Nieuw jaar

Cameron doet z'n uiterste best om mij aan het vliegen te krijgen, we rijden van hot naar haar, in twee dagen heb ik drie keer m'n vleugel in staan pakken op een startplek. Waardeloos, de voorspelling voor 31 december is niet best en 1 januari rijden we aan. Dat wordt dus weer wedstrijdvliegen met een vleugel waarvan ik niet weet hoe hij vliegt, of de trim ok is, of de sprogs omlaag moeten. Nou ja ik was wel teleurgesteld maar we moesten toch nog een hoop inpakken, auto uitmesten boodschappen doen. 's Middags een uurtje in de ski, een superslanke kayak, geoefend. Het evenwicht houden ging wonderlijk makkelijk, en het is zo heet dat omvallen geen probleem is.
Eind van de middag belde Lesly om te melden dat het on was. Binnen vijftien minuten waren we onderweg naar Crackneck, en ja hoor het was perfect. Toch nog vliegen voor Forbes. De start was nogal stressy omdat ik niet gewend ben aan de dunne scherpe uprights, en op Crackneck moet je ook echt aan het randje gaan staan. Toch goed weg, een uurtje keihoog rondgedobberd en bochtjes draaien en achter de eagles aanvliegen en racen. Ik wilde wel landen maar het strand was nogal vol met mensen, en je moet in een behoorlijke bocht landen ook en er staan grijpgrage bomen aan de ene kant en er is water aan de andere kant. Bovendien kwam ik totaal niet naar beneden, ik bleef maar 360ers draaien tot ik dacht dat het nou toch wel ns zover moest zijn. Eigenlijk zag ik het al meteen toen ik op final ging, veel te hoog, dit werd een major overshoot. Aan het einde van het strand is een soort enorme stenen plaat vol met boulders en gaten en water, helemaal niet goed. Het werd op z'n minst een gebroken enkel en een kapot Aframe, ik wist dat ik van geluk mocht spreken als het niet ernstiger zou zijn. En dan toch he, ik weet niet waar ik het aan verdiend heb maar ik landde precies goed op een minuscuul plat steentje waar ik ook meteen weer vanaf gleed. De enige schade is een krasje op m'n neusplaat.

Regen

Gisteren was het heet zonnig en droog dus ik ben verbrand, vergat te drinken en tegen de middag stond ik te tollen. Maar wel na een (mini)vluchtje, met de Fun 160 op Brokenback (niet de beste naam voor een hanggliding site). Cameron is super, hij sleept drie vleugels voor me mee zodat ik kan kiezen, neemt alle tijd om me de bomb out fields te laten zien en na mij te starten. Super. Vandaag zou ik erg graag eindelijk m'n nieuwe vleugel eens uitpakken, liefst vliegen, maar het regent. Dan maar kayakken.

Dag 2 in Oz

Geen vliegen gisteren, te weinig wind. Maar wel praten praten praten jezus ik heb het gemist. Het is ongelooflijk hoeveel je weg kan kletsen over vliegen, jaar in jaar uit. Ik had me niet gerealiseerd dat ik het zo tekort kwam. Begin oktober was m'n laatste vlucht, en de afgelopen maanden probeerde ik me mentaal voor te bereiden op de wedstrijden, maar dat lukte helemaal niet. Ik had het gevoel dat ik niet meer wist hoe een vleugel eruit ziet, alsof ik al jaren niet meer gevlogen had. Maar het komt allemaal snel weer boven nou we erover ouwehoeren, video's bekijken (van Scott met z'n honden die op z'n rug gaan staan met in de wind flapperende oren en van Camerons naaktvliegen toen ie bijna uitzakte op een strand vol keurige gezinnen), vleugels opladen, harnas klaarmaken. Toch een echt vluchtje zou helemaal top zijn.

Gearriveerd

Het is alsof je in een dierentuin ligt, in een volière. Fantastisch, exotische vogelgeluiden en andere beesten en warm en superrelaxed.
Ik ben nog duizelig en raar van de reis maar we gaan zo lekker vliegen. Nog niet op m’n nieuwe vleugel, eerst maar eens even een no brain vluchtje. Zien of de cocktail van chemicaliën, jetlag en slaapgebrek invloed heeft op m’n beoordelingsvermogen. Ach daar had ik toch al nooit overdreven veel van, ik ben gewend om te vliegen met een duffe kop en trage reacties. Als ik maar de lucht in kan.

Inpakken en bijna wegwezen

Drie borrels achter elkaar, ik heb weer een beetje overzicht van de stand van zaken van m’n leven. Eerst m’n nieuwe baan: leuk, spannend, word ik helemaal blij van. Daarna afscheid van de IVW, enorm warm en ontroerend. Ik heb genoten van alle lof die me werd toegezwaaid, voelde me een pietsie een verrader maar de collega’s lieten me wel merken dat ze me mijn vertrek niet kwalijk nemen. Zalig, stapels boeken kado gekregen (ik had de voorraad die ik van de rekenkamer kreeg zo ongeveer net uit). Gisteravond bestuursetentje, afscheid van drie ouwe getrouwen, het wordt allemaal minder. Het is pijnlijk om te de afdeling onder m’n ogen te zien vergaan, maar ik probeer het maar vrolijk te zien. We hebben mooie tijden gehad. De bestuurscontacten vind ik ook bijna net zo waardevol als die met mede-wedstrijdvliegers. Mensen verrijken m’n leven.
Nou inpakken, het allerallervervelendste onderdeel van reizen. Ik ben aan het dralen, eerst nog even afwasssen, blog schrijven, eerst nog even de krant lezen. Maar nu met het echt want over viereneenhalve nachtjes slapen ben ik weer onderweg, jippiiiieeee!

