tevoorschijn en dat nam zo ongeveer de hele dag in beslag. Eerst een paar uur met Phil bijkletsen, daarna naar het vliegveld waar ik Opal en René zag en waar me werd geadviseerd om 'parapente Max' te bellen. Eerst maar eens zwemmen en toen ik het meertje uit kwam stond de auto van parapente Max naast de mijne. Ik wachtte hem op en vroeg of hij plaats voor me had. Het was niet van harte maar hij zou me eventueel wel meenemen, om negen uur.
Het ontweer barstte zoals voorspeld om half vier los toen ik net de winkel in Veynes in liep en ja hoor, daar trof ik Laurent Zahn met twee andere deltisten bij de kassa. Ze zouden helaas vertrekken vandaag en Laurents auto is kapot dus dat leverde ook al geen duidelijke afspraak op.
De rest van de dag bracht ik met Phil door wat een stuk leuker is sinds hij een vriendin heeft. Hij is blijer en onze gesprekken gaan ergens over.

Verhuisd naar Aspres

Eergisteren naar boven en weer naar beneden gereden omdat de wind van alle kanten kwam en dat hadden we eigenlijk best kunnen weten. Gisteren was alles gunstig: er stond een goeie wind pal zuid, ik kon vroeg met Christophe mee naar boven en Noel zou me weer ophalen, ik had m'n radio bij me en hij deed het ook nog en de vier delta's en rigids die voor mij startten gingen omhoog. En ik had er veel zin in om nou toch eindelijk weer eens een wat langere vlucht te maken. Maar nee, ik zakte er nog harder uit dan andere dagen en in minder dan tien minuten stond ik weer op de Vis. De enige troost was dat een parapenter, Yves, Nora en Cedric kort na mij ook uitzakten. Maar echt leuk was het niet, zeker gezien de waarschijnlijkheid dat dat de laatste vlucht van deze vakantie was.
Op de camping zag ik een vrouw lopen die zich bewoog als Julia, maar ik moest ontzettend goed kijken om te zien dat zij het inderdaad was. Volwassen geworden, weg is haar babyvet en haar kinderlijke springerigheid. Ze heeft een dochter van zes of acht jaar! We hebben vanmorgen een paar uur bijgepraat, over hun problemen om ergens een verblijfsvergunning te krijgen, over de oorlog, over haar angst om te starten en mijn angst om te landen, over onze wederzijdse vrienden en kennissen. Ze wonen de komende maanden in het appartement van August en ik hoop dat het ze lukt om in Frankrijk te blijven en hun dochter hier naar school te sturen. Julia schildert, haar man zorgt voor internetverbindingen voor Russen en haar dochter heeft een plastic bak met slakken.
Jean-Francois vertrok gisteravond, Noel was vanmorgen aan het inpakken en toen ik m'n ontbijt op had bedacht ik dat ik ook beter kon gaan. Als 'koningin van de camping' kreeg ik korting van Nico (nog leuker was Nanard die me 'kleintje' noemde). Uiteindelijk verliet ik Laragne om vier uur: een paar uur inpakken, kletsen, naar Mart en weer kletsen, onderweg Remco tegengekomen en weer kletsen, een extra rondje in m'n favoriete meertje zwemmen en pas om zes uur kon ik m'n hangmat op de Chevalet hangen. Waar niemand meer is - Phil is naar Barcelona, Laurents auto is kapot en Christophe is vanmorgen al naar huis gegaan. Het is wel even cold turkey na de gezelligheid in Laragne maar ik ben blij dat ik m'n spullen droog heb kunnen inpakken (morgen gaat het hard onweren) en ik heb een dik boek om weg te werken.