Oudjaar

Als ik ergens ziek van word is het ongerechtvaardigde verwijten. Cameron denkt dat we hem niet wilden ophalen, terwijl het juist andersom was en we ons best deden om hem lang wachten te besparen en Pete een lange rit (175 km). Ik landde een paar minuten voor de eerste startgate, zuidelijk van Parkes, dus mijn plan was om naar Forbes te liften terwijl Pete naar goal zou doorrijden. Tegen de tijd dat mijn vleugel op de auto lag, stonden Vic en Ebbs echter al aan de grond, Ebbs nota bene met de verkeerde coordinaten, dus de rest van de middag scheurden we op en neer tussen Parkes en Forbes om iedereen in te laden. Ondertussen probeerden we een lift voor Camo te organiseren, en toen dat niet lukte stapte ik uit en liftte alsnog naar hq, terwijl de rest richting goal reed. Ik eindigde de dag behoorlijk sjagrijnig, uitgezakt, de hele middag in de auto en dan alsnog een verontwaardigde Camo aan de telefoon. Ineens wilde Ebbs gezellig samen gaan eten maar daar had ik nou net even geen zin meer in, dus ik zit op m’n eentje aan de zapcurry en een lekkere portie zelfmedelijden, hhhmmmm.

66 km

Ik was nog net op tijd om me op te geven voor de alternate launch, zodat ik als vierde startte. Bijna anderhalf uur voor de startgate opende, maar na bijna vijftig wedstrijden begin ik eindelijk te leren dat het heel veel belangrijker is om ver te vliegen, dan om punten te scoren. Nou was het wel een blauwe dag met een ontzettend laag plafond (rond één uur ging het niet verder dan 1300 meter, bij een grondhoogte van 250 meter!) dus helemaal wijs was het nou ook weer niet om op m’n eentje op koers te gaan, maar ik wilde persé niet nog een keer in de startcirkel uitzakken.

Ik draaide met Nils, Rohan en Mark de inversie in, waar het echt reteturbulent was. Met alle horrorstories over shearlayers, en de weersvoorspelling met oostenwind beneden en zuidwestenwind boven in m’n achterhoofd, durfde ik niet te blijven rondhangen en ik begon aan de taak. Zoals zo vaak zakte ik eerst bijna uit, vond toen een goeie bel en kreeg daarmee wat vertrouwen in de taak. Het was niet heel erg moeilijk, in een hogedrukgebied zijn de bellen niet goed georganiseerd of hoog maar wel overal, want er is geen schaduw om de grond af te schermen. Heel langzaam, tot de inversie draaiend in absoluut ieder piepje dat ik tegenkwam, maakte ik afstand. Ik dreef het Parkes-luchtruim in, maar toevallig hadden ze net de sportsclass-taak dwars over Parkes gezet dus ik wist dat het niet verboden was. Terwijl ik aan het cirkelen was, kwam er een groep van twaalf vogeltjes (Australiasian grebe,Tachybaptus novaehollandiae?) aanvliegen. Ze draaiden met z’n allen twee volledige cirkels om mij heen, voordat ze collectief wegvlogen naar betere stijg. Gaaf!

Even later stond ik aan de grond, en net toen ik klaar was met inpakken en naar de weg begon te lopen, kwam Pete er al aan om me op te halen. Vervolgens moesten we helemaal terug om Ebbs op te gaan halen (hihi heb ik ‘m mooi d’ruit gevlogen, Ebbs is bijzonder onaardig dus dit was een fijne overwinning) en daarna naar goal voor Vic en Cameron. Tegen twaalf uur kwam ik thuis waar ik een blij team kiwi’s aantrof. Paris, Conrad en Jonas staan in de top-vier en vliegen iedere dag samen.

Harde wind en weinig lift

Vandaag lag het niet aan mij maar aan de lucht. Doordat ik gisteren als laatste was geëindigd, stond ik vandaag als bijna laatste in de startrij. De piloten die uitzakten kregen potdomme nog voorrang ook, dus ik ging pas een kwartier na de eerste startgate de lucht in. Toen was de weinige termiek al helemaal verwaaid, er zat gigantische sink en ik driftte voortdurend aan de downwindkant de bel uit. Bovendien was er vrijwel niemand meer in de lucht, en degenen die er waren zijn nou niet bepaald de beste termiekmarkers. Twee wedgies lieten me mooi zien waar ik het zoeken moest, en dat leverde nog zo’n driehonderd meter op, maar toen ik dat kwijt was, was het ook echt over. Ik zakte snel uit, gelukkig niet al te ver achter de startplek zodat ik meteen op de dolly kon klimmen die Bondi me kwam brengen, en direct weer de lucht in. Dat hielp niks, Blano sleurde me van hot naar her in een speurtocht naar lift, en zwaaide me met een honderd meter bonus boven de asfaltbaan af. Ik kon het niet te pakken krijgen en landde met m’n lijf alle kanten op zwiepend in de turbulentie van de hangars. Genoeg spanning en sensatie voor vandaag, als de sleep het meest ontspannende deel van de vlucht is, wordt het tijd om in te pakken. Grace bracht me naar huis, waar ik de rest van de middag op de live tracking site volg hoe het de anderen vergaat. Ebbs en Cameron down, Vic op goal.

Verprutst

kennelijk geen bedbug maar iets wat door de airco naar binnen wordt geblazen

Fout! Het enige excuus voor m’n gebrek aan concentratie is het slaapgebrek, door keffende buurhond, aircogezoem en bedwantsen. Maar nondeju wat ben ik weer eens stom bezig. Ik startte als nummer vier, achter Steve, en de lucht was behoorlijk in beweging dus ik voorzag een fijne termische dag. Bovendien was het volledig blauw en daar ben ik vrij redelijk goed in, relatief dan omdat ik juist nogal dom ben met het wolkenlezen. Na release duurde het even voor ik de kern te pakken had, maar toen draaide ik ook naar het plafond op1900 meter. Wat is de Litesport toch een heerlijk vleugeltje, hier ga ik eens lekker lang en ver mee komen vandaag dacht ik.

De eerste start was nog vijf kwartier en maar 2 en een halve kilometer weg, maar bij de briefing vanmorgen was gezegd dat de jump-the-gun-penalty niet nul punten zou zijn. Bovendien doe ik niet mee voor de punten maar om zo ver mogelijk te vliegen, liefst goal te halen, en vandaag zou dat haalbaar kunnen zijn met een downwind taak van 147 km. Na lang ronddobberen was de laatste gaggle waar ik in aansloot niet zo prettig, ik kwam niet goed omhoog en een paar zaten me nogal in de weg. Tijd om te gaan, minder dan elf minuten te vroeg en ik zat op 1800. Ik begon rustig te steken in de richting van een potentiële trigger, ondertussen probeerde ik met pijltje omhoog het volgende keerpunt in te stellen. Ik weet wel waar Grenfell ligt, maar daarna zou ik zonder gps toch een probleem krijgen. Het instrument weigerde echter om het volgende keerpunt te geven zolang de starttijd nog niet verstreken was, en terwijl ik zakte en verder en verder uit de startcirkel dreef, bleef het apparaat Forbes aanwijzen. Ik had natuurlijk eerst moeten zorgen dat ik weer omhoog kwam, maar in plaats daarvan besloot ik dan toch maar twee kilometer terug te vliegen tot binnen de startcirkel. Voor ik er erg in had zat ik zo laag dat ik moest landen, en met een grote boog zette ik ‘m middenin een groot stoppelveld neer.

Pete had me vrij snel gevonden, met een lekker koud troostbiertje. Inmiddels zit ik gedoucht en teleurgesteld op het bed, dat ik een paar uur in de zon had gelegd om de wantsen eruit te schroeien.

Hier (ook in de kolom rechts onder Spot livetracking) is te zien hoe ik als een kip zonder kop naar termiek aan het zoeken ben, en hier zullen de uitslagen worden gepubliceerd.

Forbes

“H is here!” hoor ik een paar keer. Knuffelen en zoenen, hier en daar al een beetje bijkletsen over hoe de genezing gaat of hoe de nieuwe baan bevalt. Na de inschrijving komt Michelle de vegetariërs halen om als eerste langs het eten te lopen. Bill staat ertussen, ik zeg dat ie achteraan moet sluiten of vegetariër worden, z’n reactie is nog als vanouds guitig. Ook al is ie nu toch wel echt verschrikkelijk oud. Moyesvrouwen Molly, Vicky en Grace zien er weer ongelooflijk knap en fit uit. Cameron heeft bloeddoorlopen ogen van het vliegen vandaag. Cousin Rob draagt een nieuwe blouse, en ook Zhenshi beweert dat ze er anders uitziet dan anders. Nils spreekt behoorlijk goed Duits, Wesley is moeier dan ik, Jamie bulliet me de open class in zodat we een heuse damescompetitie hebben.

