Lamme arm

Ik krijg het heen en weer van blessures die eindeloos blijven zeuren. Alweer twee maanden loop ik met een ontstoken bicepspees en Sini heeft er inmiddels alles op losgelaten en het is nog niet over. Dwangbuis, electroshocks, kneden en knijpen, vandaag een set spijkers erin gehamerd – ok ok misschien overdrijf ik een tikje. Het vervelendste is niet de pijn maar de belemmering. Peter lacht me uit omdat ik niet niks kan doen. En Jorje om m’n naaldenfobie. Als troost biecht hij zijn claustrofobie. Geen shot voor mij, geen darkroom voor hem. Het is wel grappig inderdaad maar ondertussen verval ik tot een enorme blubber omdat ik al weken en weken niet meer heb getraind. En ondertussen tikt de kalender genadeloos door.

Herfstslepen





Het mooiste vandaag waren de ganzen. Vanmorgen kwam er een enorme V laag recht over me heen, en de rest van de dag zag ik ze voortdurend. Zo bijzonder. En een valkje, die me niet had gezien en me nog maar net ontweek toen hij wat harder steeg dan ik. Ik zag z’n blote buik en de binnenkant van z’n vleugels, het leek wel een cartoon.

Tot acht uur wist ik niet of ik naar Moergestel, Bruinehaar of Stadskanaal zou gaan. Op de webcam zag ik dat Stadskanaal er schitterend uitzag maar ik gokte toch op Bruinehaar. Dichterbij en ik ben er al weer zo lang niet geweest. De hele rit er heen zag ik overal de zon doorkomen, maar eenmaal op het veld kon ik nauwelijks de mais aan de rand zien. Dan maar door naar het hoge noorden, waar inderdaad een blauwe lucht met fijne cumulus stond. Ropje sleepte me naar de enige lift die er was en het lukte me een kwartiertje vast te houden. Robbie hield het langer vol in dezelfde bel. M’n tweede vluchtje leverde eigenlijk niks op, en de laatste sleepte Rinus me lekker hoog zodat ik tijd had om een beetje bochjes te draaien. Met een mooie landing en gezellig bijkletsen met Connie en Koos Gasman reed ik dik tevreden weer naar huis. Jammer van die vette file bij Utrecht.