Spetteren

Het zou dit wiekend de laatste kans zijn om nog een keer met m’n vleugeltje in Nederland te vliegen voordat ik ‘m volgende week aflever bij Uschi. Maar het is koud en grijs en niemand antwoordde of ze zouden gaan lieren dus ik bedacht gisteravond al dat ik het dan toch maar voor gezien hou. Over vier weken hang ik lekker in een brandend zonnetje boven de oceaan bij Newcastle dus dat komt wel goed. Een paar weken geleden hadden we al betaald voor kaartjes voor Waterdreams, lekker decadent surfbabe spelen. Wij dus eind van de middag naar Zoetermeer om twee uur te proberen langer dan een halve seconde rechtop te blijven staan op een board op een enorme golf. Bij de eerste poging liep ik mijn whiplash op maar zonder enorme nekpijn en blauwe plekken hoor je er gewoon niet bij. No worries dus en na twintig pogingen kon ik zowaar echt blijven staan, tenminste totdat ik actie moest ondernemen om me zijwaarts te bewegen. Dat is voor gevorderden maar ik ben wel al zover dat ik niet iedere keer op dezelfde schouder knal. Laatste half uurtje nog even bodyboarden, heel erg leuk en daar ben ik dan wel weer goed in. De avond vervolgd met lekker eten in Wouters opgeruime (!) kamer, nu gauw de sauna in in de hoop op enig herstel van de spieren.

waarom mensen vliegen

Volgens mij is dit filmpje opgenomen op Mount Magazine, Arkansas, waar ik een paar jaar geleden door een vogel naar wolkenbasis gegidst werd:
http://www.youtube.com/watch?v=cmq1CyvEYr8

Zoutelande

Eén van m’n nieuwe buren bleek lid van de afdeling, en mijn telefoontje bracht hem ertoe om na vier jaar maar weer eens mee te gaan. Ik begreep wel dat hij niet overdreven veel vliegervaring had voor z’n laatste vluchtje van vier jaar geleden, maar ik had toch ook wel de indruk dat hij volledig zelfstandig vloog en redelijk zelfverzekerd over z’n vaardigheid was. Bovendien had hij ooit op Zoutelande z’n eerste vluchtje gemaakt, dus hij had er alle vertrouwen in dat het vandaag zou lukken. Ik wilde hem eerst weghelpen en dan daarna een wandelaar ofzo vragen om mij te helpen, hij was natuurlijk toch behoorlijk gespannen. Het maakte voor mijzelf ook wel weer even duidelijk hoeveel ik vooruit ben gegaan in al die jaren, ik had er een paar jaar geleden toch niet over gepeinst om hier helemaal alleen te gaan starten. Afijn, Rolfs start gebeurde niet. Nog voordat hij z’n vleugel goed en wel oppakte riep hij al ‘los’ en gaf z’n neus een vrolijke zet, zodat hij met een sierlijke zwaai recht tegen het hekje achter ‘m knalde. Leading edge gebroken en spieren in een flinke kramp maar al z’n botten waren nog heel dus ik ben toch maar gestart. Een uurtje lekker makkelijk, hoog, rustig, beetje saai maar het uitzicht is echt schitterend en er waren genoeg parapenters om omheen te slalommen en ik had genoeg hoogte om wat te spelen, in m’n frame gaan zitten enzo. De vloed leek toch wat sneller op te komen dan ik had gedacht dus landde ik al vrij snel, toch weer niet zo perfect als ik me had voorgenomen. Kleinigheidje, toch een lekker dagje zon en vliegen weer.

dagje lieren

Een relaxed dagje Moergestel. Het begon al perfect met Peter buurman die precies op het moment dat ik diep adem haalde om m'n vleugel te gaan opladen naar buiten kwam. Ideaal weer, precies genoeg piloten en een uitstekende lierman, alle tijd van de wereld en geen kabelbreuken, misstarts, stress of dwars overvliegende politiehelikopters. Toch blijft het jaloersmakend om vier keer vlak voor of vlak na Tanno te starten om iedere keer te zien hoe hij hoogte wint en geruime tijd blijft hangen, terwijl ik hooguit m'n vlucht een paar minuten weet te verlengen en gewoon de kern niet weet te vinden of te pakken. Ook landen doet hij heel veel beter, het gaat met mij duidelijk vooruit maar jeetje na vijftien jaar mag dat ook wel eens. Nou ja niet getreurd het was perfect om te oefenen en aansluitend kreeg ik gezellig en lekker eten.

NK sleep

Tja het was niet echt te verwachten dat het geweldig zou zijn in Stadskanaal eind september, dus het was al heel mooi dat we gisteren een klein taakje konden proberen. Op een paar honderd meter heb ik niet eens minimal distance gehaald, dus samen met een tiental anderen deel ik de elfde plaats. Het was wel leuk vliegen, met Ruud, Ropje en Egbert in dezelfde lift zoeken naar iets wat meer dan 0,5 m/s omhoog ging. Ik ging niet het allerbeste maar ook niet het allerslechtste, wist vrij lang m'n geduld te bewaren, overwoog goed wat m'n volgende actie zou zijn, maar maakte uiteindelijk de fout om te snel te vliegen in m'n zucht naar maximale prestatie. Dat was gisteren nou net niet goed, ik vloog waarschijnlijk volkomen door de kleine en lichte lift heen die er nog was.
Wat het allemaal wel superdeluxe maakte was Nico. Ik kon bij hen logeren, en hij had beloofd allevier de wedstrijddagen voor me te rijden. Dat betekent gezellig en warm de avond doorbrengen, goed slapen in een echt bed, heet douchen 's ochtends en lekker ontbijten, allemaal erg prettig en ook ongebruikelijk. Tijdens het vliegen vervolgens geen afleiding omdat ik nog moet zien terug te liften, dus ik hoef ook niet langs een handige liftweg te landen.
Volgende week de tweede poging, wie weet pers ik er nog een echte mooie vlucht uit.

Slepen Stadskanaal

Het is altijd extra moeilijk op de mooie dagen. 's Ochtends vroeg in de volgeladen auto, rustig op de weg, de zon die opkomt over witglinsterende velden. Vroeger zat ik dan knorrend van tevredenheid te genieten dat het leven zo goed was. Drie uur op m'n eentje naar Stadskanaal rijden geeft me veel te veel tijd voor heimwee. Gelukkig tref ik dan in Stadskanaal vrienden van lang vóórdat ik ooit Koos leerde kennen, en gelukkig is hij er niet. Met Rinus en Ropje heb ik twaalf, dertien jaar geleden pogingen gedaan om te leren slepen: ik voetstarten met m'n Unootje achter de veel te snelle trike van Henk, en dan maar vol overtuiging mezelf het A-frame in werpen in de hoop dat m'n armen lang en sterk genoeg zouden zijn om eens een keertje achter de tug te blijven. Als dan op zo'n vijftig meter in een gigantische stall het breukstukje knapte en ik met een felle wingover me nog net niet de grond in boorde, kwam Rinus hoofdschuddend toelopen om me te helpen m'n spullen terug naar de start te dragen. Ondertussen leerde Ropje het wel, the hard way. Nu staan we op een echt vliegveld, met gemaaid gras en windzakken en een heuse havenmeester, met goedrollende dollies en snelle vleugels. Terwijl Ropje een uiterst vakkundige dealer, tester en vleugelsleutelaar is geworden en ook nog in de Nederlandse top-vijf (top-drie? top-twee?) scoort, heeft Rinus z'n roeping gevonden als sleeppiloot. Beheerst loodst hij z'n dragonfly/drag and fly door de turbulentie achter de hangars, onvermoeibaar sleurt hij duo's, beginners, voetstarters en alles wat zich maar aanhaakt de lucht in. En ik ben inmiddels ook een paar honderd sleeps verder, het blijft spannend maar ik zie zelf wel dat ik dit spelletje toch heel aardig onder de knie heb. Ook al moest ik gisteren vijfhonderd kilometer rijden voor twintig minuten lucht, dat maakte het zeer de moeite waard: buiten spelen met vrienden en markeren dat ik toch wel wat geleerd heb.

Superlekker weer in Bruinehaar

De termiek was zwak en de wind sterk dus het was een oefenwiekendje, gezellig. Omdat ik op het veld bleef kon ik eindelijk weer ns met de hele club naar de Wayer, dat was al zeker drie jaar geleden. Opnieuw laat ik me verwonderen door de mannen. Ogenschijnlijk hele doorsnee onopvallende middelbare mannen met een zwaar noordoostelijk accent en dertien-in-een-dozijn levens, maar hun pret en levenslust en blijven spelen maakt ze bijzonder. Ze hebben geen pretenties, geen behoefte om hip en modern te zijn, ze hoeven niet beroemd of geniaal te zijn, ze willen gewoon lol hebben. Waar hoog opgeleide Amsterdammers op hun vijftigste zich druk maken om de vioollessen van hun kinderen, af en toe een concert bezoeken en verder gezapig hun reisjes naar Indonesië boeken, scheuren Jan en Tom in hun rode sportkarretjes door de Achterhoek, maakt Nico sprongen van twintig meter met z’n surfplank en racet Gerard met z’n kitekarretje met tachtig kilometer per uur over de parkeerplaats. Ze hebben allemaal gesnowboard, gewaterskied, gemotorcrossed en ballongevaren. Ze draaien er hun hand niet voor om om op een achternamiddagje even vijftig kilometer te vliegen, en er is altijd wel een ander clublid bereid om in een auto te springen en iemand op te halen. Om de beurt zitten ze een uurtje op de lier, tussen de bedrijven door wordt er wat aan de motor gesleuteld. Ik vind het geweldig, de sfeer is superrelaxed en iedereen helpt elkaar. Natuurlijk is de één nog eigenwijzer dan de ander, libertijnen tot het bot, kan niet anders met mensen die zelf uitmaken welke risico's ze nemen. Ik pas er wel bij, hou er ook van om m’n eigen leven te leiden.

Uitgezakt

Zes uur ’s ochtends, Julia checkt haar vleugel. Ze stak gisteren te laag naar goal, dacht dat ze het net zou halen maar de harde tegenwind viel net een paar meter tegen, ze duwde uit in een boom en pletterde een meter of drie naar de grond. Geen blauwe plekken geen deuken, en precies het soort ervaring dat ze nodig heeft. Ze snapt niet waarom Corinna en Kathleen en Francoise en Natalia zoveel beter vliegen, wat hebben die oudere dames wat zij niet heeft? Ervaring. Julia, 21 jaar en pas drie jaar aan het vliegen, heeft geen idee wat dat is. Grappig om haar mee te maken, ik ben in ieder geval supporter. Ooit wordt ze wereldkampioen, als ze het overleeft. Dat is soms twijfelachtig, maar ze heeft in ieder geval al het talent en de zin en de techniek om super te presteren. De vraag is hoe ze haar ervaring opdoet, en wat ze ermee doet. Ik weet dat je soms zo kan schrikken van iets dat je vanuit je angst gaat opereren, en dat werkt niet.
Dat ik er gisteren zo vreselijk uitzakte had niks met angst of gebrek aan zelfvertrouwen te maken. Gewoon geen goede techniek. Ik ben niet goed in kleine flauwe kerntjes en dan ook nog met allemaal minder denderende vliegers om me heen, ik draaide gewoon slecht. Een uur bleef ik voor de start pielen, kwam nooit hoger dan 1400 en dat vond ik dan weer niet voldoende om naar achter te steken. Dat is dan wel weer overdreven voorzichtigheid misschien, maar ook Camerons les van de dag: what you’re in, is the best you’re gonna get. Blijf in je belletje tot je iets ziet wat beter is, ga niet blind zoeken naar groener gras aan de andere kant van het hek. Het lullige is, dat had ik gisteren prima in m’n oren geknoopt maar het hielp toevallig niks. Toevallig, het was gewoon een ontzettend stabiele dag met een dikke inversie op 1400.
Ik zakte er samen met Anna en haar man, Mirella en Kazachstan uit, kon wel janken. Deed ik ook maar, het helpt niks om te proberen m’n frustratie in te slikken. Gefrustreerd, want anderen kwamen wel door de inversie heen en vijf of zes meiden haalden goal. Ik kan de lucht niet de schuld geven, het was er wel degelijk. Gelukkig was Laura de eerste op goal dus ik kon blij voor haar zijn, en Christine kwam een half uur later, helemaal goed. Ik smste al naar Hans voordat ze op de grond stond, en dat ontaardde weer in druk op-en-neer-gesms. Hans is echt een natuurlijke coach, wat een schatje. Lief dat hij probeert om me per sms nog een duwtje te geven.
Vandaag de laatste dag, shit, geen kans meer om nog een beetje m’n ranking op te kalefateren. Het was een onbevredigend vliegjaar (vorig jaar telt niet, toen lag ik aan diggelen) dus nou weet ik heel zeker dat ik in januari echt naar Australië moet. Ik kan het hier gewoon niet bij laten. Vakantiedagen kopen lukt misschien nog wel, ingewikkelder wordt het met liefjes. Nou ja, ook dat komt wel goed.

Dom

Goal halen is vooral een kwestie van geen fouten maken. Ik heb inmiddels het niveau bereikt dat ik m’n fouten herken, dat ik weet wat ik fout doe. Maar ik maak ze nog steeds, vaak dezelfde fout keer op keer, en meestal heeft dat te maken met m’n obsessie met landingsterreinen. En dat wijst dan weer op de belangrijkste asset in het vliegen: confidence. Vertrouwen hebben in je vaardigheid. Weten dat je veilig start en landt en dat je termiek pakt als het er is. Het begint bij mij allemaal te komen maar het gaat langzaam en met ieder moment van angst zet ik mezelf weer terug.
Zo tevreden als ik dinsdag was over mezelf zo dom was ik gisteren bezig. Ik maakte de ene na de andere fout en was vervolgens uren bezig de ellende te herstellen. Vrijwel direct na m’n start stak ik naar de leadgaggle, kwam te laag aan, gleed door naar de westkant en rotorde hard naar beneden. Zo was ik drie kwartier voor de starttijd bezig om te landen, twee kilometer binnen de startcirkel. Nul punten voor de dag dus, en uren op de grond zitten terwijl je de cumultjes overal ziet ontstaan. Gelukkig piepte er iets boven het landingsterrein en de volgende vijf kwartier was ik zwetend en boos op mezelf bezig om weer op wolkenbasis te komen. Dat lukte maar ik dreef wel verder de startcirkel in, dus toen ik eindelijk hoogte had moest ik weer zes en een halve kilometer terug tegen de wind in vliegen. Vooral de laatste vierhonderd meter waren spannend, toch weer diep de bergen in terwijl dat nou juist de aanleiding voor m’n hele avontuur was geweest: ik hou er niet van om zo ver weg van landingsterreinen te vliegen.
Toen ik eindelijk kon starten, bijna veertig minuten na starttijd en helemaal alleen, wist ik in ieder geval wel precies hoe ik zou vliegen. Bovendien had ik Camerons negentig minuten regel goed verwerkt, m’n hele systeem stond op: de vlucht begint pas als je start (de startcirkel doorvliegt).
Brian Porter had een paar dagen eerder uitgebreid zitten zwijmelen over de berg net boven het keerpunt, dus daar vloog ik recht op af. Inderdaad pakte ik daar moeiteloos bijna drieduizend meter. Terwijl ik aan het draaien was kwamen er vier swifts mijn kant op. Ze vliegen echt schitterend, snel en stil en scherp.
Ik wilde even naar het tweede keerpunt en dan weer terug naar deze superbel, en dat lukte ook wel maar deze keer kon ik niet meer zo makkelijk de kern vinden. Evgenya zat een paar honderd meter onder me en ik had natuurlijk op haar moeten wachten, trouwens ik had die paar honderd meter tot de basis ook moeten nemen. In plaats daarvan vloog ik naar het enige wolkje boven het dal, recht boven het landingsterrein waar ik eerder ook al gered was. Het werkte ook wel maar niet echt hard of hoog, en ondertussen zag ik twee flexies op goal staan en nog drie meisjes vanaf het laatste keerpunt aan komen steken. Ik moest nog twee keerpunten, dat wrijft er wel in hoe langzaam ik ben. Vanaf dat moment ging ik echt helemaal de mist in, ik verliet m’n belletje nogal laag omdat ik dacht dat de berg wel zou werken, de wind was inmiddels zuidwestelijk geworden en de zon had er al een tijd op gestaan. De berg werkte helemaal niet, en boven de top aangekomen wist ik niet goed waar ik het zoeken moest. Ik zag wat vrijvliegers starten (oost!) en vloog erheen, maar ze hielden hun cirkels niet vol en samen zakten we er, in stevige noordoostenwind, op het vliegveldje uit. Ik snap nog niet helemaal hoe de wind zo tegengesteld in die twee dalen kan zijn en dan toch geen lift boven de ridge vinden, kennelijk stond het echt parallel aan de ridges en zakte ik er daarom ook zo snel uit boven de ridge.

Uitgezakt

Ik ben moe en ik heb minimum distance, maar ik ben toch tevreden. Anderhalf uur geknokt en net als de meeste anderen uitgezakt nog voor de startcirkel. Maar ik hèb geknokt en ik heb steeds meer zelfvertrouwen, ik weet dat ik termiek kan vinden en als ik een belletje vind dan kan ik het ook pakken. Ik ben nog steeds een beetje gaggle shy, niet altijd maar op dit soort dagen is het behoorlijk griezelig. Niemand komt goed omhoog, het niveau van de piloten is erg verschillend en voor je het weet zoeft iemand vlakbij langs en moet je een heftige bocht maken om haar te ontwijken. Na een tijdje van dat gedoe boven de ridge vloog ik het dal in richting een wolkje, maar halverwege loste het op. Toch vond ik wel wat en het volgende uur was ik continu bezig om lift te zoeken, omhoog te werken, uit te zakken tot honderd meter boven de grond en weer opnieuw omhoog te werken. Vermoeiend, spannend, maar een goeie oefening en de meisjes boven de ridge gingen ook nergens heen. Uiteindelijk begaf m’n concentratie of m’n doorzettingsvermogen het, en landde ik bij Linda Salmone, samen met Uki uit Japan en Moniek Werner.
Camerons les was dat iedereen het 90 minuten volhoudt, makkelijk, dat is zo ongeveer de natuurlijke termijn. Daarna wordt het moeilijk, en dat is nou juist de clou: zorg dat je ook drie uur, vier uur, kan vliegen. Maak het normaal om drie uur te vliegen. Bovendien: if it was easy, it wouldn’t be called a task. Het helpt me om te bedenken dat ik na anderhalf uur eigenlijk pas aan de taak begin.
Morgen wordt het de beste dag zegt iedereen, dat zal dus wel een lange taak worden. Ik begin zo langzamerhand behoorlijk moe te worden, m’n rug doet pijn, ik slaap te weinig, en het is vandaag erg heet en vochtig. Maar ja, if it were easy anyone could do it.

We hebben het goed met ons kleine internationale teampje. Cameron is grappig, heeft ons een hoop te leren en altijd behulpzaam. Katarina is vreselijk lief en gemakkelijk, en net zo gek van vliegen als wij. Ik vind het wel ontzettend jammer dat iedereen verspreid in verschillende hotels en campings zit, ik zie Christine nauwelijks en ook de andere meiden zitten allemaal in enorme nationale teams met tig rigid jongens. Jammer maar met z’n drieën hebben we het nu wel super voor elkaar. De auto is eindelijk klaar, Katarina zit in een goed ritme met een vluchtje ’s ochtends en daarna een lift naar boven, Yvon rijdt de auto naar beneden zodat ze nog een keer kan vliegen en wij landen meestal niet overdreven ver weg.

Roofrack

Cameron is bijna klaar met de neussteun, jeetje wat een werk. Als het gewoon m’n eigen auto was geweest had ie kunnen boren en timmeren maar dit is een huurauto en ook nog eentje met een bijzonder onpraktische voorkant. Ik schat dat het inclusief shoppen een uur of acht werk is geweest, maar dan heb je ook wel de mooiste neussteun van de wedstrijd. Hopelijk hebben we het ook nog nodig, vandaag weer een gecancellede dag.

De wind was behoorlijk hard maar het was nog net te doen, spannender waren de dikke cumulussen om ons heen. Ik probeerde met de gaggle mee omhoog te draaien maar het was een zootje, de lucht gaf her en der ongeorganiseerde korte felle bubbeltjes en een groot deel van de tijd zat ik ook nog naast de berg, niet erboven. Ik had enorm last van wat Cameron gaggle aversion noemt, ik ben wel tien keer van de groep weggevlogen om ergens anders m’n eigen lift te vinden. Dat kan ik dan wel weer goed, maar tja iedere keer als ik mooi omhoog kwam stormde de hele groep op me af. Cameron was inmiddels aan de lijzijde geland en volgens hem viel het wel mee met de turbulentie, bovendien was er een flinke regenbui in de richting waar we zouden moeten landen als we er noord uit zouden zakken. Mijn plan was om maximale hoogte te maken en dan in het dal van Sigillo te landen, maar met die griezelige gaggle zat het er niet in om wolkenbasis te bereiken. De enige keer dat ik op wolkenbasis zat was het 1500 meter, absoluut niet genoeg om me in de rotor te storten. Uiteindelijk gaf ik op en keerde ik naar het noord landingsterrein. Twintig seconden na die beslissing hoorde ik op de radio dat de taak gecancelled was. Ik heb kennelijk beter inzicht dan ik me bewust ben.

Weer goal

Goal again! Het was een erg kort taakje en de omstandigheden waren veel beter dan verwacht, en ik kwam een uur na de eerste binnen (17^e) en ik was overdreven moe, maar toch maar toch, twee keer op een rij. Gaaf. M’n linkerdij is weer killing, ik moet echt leren om te ontspannen; ik termiek nog steeds niet optimaal, anderen gaan sneller omhoog en hoger, en ik vlieg nog steeds te laag van de ridge weg terwijl ik weet dat ik verderop aan de grond zal staan, maar er zit ook echt vooruitgang in. Ik maak me niet meer echt druk om gaggles, ik steek lager dan wolkenbasis naar goal, ik gebruik vrijwel de hele vlucht McCready en ik steek vrijwel altijd met vol vg. That being said, de startgaggle gisteren was verschrikkelijk, precies op mijn hoogte draaide een masttoestel linksom en de bellen waren te klein om ergens anders te gaan zoeken. Ik sprak haar ’s avonds aan en ze verontschuldigde zich, ze vindt rechtsom draaien zo moeilijk! Dan moet je niet aan een wedstrijd meedoen zou ik zeggen. Het was echt levensgevaarlijk en het had me de taak kunnen kosten. Gelukkig vond ik verderop toch nog weer een belletje, en een beetje achterop hobbelend en af en toe laag, draaide ik na twee uur en twee keerpunten weer met Jamie naar wolkenbasis. Alleen stak ik naar het laatste keerpunt, zoals verwacht zakte ik er bijna uit maar ik wist echt niet hoe ik het beter had kunnen doen. Hans zou zeggen dat ik sneller had moeten vliegen zodat ik niet alleen was, zodat ik had kunnen zien waar de lucht beter was. Is waar natuurlijk maar ik kan niet sneller. Ik moet aan m’n techniek werken en ook beter m’n koers bepalen.
Ik zag een paar kilometer noord van het keerpunt een klein wolkje, het zag er niet zo heel veelbelovend uit en ik meldde al dat ik ging landen, maar verdomd het werkte perfect en rustigjes draaide ik weer omhoog. Toen ik zeker wist dat ik goal zou halen (een paar honderd meter te hoog dus dat kostte weer dure minuten) stak ik erheen, en jawel opnieuw was ik er weer. Het begint al bijna gewoon te worden (wish wish).

Vandaag vliegen we niet vanwege de wind, zelfs hier op het hoofdkwartier waaien we bijna weg. De derde dag al, de hele dag op de berg zitten wachten, dan in belachelijk harde wind afbouwen met alle risico’s voor de vleugels, en uiteindelijk hebben we dan geen dag meer over voor een alternatief programma. Dat is wel een groot nadeel van de MteCucco, die eeuwige wind en de griezelig kleine landingsterreintjes. Kabels, rollen stro en hellingen overal. Maar niet klagen, in de lucht is het schitterend. En het is weer bijzonder gezellig, anders dan vier jaar geleden maar toch wel bijzonder met dertig meiden.
Results op de officiële pagina: http://www.cucco08.org/results.php

Womens worlds

Met stijgende hysterie zit ik op m’n vervangauto te wachten. Vier dagen continu heen en weer bellen met de ANWB, wachten op de sleepdienst, wachten op telefoontjes, wachten op een beslissing over repareren of slopen. Ik probeer de hulpdienst uit te leggen dat ik niet beschikbaar ben voor het zetten van handtekeningen tussen half negen en ’s avonds laat, maar de Italianen die de auto moeten komen brengen werken alleen op kantoortijden. Nou ja, het had nog erger kunnen zijn, ik had niet verzekerd kunnen zijn.

Gisteren taak 1. Ik stond ingehaakt achterin de launchrij nog te bellen met de ANWB. Wij startten na de swifts en de rigids, en het belletje voor de start was inmiddels zwak en klein geworden. Ik stak er middenin, draaide meteen rustig omhoog en eigenlijk was ik behoorlijk tevreden over mezelf. Geen stress van de anderen, geduld, en technisch deed ik ook iets goed want ik steeg beter dan de meesten. Meestal ga ik dan fouten maken, nu ook. Ik zag er twee omhoog draaien aan de westkant van de start en ik stak ernaar toe. Te laag. Ik rotorde zo hard omlaag dat ik bedacht dat ik geen auto nodig had maar een rescue. Gelukkig draaide een van de Japanners hard omhoog op mijn route naar een landingsterrein, en in no time zaten we op wolkenbasis. Met z’n tweeën raceten we naar het eerste keerpunt, ik kwam mooi hoog aan, maar daarna moesten we tegen de wind in en daar ga ik altijd de mist mee in. Ik koos de routen dwars over het dal omdat er overal wolken stonden, maar dat bleek toch niet te werken dus snel daarna stond ik aan de grond. Het bejaarde echtpaar waar ik landde was het vriendelijkste landingsteam dat ik ooit heb meegemaakt. Ze droegen m’n spullen naar een mooi gemaaid gazonnetje langs de weg, ik kreeg te drinken. Katarina was er in no time, en we hadden Cameron vrij snel gevonden.

Taak 2: Goal
Mijn doel voor dit jaar is om tenminste eens per wedstrijd goal te halen, en dat is erg mislukt tijdens de EK en de pre-WK dus ik ben helemaal gelukkig dat ik er gisteren stond. Eén van de leukste dingen van goal halen is Flip op me af zien rennen om m’n vleugel te dragen. Geweldig. Het was maar een kort taakje en bijna alle meisjes hadden goal, maar toch het is een goed gevoel. Bovendien heb ik toch zeker vier keer knijp gezeten, één keer bij Gubbio was ik echt bezig te landen.

We hebben een vette auto, nou nog dakdragers. Cameron is aan het shoppen maar het zal niet meevallen om iets te fabrieken wat de auto niet beschadigt. Ondertussen probeert Katarina ’s ochtends en ’s avonds nog wat vluchtjes te proppen tussen het bergop rijden en retrieve, dus de logistiek is een puzzel. Het makkelijkst zou het zijn om gewoon weer op goal te landen ;-)

Wind

Rustigjes alles zo’n beetje georganiseerd, auto klaar gemaakt voor Katarina, nog voor de lunch naar boven. Gaat bijna niet met een halve motor, maar ja. Boven stond een halve orkaan dus ik liet de vleugel lekker op de auto liggen, ook al waren er enkeldoekertjes in de lucht. Normaal zou ik zeker moeten kunnen vliegen als zij het kunnen, maar in de loop van de middag bleek dat zij het niet konden. Eentje dreef laag over de start naar achter, een paar mensen begonnen te rennen want het was zo ongeveer wel zeker dat hij zou verongelukken. Een uurtje later moesten we inderdaad even stoppen met starten vanwege de helikopter, maar uiteindelijk blijkt dat hij in een boom is geland en niets mankeert.
Cameron bouwde met veel moeite op, en startte. Hij is een natural, maakt zich nergens druk om, voelt de lucht goed aan en gaat gewoon. Geweldig. Ook erg leuk om mee te maken hoe enthousiast hij is om in Europa te zijn en om in Italië te vliegen, dat maakt mijn skepsis over de MteCucco ook een stuk minder.
Met Laura uit Argentinië zitten kletsen, leuk om te horen dat veel andere piloten ook hun leven inrichten rond het vliegen en ook hemel en aarde bewegen om te kunnen wonen in een goed vlieggebied. Alleen was het haar ook niet gelukt om een visum voor Australië te krijgen, ze woont nu in Zwitserland.

Italië

Het is pokkever van Nederland naar de Monte Cucco, en ik reed ook meteen verkeerd omdat ik vind dat ik beter navigeer dan een tomtom maar dan moet ik wel een kaart bij de hand hebben natuurlijk, maar het verliep toch wel enorm voorspoedig. Alleen is het de vraag hoe lang m’n motor het uithoudt, hij slurpt een liter olie per uur dus dat kan zo maar ineens afgelopen zijn. Ik voel me als milieumens ook wel een enorme viezerik met zo’n rokende motor, maar tja een alternatief om in Italië te komen was er niet. Voor de terugweg maken we ons minder zorgen, het wordt gewoon bedelen om een vervangauto met roofrack.

Nadat we de tent hadden opgezet was het te laat om in te schrijven of naar een autozaak te gaan, dus gingen we maar vliegen. Cameron had zijn nieuwe Atos VR nog nooit eerder opgebouwd of gevlogen, dus dat kostte wat tijd. Ondertussen kon ik gezellig iedereen begroeten, een aantal mensen die ik drie weken geleden nog gezien heb in Frankrijk, een aantal bekenden van de womens worlds van vier jaar geleden en ook weer wat nieuwe gezichten. Ik hielp er een paar de berg af (bij laag starten kwam de wind mooi van voren maar bovenop gaf het vaantje rugwind aan), bleef voor de morele steun bij Cameron (die dat niet echt nodig had, echt een natural) en startte zelf helemaal alleen. Dat geeft toch een kick, dat ik steeds minder hulp nodig heb.
Het ging fantastisch omhoog, wel een beetje chaotisch met net aangekomen wedstrijdpiloten, rigids en vrijvliegers en ikzelf met m’n ogen vooral op de camera gericht, maar supermooi weer. Langs de lagere wolkjes omhoog zonder er iets voor te doen, beetje ronddarren, daarna toch maar vroeg naar de landing omdat ik me wel flink moe voelde na de lange reis. Toplanden durfde ik niet aan omdat er een kudde koeien precies op het landingsdeel stond. No worries, beneden wachtte Tim me al op om me naar de auto te rijden. Tim is een schatrijke Amerikaan die z’n tijd graag verdoet met dienstverlenen aan sportende vrouwen. In Greifenburg was ie er ook al om ons te verzorgen, heerlijk.
Met de komst van Katarina is ons team compleet. Vandaag nog een beetje vaag rondfladderen, morgen en overmorgen officiële practice days, en dan de wedstrijd. Ik heb er ontzettend veel zin in.