Zodra de linzenburgers naar binnen zijn smeren we ‘m, Conrad heeft gisteren nog een late dienst gehad en ik heb nauwelijks geslapen. Het huis is nogal armoedig, en erg duur, en onhandig ver van het centrum, maar ik heb een eigen kamer en een behoorlijk bed. Ik heb er zin in.

vrede in Newcastle

kitchen kitten Fluffy (let op de sloffen)

keukenprinses H

Nifty Nic

kerstbal

Hairy Karl

Het is een schok elke ochtend als ik om half zeven het ijskouwe water inglij, maar na twee baantjes is m’n lichaamstemperatuur aangepast en vind ik het verrukkellijk. Terwijl ik stevig doortrek denk ik aan Primoz, die volgens Paris geen wedstrijden meer zal vliegen omdat het zo ego-bevestigend is. Ze doen allebei aan yoga, en hoewel het hen waarschijnlijk helpt om zo verschrikkelijk goed te vliegen, zit het hun spirituele groei in de weg. Volgens mij is het geen symmetrische ervaring, winnen of verliezen. Ik verlies meestal, en dat deert me weinig. En de enkele keer dat ik win vind ik dat ontzettend leuk. Maar meestal probeer ik net zo te genieten van het taken vliegen, als ik doe van het baantjes zwemmen. De sensaties van water en zon en wind op m’n huid, de uitzichten, de kracht in je spieren. En vooral de mentale balans, meditatie, focus. Het bevrijdt juist van ego, je gebruikt je hersens wel maar op een manier die veel meer primair is, veel basaler, dan het analytisch denken of de sociale omgangsvormen van het normale dagelijks leven.

Die ook leuk zijn. Gisteravond dinertje, muziek, kadootjes en spelletjes. Alleen maar gezellig en warm en fijn. Ik vier al bijna veertig jaar geen kerst, maar ik heb geen enkel bezwaar tegen het vieren van liefde en vriendschap.

Dixon park

Yes! Topdag op Dicko’s, ook al  was de wind te zuidelijk om approaches te doen en te zacht om naar Scenic te vliegen. Nou ja,  er werd wel getopland en Harry vloog naar Scenic en terug, maar ik ben niet zo’n hotshot en bovendien vloog ik op Conrads nieuwe Malibu en een keer met Karls Fun 190, iets te groot voor mij en daardoor nogal stijf.. Het was bewolkt en eerst nog een beetje miezerig, maar toch t-shirt-temperatuur ongeveer. Vanmorgen om zes uur eerst een paar baantjes in de ocean pool gezwommen, daarna K3 voor de kinderen vertaald, vanmiddag tussen het vliegen door gauw even inkopen gedaan omdat morgen alles dicht is, maar verder de hele dag mooi gestart en geland, gestart en geland, keer op keer en iedere keer helemaal goed. M’n arm is nu wel aan een beetje rust toe, maar ik ben weer helemaal voldaan. Kan mij het schelen dat Sunshine Shane (de lokale misogynist) m'n vleugel niet even wilde vasthouden omdat ie luidkeels meende dat ik niet kan vliegen. Daar had ik dan toch mooi Kotzy tegenover, die helemaal begon te glimmen toen ik vertelde dat zijn filmpje van vorig jaar populair is op facebook. En Hairy Karl die me lief complimentjes bleef geven, Selmsey, en Conrad die laat weten dat ik bijzonder uitstekend start. Paul Crimmings die me had gemist, Swifty die het net zo eng vindt als ik om downwind naar de heuvel toe te draaien, ene Mike die ik nooit eerder had gezien. Iedereen blijft vragen waarom ik niet hier blijf wonen, en eerlijk gezegd is het lastig te beantwoorden. Maar ik zou mensen thuis net zo erg gaan missen als dat ik nu de Dixon crowd te weinig meemaak.

Glennies Creek

Gave dag! Gisteravond wisten we nog niet eens of Conrad mee kon, vanmorgen twijfelde Cameron, en toen we eindelijk met z’n allen naar Glennies reden zag het er verschrikkelijk bewolkt uit. We konden niet naar boven rijden voordat we een boom hadden weggetakeld die het pad blokkeerde, en eenmaal half opgebouwd begon ik weer af te bouwen omdat het zo knoerdhard waaide dat ik bang was dat m’n kiel zou breken. Bovendien begon Camo een beetje te pushen, en dat werkt zo op m’n zenuwen dat ik al helemaal niet meer wilde starten. Gelukkig haalden Kath en Conrad me over en Conrad bleek weer de ideale hulpverlener. Hij liet me even op adem komen en de vleugel onder controle krijgen, zodat m’n start pijnloos verliep. Ik dobberde anderhalf uur blij rond, maakte fotoos, draaide tot 1250 meter en eindigde met een prima landing. Ondertussen had ik gezien dat Jason de auto naar beneden reed, dus die hoefden we ook niet meer te gaan halen. In plaats daarvan een stukje zwemmen, om vervolgens Adam en Conrad op te halen van een vliegveld ergens halverwege Newcastle. Nu wordt er om de een of andere reden vuurwerk afgestoken, hoe passend!

Eerste vluchtje weer

Hairy Karl, ik, Adriaan, Wayne, Selmsey, Donny's broer

Het is ideaal om bovenop een startplek te wonen, maar ook een beetje gek als je toevallig uit het raam kijkt en iemand in de storm ziet worstelen met z’n vleugeltje, omdat je dan het gevoel hebt dat je naar buiten moet rennen om kabelhulp te geven. Of dat je besloten hebt dat het te hard waait gecombineerd met te weinig slaap, maar je ziet voortdurend mensen boven Merewether hangen waardoor je toch enorm begint te twijfelen of je niet eventjes de lucht in moet. Gelukkig redde Karl me van de aarzelingen. Tegen de tijd dat hij me aanbood om even op z’n Fun 190 te vliegen, was de wind wat afgezwakt. Conrad begon de Sonic op te bouwen en nadat Nicola op een verder leeg Dixon park eindeloos had geprobeerd vanuit het noorden te landen, was ik er klaar voor. Wel nog met Conrads aanmoediging, grappig hoe ik nog altijd een soort kleuterjuf nodig heb bij een duinstart. Hij houdt m’n neuskabel vast, zegt me wat ik moet doen, en z’n aanwezigheid biedt gewoon vertrouwen. Wat ook helpt is dat je op Dicko’s aan de basebar een beetje rond kan lopen en rustig kan beginnen te starten, het is geen randje waar je vanaf gezogen wordt zoals de Nederlandse duinen. Ik vloog lekker een kwartiertje ofzo, beetje fris met blote schouders en benen en veel werk, omdat de wind flink cross was moest je voortdurend omdraaien om in het hele kleine stukje liftband te blijven. Toen Selmsey er bij kwam besloot ik te landen, keurig op het strand voor de trap. Na een hoop geklets, met Camo die vanaf Merewether was komen landen, en Simon en Adriaan en Harry en Splint, en nog een vluchtje, verhuisden we met de hele bubs naar Conrads balkon voor een mushroomburger en bier. Als ik niet zo enthousiast begroet werd door iedereen zou ik echt vergeten dat ik negen maanden weg ben geweest.

Northern beaches

Ward kwam me vrij vroeg ophalen, ik voel me de hele dag erg onuitgeslapen. Maar het plan was om eindelijk eens de northern beaches te vliegen, met Karl en Suzie, en ik mocht Camerons F2 gebruiken. Helaas, ik heb Palm beach en de privé-startplek gezien, maar de wind kwam uit de rug en de vleugels zijn niet eens van de auto af geweest. Onderweg zijn we wel gezellig bij Dick en Duncan de carbon magicians langs geweest, en we kregen een uitvoerige uiteenzetting over de Moyes basebars met uitzettend foam en de load op de hoekstukken als je op de dolly rondstuitert en de kracht van de lijm en de manier waarop carbon sails geperst worden. De rest van de middag dronken we bier en kletsten flauwigheden aan een ongemakkelijke picknicktafel, om pas veel te laat en met keiharde muziek terug naar huis te rijden.

Lummelen

gorgelende magpie probeert me het brood uit de mond te intimideren

de tuin met handig trapje

lichtknopjes voor de huiskamer

voorlezen voor het slapen

Ook al is er een nieuw huis, sta ik nog steeds te tollen van de jetlag en woont Fluffy tegenwoordig in Newcastle, het lijkt toch alsof ik pas gisteren vertrok. De kinderen zijn geen spat veranderd, ook al ‘graduated’ Maya gisteren van de kleuterschool. Enigszins verwijtend constateerde ze dat ik daar niet bij was.

Heb vandaag niet veel uitgevoerd, lekker lui. Selmsy kwam hallo zeggen en Hairy Karl belde, ik heb een paar baantjes in de pool gezwommen tot m’n arm zich teveel meldde, de rest van de dag in de zon en de knoerdharde noordoostenwind in de tuin gelegen. Volgens Conrad had ik op Dudley kunnen vliegen maar zelfs als ik fit was geweest had ik het toch niet aangedurfd met deze wind.

Treuriger is dat Denman niet doorgaat, omdat de trike kapot is. Er is weinig kans dat ik er deze vakantie nog kom, en ik weet niet zeker of het nog niet afgegraven zal zijn als ik een volgende keer naar Australië kom.

Vliegen in Forbes

filmpje waarin de Britten laten zien waarom vliegen in Forbes zo gaaf is

Bij Conrad

Het huis waar Conrad en Fluffy nu wonen staat pal bovenop Dixon park launch. Mooier nog dan Ricky’s appartement, hier kan je vanaf het balkon met de piloten praten en desnoods een biertje aanreiken. Uitzicht op de lichtjes van Merewether vanaf waar ik nu aan tafel zit, dus overdag moet je Adam kunnen zien vliegen.

Afgezien van een wandeling over Nobby’s beach en weer terug, hebben we niks gedaan maar ik ben weer heel erg blij om hier te zijn. Op de één of andere manier word ik nog relaxter dan ik al op vakantie was, bij Conrad. Hij houdt het leven simpel: vliegen als je vliegen kan en je mag altijd mee als hij iets onderneemt. Jammer dat ie zo vreselijk veel moet werken om dit dure huis te kunnen betalen.

Omdat ik de enige was die trek had in eten, sprong ik op een fiets en scheurde de berg naar de Junction af. Net toen ik echt iedere verkeerswet overtrad die in een degelijke nannystate verzonnen kan worden, dwars het kruispunt over, zonder licht, zonder helm, nog gauw even voor een auto langs, bleek die auto een politiewagen. Shit, niet nu, bad ik. Achterin blafte een kwaaie hond naar me, maar de politie stopte niet om me een megaboete te geven.

In de trein hadden ze me ook al verbaasd. Ik heb hier nog nooit meegemaakt dat kaartjes worden gecontroleerd (ze hebben bijna overal electrische toegangspoortjes), maar vandaag kwamen er twee politie-agenten in vol ornaat kaartjes knippen. Pistool op de heup, soldatenkistjes aan de voeten. Het blijft een raar land.

Jetlag

O ja zo was het. Witte reigers, zwarte ibissen, een paar aalscholverachtige vogels met waanzinnig lange nekken. De oorverdovende herrie van miljoenen krekels langs de rivier, maar rond het huis hoor je vooral zangvogeltjes. Zoete bloemenlucht, en de meest verrukkellijke temperatuur: felle zon en harde wind. En niemand anders dan ik op de rivier, alleen in de verte het geluid van auto’s. Op de heenweg peddel ik vlak langs een enorme pelikaan die op een steigertje naar me staat te kijken. De gekke snavel en de plukjes die een minikuifje op z’n achterhoofd vormen zouden het een lachwekkende vogel maken, als ie niet zo groot en voornaam was. Als ik later met de wind mee terugpeddel, zwemt ie langs, als een koninklijk slagschip dat na een overwinning de haven binnenloopt.

Ik zou bijna vergeten zijn hoe hard de jetlag toeslaat, de dag na aankomst. In de 55 uur tussen de wekker zondagochtend in Den Haag, en het moment dat ik gisteravond in bed crashte, heb ik alles bij elkaar niet meer dan zeven losse uurtjes geslapen. Overdag had ik genoeg energie om met het brommertje boodschappen te doen, m’n telefoon te regelen (+61 457917331), het huis en m’n spullen in orde te brengen en met Lyn en Camo bij te babbelen bij de Thai. En nog onrust te veroorzaken door topless het zwembad in te duiken. De vriendin van de huurder nam er enorm aanstoot aan en bleef maar herhalen hoe ‘not nice’ en ‘intimidating’ ik was, zodat ik m’n lijf nu met een heel nieuwe blik bekijk. Voor veel aussies geldt dat aanvallen de beste verdediging is, ik denk de keerzijde van de alomtegenwoordige jovialiteit.Vanmorgen verontschuldigde ze zich, maar wel met de uitleg dat ‘de kinderen’ komen. Alsof blote borsten schadelijk voor kinderen zijn! Daar neem ik dan weer aanstoot aan.

