Lieren in Moergestel

Eigenlijk wist ik gisteravond al dat het te hard zou waaien vandaag, maar jee ik heb al een hele maand helemaal niks meer gevlogen, terwijl er doordeweek vaak schitterende cumultjes langs m’n kantoorraam drijven. Tien anderen waren net zo wanhopig als ik, dus bij zeker tien knopen stonden we op het korstste baantje op Moergestel. De eerste trek moest ik alle zeilen bij zetten om de bar nog vast te kunnen houden, overschakelen was echt onmogelijk. Losgegooid boven de lier, bijna rechtstandig naar beneden gedwarreld, en iedereen was zo lief om me meteen weer te laten starten. Dat scheelt een hoop gedoe met harnas uit- en aantrekken, radio installeren, hangcheck enzovoort enzovoort. Wel vergat ik daardoor om er wat meer vg op te doen, en ik hing ook een slagje hoger dan normaal omdat m’n release zo beroerd aan m’n harnas vast zit. ‘zHarry trok wel minder hard, maar het woei echt knoerdhard en daarbij was het nog flink turbulent ook. Ik zag alle anderen later ook ontzettend wiebelig omhoog gaan.
Na drie trapjes hield ik het daarom voor gezien. M’n armen waren al helemaal òp, ik had niks meer over voor als er iets geks zou gebeuren.
Bijna ongemerkt ben ik toch echt ouder en rustiger geworden. Aan de ene kant heb ik kennelijk wat minder kracht in m’n armen, aan de andere kant weet ik precies waar ik mee bezig ben. Een paar jaar geleden zou ik veel langer hebben geaarzeld voordat ik überhaupt zou starten, flink zenuwachtig, maar vervolgens wel doorgaan tot ik er bij neerviel. Nu is het andersom. Ik start, constateer dat het niet leuk is en ik besef dat het gevaarlijk zou zijn om te lang door te gaan.
Dan maar weer kijken of het Zeeheldenfeestje nog gezellig is.

geen thrillseekers

Nou ik toch leuk aan het plagiëren ben: Helen postte dit artikeltje over haar dochter: don't try this at home

lastig landen

Davis postte dit stukje, te mooi om niet integraal over te nemen:

Jim Rooney writes:

The first issue with landing a hang glider, the nose stalls before the tips.

There's so much focus on body position and hand position, which do help, but virtually nothing on how the whole shooting match works. Quite simply, if you can stall the tips of your glider, you will have a good landing. If you do not stall them, you will not have a good landing.

How you accomplish this is the source of so much debate. So many inadequate explanations that all start with "well you just…"

Landing a hang glider is unnatural. To do it well, you must come in fast. You must stop the glider and make it tail slide, something you never do otherwise and never even toy with otherwise, as the results would be disastrous.

You have to approach the ground at a speed both vertically and horizontally which, if you did nothing else, would hurt and would likely put you in the hospital. Every instinct you have screams at you to not do this.

Every bone in your body begs you to come in at a speed that won't hurt. You want to slow down, both horizontally and vertically, to a speed which will not harm you. This is the #1 reason people whack.

Because at this slower speed (descending at trim), it is insanely difficult to stall your tips. The nose of the glider will quite happily stall, leaving your tips flying and pushing the trailing edge up. This pushes the nose down. This is why pilots feel like the glider is "getting ahead of them".

This concept is crucial to any discussion of landing technique. Before it is understood, no real progress is made. There is so much emphasis on the rest of "how to land," and universally, people skip the lynch pin of landing.

Fietsen

Wegens aanhoudend pokkeweer moest de BeNecup alweer gecancelled worden, en met de keiharde wind vandaag zie ik het ook niet zitten om ergens te gaan lieren. Maar het is wel prachtig weer, en Ad is jarig, dus ik ben een alternatief dagje buiten geweest. Vijfentwintig kilometer met de wind in de rug door fris groen, langs lammetjes en kuikentjes en jongetjes en veulentjes, door Randstedelijk molen- en slotenlandschap. En ja, ook weer 25 km terug, tegen de wind in, maar ik heb tegenwoordig een fiets met versnellingen dus dat hinderde niet zo.

Noodweer

Terwijl ik op kantoor een verslag van het politicologenetmaal aan het tikken ben, beuken zes meter hoge golven op de kusten van NSW. Cameron heeft m’n Litesport hoger neergelegd zodat hij niet nat wordt bij een eventuele overstroming. Nieuwszenders raden mensen aan om vooral niet in de buurt van electriciteitskabels te komen, onder bomen of torens te gaan staan, enzovoort. Dankzij skype, facebook en internet maak ik het allemaal van heel dichtbij mee, maar natuurlijk is het toch nog steeds zestienduizend kilometer en acht uur tijdverschil verderop. Ik maak me zorgen om m’n vliegvriendjes en onze vleugels. Gelukkig hebben zij meer ervaring met dit soort natuurrampen, ook al is die van deze week wel uitzonderlijk heftig.