Lieren

Cameron (m’n Australische teammate) kwam zaterdag om half zes aan, en binnen een uur na thuiskomst lagen we al onder de auto om te bekijken hoe er een goed roofrack op gemaakt kan worden. De rest van de dag fietsten we door de stromende regen langs alle Haagse ijzerhandels.
’s Avonds zag ik op de chat dat het er goed uitzag voor zondag, en Cameron vond het niet erg om voor me te chauffeuren, dus togen we gisteren naar de andere kant van Nederland voor een lierstartje. Het leek even te gaan overontwikkelen, tijd genoeg dus om wat te ouwehoeren met Dave die binnenkort naar Australië verhuist en Rob die Cameron inwijdde in de do’s and don’ts van het vliegen met een Atos VR. Na anderhalf uur zag het er niet gevaarlijk meer uit. In twee trappen zat ik op 800 m, tegen de wind in stekend naar een mooie wolk verloor ik wel weer de helft maar uiteindelijk pakte ik toch een mooi belletje dat me naar de basis op 1350 bracht. Ik overwoog om met de wind mee Duitsland in te vliegen, Cameron zou toch rijden. Maar we hadden een eetafspraak en hij moest nog erg wennen aan het rechts rijden, en zoeken, en we hadden geen radio of telefoon, dus het leek me beter om te proberen in de buurt van het veld te blijven. Uitstekende oefening, tegen de wind in steken, crosswind koers bepalen, belletjes zoeken in plaats van er domweg in mee te drijven. M’n tweede belletje draaide ik met drie havikken omhoog, ze zaten vlakbij en ik kon ieder veertje en pluisje zien. Ze vlogen om me heen alsof ik een willekeurig obstakel was, soms bijna onder m’n vleugel door.
Na een uurtje landde ik bij Almelo, gelukkig op m’n voeten op een vers gegierd veld. Camo was er al voordat ik de vleugel ingepakt had, ook dik tevreden over een interessant dagje.

Afgelopen

Moe en een pietsie bedroefd en niet helemaal voldaan. Nou ja, het hoort erbij, slecht weer kan altijd. Maar toch, vier weken, twee potentieel fantastische wedstrijden, en dan zó verschrikkelijk weinig vliegen en zó verschrikkelijk slecht scoren, dat valt toch wel zwaar tegen. Ik heb denk ik wel weer veel geleerd, veel gepraat met en geluisterd naar toppiloten die me zoveel kunnen vertellen over hoe ik beter kan presteren, sowieso boeiend. Met m’n tips wat hoger blijf ik makkelijker in de termiek, een aerofoil a-frame maakt enorm veel uit in prestatie, ik moet echt met McCready vliegen en sowieso heel veel sneller vliegen, zoek veel bewuster de betere lucht op, altijd, weet waar je heen vliegt dus bekijk de keerpunten goed voordat je start, enzovoort. Nog voldoende te verbeteren.
De laatste dag hadden we gelukkig nog een taak, zij het een hele lastige. Het was erg stabiel, er woei een harde noordwestenwind en de basis bleef vrij laag. Vanwege de ordered launch mocht ik pas als één van de laatsten de berg af, geen probleem dit keer omdat de gaggle boven de Chabre er griezelig uitzag en ik daar zo min mogelijk tijd in door wilde brengen.
Na m’n start ging ik best goed omhoog, maar op een gegeven moment werd het me toch teveel in het langzame belletje met ongeveer tien andere, niet zulke goeie, piloten. Ik maakte m’n klassieke fout door zomaar weg te vliegen, weg van de berg, weg van de termiek, en natuurlijk zakte ik er bijna uit. Heel laag vond ik een zwak belletje waar ik me gelukkig goed op kon concentreren omdat ik er alleen was. Ik kon met m’n ogen bijna dicht en het sinkalarm uit toch weer omhoog, maar het kostte wel 51 minuten om weer op wolkenbasis te komen, 2200 meter. Zo’n moeilijke low save in het begin geeft dan weer wel het gevoel dat ik verder alles aankan, dus vol vertrouwen begon ik aan de taak. De meesten waren al weg dus ik vloog alleen, ik had geen idee wat de beste route was om van het eerste naar het tweede keerpunt het brede dal over te steken. Ik vertrok op 2300 meter van de Chabre en kwam zo’n 100 meter boven het zweefvliegveld bij de Hongrie aan, no chance. Met 31 km stond ik op de grond. Veel te weinig gevlogen en veel te slecht gepresteerd, maar ik heb wel vier weken schadevrij gevlogen, ben alleen maar op m’n voeten geland, en heb mezelf weer even goed geconcentreerd op het starten. Dat is toch allemaal winst.

