Ietsje minder warm gisteren en met stevige wind in de middag bereidden we ons niet voor op vliegen. We zouden alleen de Falcon ophalen, het landingsterrein en eventueel een start bekijken en Linda zien. Maar toen we na een uitgebreide inspectie van het landingsterrein – vrij klein, lichte helling en als je een overshoot maakt heb je een ernstig probleem – de trainingshelling opliepen kwam Tim ons achterop met z’n golfkarretje en lesvleugel en hij bood een paar hopjes aan. Hij had een paar lesharnasjes en een hoop helmen en hoewel ik eigenlijk nooit zo onvoorbereid vlieg kon ik deze perfecte kans niet missen. Geen lenzen in, geen geschikte kleding aan, geen water en best honger en nog maar net over m’n jetlag dus ik was wat trillerig. Maar binnen een minuut stond ik klaar op de start met een veel te groot Aframe in m’n handen en een bril die voortdurend van m’n neus afglijdt. De oefenstart is echter zo mooi, vrij hoog en aan alle kanten vrij en mooi steil en de wind was goed dus ik ging er voor. De eerste poging maakte ik een buikschuiver met m’n mooie nieuwe kleren die ik net van Jamie had gekregen, desondanks was ik harstikke blij. Jamie volgde, daarna ik nog twee keer en toen begon de wind wat harder te waaien dus ik vond mezelf reuze verstandig om er op dat moment mee te stoppen. Waarna een leerling nog een vijftal perfecte landingen uitvoerde. Never mind ik was keiblij en Linda kwam net aan en ik werd aan een paar leuke mensen geintroduceerd en de zon scheen. We reden naar boven waar Owen een enorme vis-en-zwemvijver heeft gemaakt met houten terrassen en een strandje en er komt nog een tiny house. De halve berg is van Owen en nog iemand, om te voorkomen dat het land door projectontwikkelaars wordt gekocht. Het wordt misbruikt door plaatselijke jeugd maar desondanks ziet het er fantastisch uit. Na nog wat verder rondhangen op het landingsterrein, waar een enorme overkapping wordt gebouwd, togen we naar de ghettopatio om onze Thai curries te eten en rond een vuurtje verder te kletsen. Linda staat met haar trailer op Marcello’s grond, nog een vlieginstructeur in de Crestline soaring society. Corona en Oekraine waren ver weg en we meanderden van roddels naar vliegen naar recycling en ouderdomsverschijnselen. Om acht uur waren we thuis voor nog een paar Ted Lasso’s en op tijd naar bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten