En dat is acht

Ik had me echt voorgenomen om nooit meer iets te breken. Dus ik vlieg als een beginner en ben het termieken bijna verleerd. Ik zwem met een oranje boei achter me aan. Fiets geen rondje Den Haag als het ijzelt en stop vaak voor rood licht. Bij het schaatsen draag ik helm en kniebeschermers. Als ik moe ben doe ik rustig aan. Na zeven fracturen heb ik er echt genoeg van, hoe leuk dokter Dupré ook is en hoe lief plegen, buren en vrienden ook voor me zorgen. Bovendien heb ik nu elk lichaamsdeel wel een keer gehad.
Helaas lukt de rem-en-draai-oefening op het einde van de schaatsles gisteravond niet en ik viel met m'n volle lichaamsgewicht op m'n pols. Misselijk van de pijn moest ik al snel onder ogen zien dat ie gebroken was en dat ik dus niet zelf naar huis kon fietsen. Wat is het dan fijn dat Ester direct in de auto springt en Wouter m'n fiets thuisbrengt.
De schaatsjuf maakte een afspraak voor me bij de huisartsenpost van het Leyenburg maar daar kon ik pas om twaalf uur terecht dus we reden toch maar naar de Spoed van het Westeinde. Het moment dat ik me aan de balie meldde verloor ik elk greintje flinkheid en meteen kwam er een medische mevrouw die constateerde dat het er inderdaad gebroken uitzag. Ze legde uit dat je het zelf moet betalen als je je spontaan bij de spoed meldt maar daar had ik even maling aan, ik was echt niet van plan om onbehandeld naar huis te gaan. Afijn een foto een dokter een gipsverband en veel wachten later kon ik nog net de laatste tram pakken en om twee uur 's nachts was ik thuis. Met tientallen sympathiebetuigingen op facebook, dat verzacht het leed echt.
De pijn valt zoals altijd erg mee als er eenmaal gips omheen zit, maar got wat is het onhandig. Probeer jezelf maar eens af te drogen met één hand, veters te strikken (volstrekt onmogelijk) of brood te snijden. Om over de frustratie en het vooruitzicht van nog eerder te moeten stoppen met vliegen wegens artrose en gebrek aan oefening, nog maar te zwijgen.

Eerste starts van het jaar

nieuwe sleperd Jeremy

de juf keurt het goed

Het was een grauwe kouwe dag met dikke laaghangende bewolking en een veld vol dikke hondendrollen en 250 km over Belgische wegen met gaten is elke keer weer belachelijk maar ik ben toch blij dat ik naar Maillen ben gegaan. Sowieso om de gezelligheid en ik ben ook al twee maanden niet meer van de grond geweest. En het was fijn om m'n Litesport eindelijk weer eens uit te laten. En m'n eerste landing was perfect. Toen had ik het wel zo koud en ik had ook niks kunnen zien omdat m'n vizier alsmaar bleef beslaan dus ik maakte alweer aanstalten om in te gaan pakken. Maar Tom dacht er anders over: Jeremy zou z'n eerste sleep doen en daar ben ik wel een goed proefkonijn voor. Ik ben licht, kan goed slepen en er was nauwelijks wind en geen termiek dus ook dat was ideaal. Jeremy was flink zenuwachtig maar hij deed het perfect en na mij trok hij nog een paar zwaardere kerels de lucht in. Ik sloeg de afscheidsknuffel over en sprong op tijd in de auto om nog voor half negen te kunnen eten. Voldaan.

Haagse bosvijver

Wat is schaatsen op natuurijs toch zalig, zelfs als ik het nauwelijks kan. Ik maak een grapje over de kinderen die door ouders het ijs op worden getild en meteen geeft een dame mij een arm. Ik rij een rondje op met een jongen die bijna voor m'n neus viel. Stelletjes op schoenen schuifelen over het ijs, een paar jongeren oefenen met hun hockeysticks, veel vaders slepen een slee met kleuters rond. Honden, pubers, snelle mannen. En het fantastische zingen van het ijs.

Bangelijk

Schitterend weer, weinig wind, nergens vliegen. Ik smachtte naar een potje schaatsen maar ik durfde niet. Dat overkomt me nu steeds vaker, nu ik halverwege de vijftig ben: dat ik iets niet durf. Wat een narigheid. Dan maar gewoon een rondje fietsen, met een gezellig bezoekje aan Frans die mooi langs m'n route woont. Zelfs fietsen was hier en daar spannend met grote plakken ijs waar ik als een bejaarde overheen fietste. De totale vrijheid van onbekommerd bewegen krijg ik nooit meer terug.

