Ik krijg het heen en weer van blessures die eindeloos
blijven zeuren. Alweer twee maanden loop ik met een ontstoken bicepspees en
Sini heeft er inmiddels alles op losgelaten en het is nog niet over. Dwangbuis,
electroshocks, kneden en knijpen, vandaag een set spijkers erin gehamerd – ok
ok misschien overdrijf ik een tikje. Het vervelendste is niet de pijn maar de
belemmering. Peter lacht me uit omdat ik niet niks kan doen. En Jorje om m’n
naaldenfobie. Als troost biecht hij zijn claustrofobie. Geen shot voor mij,
geen darkroom voor hem. Het is wel grappig inderdaad maar ondertussen verval ik
tot een enorme blubber omdat ik al weken en weken niet meer heb getraind. En
ondertussen tikt de kalender genadeloos door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten