Topweekend Maillen

 

Wij zijn de fietsers van de lucht en gaan dus nogal ontspannen met regels en procedures om. Maar net als fietsers moeten ook wij weten op welk moment of bij welke omstandigheden het er echt wel toe doet. Bij een sleepstart kan ik niet gebruiken dat de starthulp zelf verzint wanneer hij welke commando's geeft - ik wil graag zelf bepalen op welk moment de tug begint te trekken. Daar sprak ik iemand over aan, die vervolgens zeker een half uur met me in discussie wilde over het verschil  tussen een standaard procedure en een voor meerdere interpretaties vatbaar "ben je klaar?". Een dag later kwam ie nog vragen of we nog 'ruzie' hadden! Ik denk dat er piloten zijn die weliswaar jarenlange ervaring hebben en ook behoorlijk goed kunnen vliegen, maar die nauwelijks buiten hun eigen club komen en daardoor geen idee hebben van de normen en ook de risico's waar de rest van de wereld al jaren mee dealt.

M'n eerste start bij harde wind en harde thermiek was een rodeo. Echt niet leuk en toen ik eenmaal afkoppelde bleek de thermiek te verwaaid om te centreren. Ik parkeerde m'n vleugel halverwege start en auto omdat ik niet zeker wist of ik het nog een keer zou proberen, maar om kwart over vijf lag ik toch weer op de dolly voor een nieuwe poging. En dat werd één van de heerlijkste vluchten van het hele jaar. Werkelijk playground in the sky, overal lift en mooie wolken om het aan te wijzen, basis op 1750 meter, niet overdreven veel wind meer en een prachtig landschap van de meanderende Maas en dorpjes en rotswanden en Klaartje en ik dicht bij elkaar en Pedro en Frank op hun rigids en Tanno all over the place en nog een paar delta's. Voor het eerst in tijden was ik totaal niet met de grond bezig, maakte ik me er niet druk om of ik het veilige veld wel makkelijk zou halen, en m'n enige spijt was dat ik geen camera bij me had om fotoos van Klaartje te maken. 

Ik ging niet mee dansen, achteraf spijtig want ze gingen niet naar Profondeville maar dichterbij dus ik had best naar huis kunnen lopen. Ik bevroor in m'n dikke slaapzak met een fleecetrui aan, even wat anders dan tegen de veertig graden. 's Ochtends was het gezellig met Dirk en Nathalie die voor ontbijt voor iedereen zorgen, en om half een hing ik alweer achter de tug. Deze keer gebeurde er weinig in de lucht dus ik pakte meteen in en rond een uur of vijf was ik al thuis. Mooi op tijd om nog een potje te zwemmen in een zalige zee, zonder kwallen deze keer en met heel weinig branding en zonder enge stroming. Na een uurtje zwemmen en dobberen was ik net op weg naar huis toen Brett me tegemoet fietste. We keerden terug naar Het Puntje voor een helemaal uitstekende afsluiting van alweer een erg fijn wiekend.

Thuis

Ik geloof niet dat ik al eens eerder in één ruk van Laragne naar m’n moeder ben gereden, in die hitte, op de zwartst mogelijke zaterdag, op m'n eentje na een erg korte nacht. Kort doordat Stephane met een duo delta en Fabien met een twoliner scherm een nachtvlucht wilden maken. Het was inderdaad volle maan maar toch behoorlijk heiig en je kan het landingsterrein niet zien vanaf de start. Bovendien hield de wind er precies op het moment dat we klaar waren mee op om mooi uit het noorden te waaien. Stephane startte bij zo ongeveer nulwind met z’n passagier en verdween in het duister. Fabien was zenuwachtig en snauwde me af, startte toch en dat ging verkeerd, mede door het spekgladde tapijt wat er sinds een paar jaar op de lage noord ligt. Ik kreeg een beroerte want ondanks z’n snauw ben ik erg weg van ‘m en het zag er echt akelig uit, maar hij klom alweer naar boven en bleef het nog een minuut of tien proberen maar uiteindelijk kwam de wind gewoon niet meer goed.

Klokslag acht uur reed ik dus uit Laragne weg, zonder Jamie dus zonder de vertraging om haar in Geneve af te zetten en dat bleek een groot geluk. Terwijl autoroute info voortdurend de meest afgrijselijke files meedeelde kwam ik twee keer in wat remmend verkeer terecht maar dat loste al heel snel weer op. Ik deed een paar dutjes, miste Laurent doordat ie pas terugappte toen ik Dijon al ruim voorbij was, en keek naar de parapenters waarvan een enorme wolk stil leek te hangen voor Kanfen. Na Bastogne zag ik er nog een stel maar die hadden motortjes, toch hingen ook die min of meer stil. Hoe saai kan je vliegen?

