Fijn wiekend

Ruud deed wat Ruud geweldig kan: hij gaf ons een rondleiding door Den Haag. Wat een super traktatie!

 

Er zit wel een risico aan dat bejaardenvliegen van mij. Als ik toch nergens heen vlieg, als ik toch niet meer dan een start en een landing en een wat sneue termiekpoging daar tussenin doe, dan wordt de ratio inspanning - beloning wel steeds slechter. Ik breng het steeds minder op om twee-en-een-half tot meer dan drie uur te rijden voor een of twee vluchtjes van maximaal een half uur. Vaak korter.Mede daarom bleef ik gisteren in Den Haag om de 65e verjaardag van een goeie vriend mee te vieren. Wel 's ochtends nog even naar de Vlietlanden natuurlijk voor een rondje rond het eiland, en dat is dan zo verrukkelijk dat ik me bijna afvraag waarom ik nog de moeite doe om te gaan vliegen. Het feestje was ook echt leuk en tussendoor kon ik een paar pagina's krant lezen, dus al met al een heel geslaagde dag.

Gelukkig toog ik vandaag maar weer eens naar Bruinehaar, waar ik sinds afgelopen herfst en m'n gebroken pols niet meer was geweest. En ja hoor, meer dan de moeite waard! Nog voor een uur trok Tom me op, precies goed, en bij de derde trap bedacht ik dat zelfs lieren nog fijner is dan dat woeste Deense cartowing. Het gaat allemaal soepeler, smoother. Ik vond ongeveer niks maar ik maakte een heel acceptabele landing, terwijl Nico zich al had geinstalleerd met schaduw en voetenbankje. Na een paar uur gezelligheid en luieren maakte ik nog een startje bij Andre op de lier. Deze keer vond ik wel een bel en heel langzaam draaide ik naar zo'n 900 meter. Tom kwam achter me aan en zat een paar honderd meter hoger, jammer dat we niet echt even samen konden vliegen. Ik zakte uit en was nog wel een uurtje zoet met het terugbrengen van al m'n spullen.

We eindigden toch maar niet in de Wayer maar gewoon onder Nico's luifeltje. Met z'n drieen voelt het een beetje als de oorspronkelijke bewoners, nou ja er zijn er meer maar wij drie hebben wel heel veel mensen zien komen en gaan. Toen we achter elkaar wegreden bedacht ik dat er geen enkele goeie reden was om vroeg thuis te willen zijn, dus Nico en ik maakten nog een wandelingetje door de Engberse Venen. Heel fijn allemaal maar ik kreeg wel de zenuwen van zijn tekenverhalen en spastisch grassprieten ontwijkend kwamen we weer bij de auto's terug. Tegen half tien was ik thuis en klaar met afladen, kon ik eindelijk iets eten. Nu nog plantjes water geven en toch nog maar een lekker fris wijntje. Zo'n wiekend als dit is helemaal af.

Fietsen

Om een beetje te mantelzorgen moest ik naar Limburg en omdat de vooruitzichten perfect waren bedacht ik een deel van de route per fiets te doen. Het is aanzienlijk goedkoper met de auto dan met de trein, waarin je mogelijk niet eens mee mag en die oncomfortabeler is en minder passend kwa vertrektijd en aankomststation. De auto dus, die ik ergens in Lierop parkeerde om via Meijel en Roggel naar m'n ma te fietsen. Precies goed, een kilometer of 35 en zondag weer terug langs dezelfde route. Nu ik drie jaar fysio heb gedaan, een idworx fiets op mijn hoogstpersoonlijke maat heb en ik eindelijk geleerd heb om niet knoerdhard door te trappen red ik het zonder rugpijn. Kont en kruis krijg ik steeds beter beschermd met fietsbroekjes waar ik dan het kruis weer uit knip en als ik bergop moet ga ik meteen op de trappers staan. Perfect. Er gloort weer een toekomst voor na het vliegen.

Zwemmen

In ons nakie de Maas in springen na een bevredigende vliegdag is heel leuk, maar op m'n eentje echt zwemmen is helemaal heerlijk. Ik kan zo lang en zo ver als ik wil en meteen met een muziekje in m'n oren zo hard mogelijk naar huis fietsen. Vliegen, zwemmen, fietsen is medicijn voor alles. Nu nog even afwachten of ik vannacht weer doodziek word wat dan wijst op iets in het water van Vlietlanden waar ik niet tegen kan. Ieder jaar begint goed en in de loop van de zomer wordt het dramatisch en moet ik naar zee uitwijken. Het zal wel blauwalg zijn maar officieel is het er nooit.

Schitterende luchten maar toch niet zo makkelijk

En weer verliezen we een school, een van de allerbesten ook nog. Tom trekt het gewoon niet meer. Er zijn te weinig leerlingen en die er wel zijn zoeken overal naar de allergoedkoopste oplossingen. Heel jammer want zo sterft het zeilvliegen langzaam toch uit.
Gelukkig kunnen we wel nog altijd slepen op Maillen en vandaag heb ik ook eindelijk weer eens echt wat termiek gepakt. Gisteren lukte het met drie starts niet, de lucht zag er schitterend uit maar was zo dood als een pier. Vanochtend startte ik extra vroeg, ook al omdat ik vannacht maar twee uurtjes geslapen heb want natuurlijk was er wel weer een disco ergens die tot half vier 's nachts tot in de wijde omtrek iedereen wakker hield. Walen zijn misschien wel vriendelijk maar eigenlijk alleen als je hun lol ook leuk vindt, niet als je andere vormen van plezier hebt.
Gisteravond doken we nog even de Maas in, en jawel hoor op precies dezelfde plek waar ik vorig jaar m'n teen kneusde/brak omdat het spekglad was, kneusde/brak ik nu m'n vinger. Het deed vet pijn en ondertussen is ie dik en rood. Gelukkig was het water wel heerlijk dat maakte het nog net de moeite waard.