Nederlandse lucht happen

 's Ochtends bij het opladen kon ik m'n vleugeltje niet houden en 's avonds trok ik het opnieuw niet. Een kleine Fun! Nog geen 26 kilo! Ik ben al m'n kracht kwijt en ondanks dagelijkse push-ups heb ik het nog lang niet terug. Het lieren zelf ging gelukkig goed, de omstandigheden waren prima en Tom lierde me heel rustig omhoog, dus dat lukte allemaal wel. Ik had alleen geen kracht over voor als er iets raars zou gebeuren. Dus toen bij de laatste trek het overschakelen niet lukte gooide ik maar los n plaats van tot het gaatje proberen om het tweede lijntje aan te haken. De twee eerdere vluchten lukte het toch niet om termiek te pakken, het zat er wel maar was flink verwaaid. Alex bleef langer boven maar kon toch ook geen uren vliegen. Verder kwam er niemand, ze hebben de afgelopen dagen al de sterren van de hemel gevlogen dus de behoefte was niet zo groot. 

Thuisreis

als je je best doet kan je in ieder geval de Condor zien

 

Vrijdag was een verloren dag, omdat Jamie en Owen naar de ceremonie voor David Glovers broer gingen. Jamie bracht me naar het hotel dat ik in Inglewood had gereserveerd, treurig om afscheid te nemen maar wel superdeluxe dat ze me met bagage en al afleverde. Zaterdag haalde Lon me daar weer op en dat kwam dan weer perfect uit, dat we nog een hele dag de tijd hadden om bij te praten en het huis in Hollywood te bewonderen en de fotoos van hun vakantie te bekijken.
Vanuit het raampje kon ik bij het opstijgen vanaf LAX mooi twee delta's zien staan op Dockweiler, vooral de Condor was niet te missen. Daarna Crestline, en toen ik weer keek zag ik de adembenemende woestijnlandschappen van New Mexico. Ook de Noord-Hollandse duinen lagen er schitterend bij. Tot het eind toe een heel fijn reisje.

Andy's Windsports

Ze dropten mij en haar vleugel op Dockweiler waar Owens eerste instructeur Andy lesgeeft op een enorme WillsWing Condor met gigantische wielen. Een perfecte dag: lekker briesje uit het westen, warme zon, koel zand, fijne sfeer. Ik kreeg exact de hulp die ik nodig had en ook niet meer. Een hulpinstructeur vroeg zelfs of ik uberhaupt advies wilde, heel erg prettig. Ik mocht een van de trainingsharnasjes van Arturo en een leshelmpje, dat maakt het allemaal een stuk eenvoudiger. Door de dag heen ben ik zo’n twintig keer het duin afgehopt en weer achterwaarts omhoog. Het ging steeds beter, handen los, klappen, wel flaren niet flaren. Alleen een bochtje maken en boven de duinen soaren zat er niet in maar het was allemaal veel te lollig om me daar druk over te maken. Na een paar uur spelen kwamen Linda, Majo en Zac en even later Jamie en Owen en om de beurt holden we naar beneden om iemand omhoog te helpen of aten we Linda’s verrukkelijke auberginesmurrie of kletsten we met geinteresseerde voorbijgangers. Andy vond het fantastisch dat we er waren omdat we nieuwe studenten trokken. You make it look like so much fun zei hij, dankzij zijn hulp en enthousiasme was het ook puur fun. We zagen een man en later nog een paar mensen hun allereerste hopjes maken, nadat hij urenlang als een verlangend jochie aan de kant had staan kijken. We zagen bruine pelikanen langsvliegen en de anderen meenden de spuiten van een walvis te hebben gezien.

Rond een uur of vier gaf ik het op, m’n dijen waren compleet klaar en ik voelde zelfs spierpijn in m’n blote voeten.

Majo's Falcon

Ik was de partypooper die liever niet vanaf Crestline vloog, het woei keihard en koud daar en de afstand naar het landingsterrein was nogal groot. Op naar Marshall dus, met Majo’s kleine oude Falcon met ronde bottombar en wielen. In de lucht voelde het meteen vertrouwd, net als m’n eigen kleine Fun. Ik draaide naar wat vermoedelijk de inversie was, keek over de rand van Crestline naar het noorden, zag een ballon langszweven en zocht af en toe een nieuw belletje. Maar ik durf echt nergens naar toe, er is bebouwing van de voet van de bergen tot de horizon en nergens een landingsmogelijkheid. Bovendien heb ik geen internet dus geen makkelijke retrieve als ik ergens anders dan het airpark land. Toen ik een beetje begon uit te zakken zag ik een ander op mijn hoogte en omdat ik perse het landingsterrein voor mij alleen wilde (parapenters mocht ik gewoon negeren, ze leggen echt hun schermen neer als er een zeilvlieger binnen komt) schroefde ik snel naar beneden. De wind stond uit het oosten dus ik moest achter de gebouwen langs maar dankzij het hele fijne vleugeltje ging het helemaal prijsklasse. Afbouwen kon in korte broek maar ’s avonds werd het toch fris. We aten onze rijstschalen rond een gasvuur op het strandje van Owen, Dusty en Kath, Linda, Zac en Majo, Gary, Owen, Jamie en ik. Een beetje als de nazit vroeger op het lierveld.

Ruby's cafe

 

Jongleren

Vanwege de Santa Ana konden we niet vliegen maar het was wel prachtig weer dus we deden een rondje op de Segways. Owen heeft de sturen er af gehaald zodat je alleen maar heel subtiel je gewicht moet verplaatsen en dan met je handen in je zakken door de wijk zoeft. Ik bedacht dat eigenlijk alles leuk is wat een beetje behendigheid vergt en wat een beetje eng is en wat buiten kan. Na afloop voelde ik vooral m’n linkerknie, kennelijk gebruik je vooral je knieën om je gewicht te verplaatsen.

Later reden we naar the Clubhouse, Owen en Jons studio waar ze trainen, nieuwe shows ontwikkelen en soms voor publiek optreden. Met zijn perfecte ballen merkte ik echt vooruitgang en hij leerde me een paar nieuwe oefeningen. Jamie is ondertussen bezig om vijf ballen tegelijk te jongleren.

Op de terugweg verbaasde ik me weer over het Californische verkeer. Wegen met vijf, zes, acht banen aan elke kant, auto’s allemaal superdicht op elkaar. Gepersonaliseerde nummerplaten. Vrijwel iedereen op z’n eentje in een grote auto, en bijna geen vrachtverkeer. En nergens stukjes groen, alles is volgebouwd met grote wijken waar gelijkvormige huizen dicht op elkaar staan. Dat maakt het lelijk maar zolang je auto rijdt is het allemaal enorm handig.