Zo kwam ik lekker vroeg in een heerlijk schoon en opgeruimd huis waar ik zelfs het gras niet hoefde te maaien en waar m’n subsidietoekenning voor het groendakje klaar lag. Buurmeisje Lisa, een teer sprietje van een meisje, hielp m’n Litesport naar binnen dragen en de hond van de buren sprong me bijna de kleren van het lijf in haar enthousiasme over mijn thuiskomst. Dikke appels in de tuin, een prachtige bos zonnebloemen op tafel, zalig. Het enige minpuntje was dat ik prompt door enn kwal werd geraakt toen ik even in zee dook, maar het leed is alweer geleden.

Laatste dag - harde noordenwind

 

Net toen ik in de hangmat ging liggen na een dag bergwandelen met Martin, kletsen met Ollie en zwemmen in het meertje en Jamie constateerde dat ik kennelijk over mijn heimwee naar kantoor heen ben, belt Owen om te vertellen dat Rushdie is aangevallen. Mijn allerfavorietste auteur en spreker en het gezicht van uitingsvrijheid en creativiteit. Owens vriend heeft de aanvaller bij Rushdie weggeduwd maar hij zal het waarschijnlijk toch niet overleven. We zijn er nogal geschokt over. Daar komt dan nog eens bij dat Patrice, de aardige eigenaar van ons appartement, bezig is een graf te delven voor de lieve ouwe hond die hier rondstrompelt en die vandaag of morgen uit haar lijden verlost moet worden. Tjeempie wat een zware toestanden ineens. En dat na de diepe gesprekken met Martin over karma en god en liefde en gemeenschap. Over de mentaliteit van deltisten. Niet zeuren, tegen een stootje kunnen, genieten van inspanning en van de natuur en deel uitmaken van deze bijzondere clan. Inclusief alle ongelukken en inclusief alle wrijvingen. Zoals wij zelf allemaal weten: we zijn absoluut geen thrillseekers, houden niet van gevaar, maar we accepteren de risico’s omdat vliegen te mooi is om te laten. We doen er alles aan om niet te crashen, praten eindeloos over landingstechniek: hoe doe je je approach, waar kijk je naar, wanneer rond je uit, wanneer ga je rechtop hangen en waar hou je je handen, welke richting op maak je je flare enz. enz. Er zijn zelfs hele verhalen over de exacte bewegingen die je moet maken als je onverhoopt toch gaat crashen. Het zal wel, ik hou het voorlopig gewoon bij m’n enkeldoekertje en grote terreinen met duidelijke windzakken.

Gebrek aan motivatie

Ik moest beneden blijven omdat de auto bij de garage stond dus ik had een rustdag. Helemaal top, de dag werd sowieso gecancelled uiteindelijk en ondertussen kon ik mooi boodschappen doen, dutjes, afwassen, een rondje Riou zwemmen en weer terugfietsen. Vanmorgen moest ik wel de berg op omdat Jamie naar de markt wilde dus ik moest de trackers zelf doen. Als ik dan toch omhoog rij dan vlieg ik ook natuurlijk, dus ik startte nog tijdens de briefing en draaide makkelijk naar boven in aangename lucht. Toch had ik geen zin om te vliegen. Waarschijnlijk heb ik een psychiater nodig ofzo. Ik raakte m’n belletje kwijt, draaide om om het weer terug te vinden en bedacht toen dat ik eigenlijk liever meteen ging landen. Dat duurt dan nog een hele tijd voor je eindelijk eens op circuithoogte bent, en helemaal prachtig was m’n approach nou ook weer niet maar ik stond op een acceptabele plek op m’n voeten. Het startwindow voor de wedstrijd was nog niet eens open. Ik pakte in, bestelde een ijsje en een panache bij de bar en keek naar de gaggle en op flymaster om te constateren dat ze het erg moeilijk hadden vandaag.

Andrew haalde mij en vervolgens Tim en Nestor op en nog voor zes uur had ik een paar trackers terug, had ik gedoucht en m’n lenzen uit en kon ik eindelijk de beloofde massage van Atilla halen. Heerlijk, zo kan ik die laatste dag ook nog wel aan. Vanavond eten we met het voltallige team ‘wings and a prayer’ (Andrew is priester). Voor mij is het ook wel helemaal goed zo, ik heb zin om weer naar kantoor te gaan.