Pendelen

wegbrengteam

Northern Territories

Camo's

Ben er weer. Onderweg mijmerde ik over waarom het zo als thuiskomen voelt, terwijl ik nou  net heel veel thuis achterlaat. Sinterklaas, het ultieme gezinsfeest, harstikke gezellig. Wouter en Ester die ik met verdubbeld enthousiasme opzoek omdat ik me niet van Mare los kan rukken. De buren die me gezellig wegbrengen zodat Schiphol een uitje wordt. Ik heb het zo verschrikkelijk goed thuis dat het bijna een belediging is om me in Australië thuis te voelen. Maar het zit ‘m in mijn schizofrene bestaan, en de sfeer van de Newcastle club en de Forbes crowd. Broederlijk, is geloof ik nog de beste beschrijving. Het is een extended family, waarin ik een van de achternichtjes ben. Dat betekent ook wel dat Camo meteen z’n bed induikt nadat hij me om één uur ’s nachts van Wyong station heeft opgehaald, dat ik eerst op zoek moet naar een schoon laken en onbeschimmeld eten voordat ik me ook eens uit kan strekken, en dat ik een ernstig vervoersprobleem heb zonder auto of fiets. Mijn aanwezigheid hier is zo gewoon dat niemand zich drukt maakt om mijn bezoek, ikzelf ook al niet echt.

We hebben zelfs een soort sleur in onze ochtendrituelen, met als enige afwijking dat Camo en Lyn in Camerons huis slapen als ik er net ben. Ik ben het eerste op, we kletsen wat (zelfs de conversatie herhaalt zich, over mensen die jaloers op ons gependel tussen Europa en Australië zijn, en hoe die toch echt zelf gekozen hebben om hun geld in hun dure huizen en kinderen te steken). Nadat Lyn en vervolgens Cameron vertrokken zijn schrijf ik m’n blog, doe de afwas, blader wat in Skysailor en maak m’n boodschappenlijstje. Ik geniet van de temperatuur (zonnig, oplopend naar dertig graden), van het alle tijd hebben om met m’n bagage te spelen en vast te stellen dat ik nou toch weer drie paar handschoenen en twintig t-shirts heb, van een dutje whenever ik er zin in heb. Misschien ga ik nog even peddelen vandaag, misschien bel ik Conrad en misschien heb ik energie om te koken. Ik hoef helemaal niks, zalig.

Reis voorbereidingen

Met stijgende hysterie neem ik de voorbereidingen ter hand: ticket boeken, visum aanvragen, harnas wassen, chute vouwen, kadootjes kopen, inpakken. Ondertussen probeer ik uit te vissen hoe ik m’n vleugel naar Nederland kan laten vervoeren in januari. Ik ben bizar zenuwachtig voor een cortisoneprik die ik moet halen om m’n armen te kunnen gebruiken. En ik studeer me het schompes zodat ik zaterdag online vhf-examen kan doen. Ik heb geen belangstelling voor callsigns, het verschil tussen ‘affirm’ en ‘roger’, de hoogte in feet waarop een toestel tussen de 50 en de 150 kts aan z’n landingscircuit moet beginnen. CASA verleent geen ontheffing dit jaar, dus we moeten onze radiolicentie kunnen laten zien, terwijl we in het echt heus geen vhf-radio’s gaan gebruiken. Ik zou niet bij de knoppen kunnen om tussen frequenties te switchen, en bovendien is onze andere radio van levensbelang, om aan het team te laten weten waar je uithangt. M’n harnas is te strak om twee radio’s mee te nemen, ik ben er ook niet rijk genoeg voor, en de taken gaan toch door vrij luchtruim. Dagelijkse ergernis dus, als ik weer braaf m’n NATO-alfabet opzeg of de lign of sight bij verschillende hoogtes (in feet!) herhaal.

Wel grappig om op m’n ouwe dag, twintig jaar na de laatste keer dat ik iets uit m’n hoofd heb geleerd, nog ontdek wat de beste manier is om te stampen. Op de sportschool, zwetend en hijgend tussen de krachtoefeningen door. Ik merk nauwelijks dat ik er tijd aan besteed, en misschien is m’n kop ook wel beter doorbloed.

Hotel alpha delta echo victor lima india echo golf