Val

Een week lang starten in lastige condities, landen op aflopende terreinen vol keien en kuilen, en dan word ik de eerste dag thuis onderuit getrokken door de hond van de buren met geschaafde knieën tot gevolg. Ik moest er wel om lachen maar het was iets te pijnlijk om door te lopen, wat het beest natuurlijk niet begreep. Nu maar even voorzichtig doen want als er straks ijs ligt moet ik wel in staat zijn om een potje te schaatsen natuurlijk.

Zomerse vakantiedag

We startten de dag in de bloedhitte op een drukke toeristenmarkt in Teguise met een tortilla- en aardappelenlunch erachteraan. Best heel vreselijk maar dankzij het gezelschap viel het leed nog mee. Nog voor een uur stonden we al op te bouwen op Famara en langzaam maar zeker nam de wind in kracht toe. Voor mij is dat altijd lastig omdat ik aan de ene kant niet uit wil zakken, dus zou moeten wachten op wat meer wind, maar aan de andere kant een bloedhekel heb aan starten in een zodanige wind dat ik nauwelijks m’n vleugel kan houden. Zeker op een rommelige klifstart als Famara-hoog. Ik koos dus opnieuw het verkeerde moment en na een paar hoopvolle piepjes landde ik alsnog op precies het stukje waar Johnny niet wilde parkeren. Met een spectaculaire 360 die goed afliep maar die toch wel vrij slecht uit had kunnen pakken.

Ik bracht de vleugel naar Johnny, het was toch de laatste dag en zo zwaar is de Piuma nou ook weer niet, en kreeg daarna een lift van twee Duitsers die eveneens waren uitgezakt. Zo kon ik mooi Christian en Christian ophalen die ook al veel te snel aan de grond stonden met hun tandem. We raceten terug naar boven zodat Christian nog net voor het donker z’n eigen vleugel naar beneden kon vliegen en bij Cedric landen. Wel het zwemmen gemist, maar gelukkig was Christian, die blind wordt, even in de lucht geweest. Hij heeft veertig jaar gevlogen en kan nu niet eens meer zien hoe prachtig het licht van Lanzarote is, laat staan vliegen. Een ramp.

We sloten de avond af aan een grote ronde tafel ter ere van Bernies verjaardag, waar we bespraken wie goed met elkaar in een appartement kunnen. Wij in ieder geval. We doen allemaal spontaan de afwas en er zitten geen netheidsmaniakken tussen. En vooral geen heren die anderen vertellen wat we moeten doen. Altijd enorm hulpvaardig, zorgzaam, attent. Ik teken er wel voor, nog een keer met m’n snurkende wappies op vakantie.

Laatste wedstrijddag

De wind was zwak en cross dus het leek me een goed plan om voor de wedstrijd uit te starten zodat ik niet in een gaggle van zestig man rond de bergtop zou hangen. Helaas zakte het nog harder dan gehoopt en ik moest de twee electriciteitslijnen nog over dus het was heel snel voorbij. Met een buikschuiver kwam ik neer naast de school, gevolgd door Mike en Jean-Louis. Jean-Yves pikte me meteen op zodat ik anderen van de berg af kon helpen. De wedstrijd werd gecancelled dus Roland won. Op het landingsterrein was het een hoop gedoe om de juiste spullen op de juiste bus te krijgen. Vrijwel alle vleugels in de wedstrijd zijn van Johnny en hij kan er maar acht meenemen. De mijne ging op het autootje van Cedric waarmee we ook nog een vriend van het vliegveld ophaalden, gelukkig had ie geen bagage want dat paste er niet meer bij. We scheurden meteen door naar de baai waar ik zowaar een barracuda zag langsglijden. Met tapas na waren we nog ruim op tijd voor de prijsuitreiking en het afsluitende diner in Teguise.

Slapen lukt nu helemaal niet meer nu er twee Christians keihard liggen te snurken, maar gelukkig zijn het allebei lieverds dus ik probeer ze maar niet te vermoorden. Dan maar podcasts luisteren ook al moet ik die extra hard zetten om door het gesnurk heen te kunnen horen wat er gezegd wordt. Het maakt niet uit, vandaag is de laatste dag en vanaf dinsdag ga ik weer aan het werk, dan kan ik mooi uitrusten ;-)

fotoos Karolina Lietavcova