Onze chauffeur Jemaila organiseerde de terugreis zodanig dat ik met Shedzy en Laurent kon terugrijden. Gezellig, relaxed, en een mooie laatste kans om nog wat tijd met hem door te brengen. Zaterdagavond logeerden we bij pa Thevenot in Dijon, zonder meer paradijselijk. Stilte, bos, landingsterrein naast het huis, binnen- en buitenzwembad en koele ruime kamers. Gerard liet ons de airbagvesten zien waarmee hij bezig is, we keuvelden over debiele regelgeving en de Europese Unie, kookten met z’n vieren en genoten nog een laatste avond van de totale afwezigheid van iets moeten.
Vanmorgen afscheid van Dave, jammerjammerjammer dat hij zo belachelijk ver weg woont, Liverpool, we zullen elkaar zeker een jaar niet meer zien en in de tussentijd vindt ie wel een vriendin lijkt me. Veel later dan normaal naar kantoor, waar ik zit te tollen van de slaap en waar ik het nog helemaal niet op kan brengen om me op toezichtarrangementen en luchtverkeersleiding te concentreren. Eerst maar ns even de vakantie verwerken, beetje bijpraten, mails doornemen. Morgen de hele dag vergaderen, dan zit ik er wel weer goed in.

slecht weer

We hebben gisteravond flink ons best gedaan om het weer goed te drinken, maar de kater is niet erg genoeg, het weer is slecht. Wel gezellig, Cornelia's gitaar ging rond en zelfs Egbert en ik kweelden mee. Een van de Ieren, Fran, heeft een superstem. En Shedzy kan niet echt zingen maar dat vind ik juist heel schattig, ineens wordt ie verlegen.
Vandaag dan maar een beetje computeren, lezen, slapen. Morgen de laatste dag, ik sta nu op de 110e plaats en zelfs als ik morgen helemaal super vlieg blijf ik toch helemaal onderaan de scorelijst hangen. Tja. Het doet er niet echt toe, maar het voelt toch niet echt leuk om laatstes te zijn. Gisteren zat ik er weer goed voor, lekker hoog en relaxed en ik wist goed waar ik mee bezig was, maar toch rotorde ik direct na het eerste keerpunt in de keiharde zuidenwind naar beneden, achter de St.Genis. Fout: me niet aan één beslissing houden maar een slingerende koers volgen. Zoals Hans zei, beter recht op een foute koers dan rondmeuten en hoogte verliezen zonder dat je ergens heen gaat.
Ik stond bij Jezus (Antoine) in het veld, en hij werd zowaar communicatief. Wat een beetje uitzakken al niet doen kan... Later landden Jiri en Egbert nog bij ons, gelukkig, ik ben niet de enige die uitzakt.

opnieuw gecancelled

Ropje heeft m’n tips één gaatje omhoog gezet, en verdomd zeg nou vliegt ie weer fantastisch. Ik zet ‘m in een bel en kan verder om me heen gaan kijken, net als m’n eerste Litespeed draait ie vanzelf omhoog.

Nou was het ook wel belachelijk makkelijk, in het westen zat een dik onweer met regen en bliksem en overal ontwikkelden griezelige verticale bloemkolen. Ik startte toch nog laat omdat ik net een paar minuten voor de start open ging eruit dreigde te zakken, terwijl ik een uur op wolkenbasis had rondgedard. Tegen de tijd dat ik bij het eerste keerpunt aankwam was het onweer er ook bijna, dus ik pakte geen maximale hoogte maar maakte dat ik wegkwam naar de St.Genis. Daar had ik de mooiste bel van de dag, en op een riante 2600 meter begon ik net het dal in te steken toen er over de radio werd gemeld dat de taak gestopt was. Het onweer was inderdaad nogal groot en dichtbij en boven het tweede keerpunt groeide ook al iets naars. Hoe dan ook, dit was mijn eerste keer boven de St.Genis en ik vond het schitterend. Het hele dal was bereikbaar, ik kon makkelijk naar de camping of juist naar de Hongrie of naar Gap. Dàt is waarom ik vlieg, voor dàt gevoel, die totale vrijheid.

Jammer om niet op de camping te landen, maar terwijl ik ernaartoe stak werd er over de radio dringend opgeroepen niet naar de camping te komen, vanwege het onweer. Terwijl ik dan maar richting Gap stak, zag ik weer zon bij de camping dus besloot ik om toch maar daarheen te vliegen. Vervolgens meldde Ropje dat hij in een flink gustfront had moeten landen, dus weer omgedraaid en dan toch maar richting Gap.

Vanavond pizzafeest in Ribiers, de competitors hebben bonnetjes dus ik hoef weer niet te koken.

niet veel vliegen

Het weer blijft naadje, wel heet en droog gelukkig maar met vliegen is het niks en wordt het niks. Vandaag stond ik twee uur ingehaakt, met truien aan en handschoenen en m’n helm op, te wachten tot ik zou kunnen starten. Ondertussen ontwikkelde zich een flink onweer niet ver naar het zuiden, richting het tweede keerpunt. Toen er nog zo’n vijfentwintig piloten op de berg stonden werd de taak gestopt, iets na het eerste startgate, dus effectief gecancelled. Laurent en ik stonden op de top en draaiden ons meteen om, om perfect op noord te starten. Ik vloog rechtstreeks naar de camping, had eigenlijk nog een beetje willen termieken om te voelen of het nou beter is met m’n tips een gaatje omhoog, maar er zat helemaal niks aan de noordkant. Een perfecte landing, het begint een gewoonte te worden! Fantastisch, ook al vlieg ik weer als een krant voor het eerst in vijftien jaar begin ik echt consistent goed te landen. Ooit zal ik er nog lol in krijgen ook.
Dan maar met Shedzy naar de gorge, nog een paar keer van de waterval afspringen, onze langdurende flirt voortzetten en nog wat bruiner worden. Thuis eten met Hans en de Argentijnen, en Mario met z’n mooie ogen.

Dinsdag
De vooruitzichten zijn niet best, dus ik zal niet veel kans meer krijgen om m’n slechte score nog te verbeteren. Dan maar concentreren op techniek: beter termieken en goed landen.

verbeteringen

Eén van de mooiste dingen van het vliegen, en zeker van het wedstrijdvliegen, is dat je eindeloos kan zitten puzzelen om te achterhalen waar je fouten zitten, hoe je het beter kan doen, en dat er piloten zijn die de kennis en ervaring hebben om mee te denken en die ook willen helpen. Uren praten over uitzakken, hoe komt het, wat kan je eraan doen? Is het mentaal, is het technisch, hangt het samen met m’n stijl? Is later starten een optie, of mediteren, of werken aan m’n techniek?
Die van gisteren begreep ik echt niet, opnieuw start ik juist beter dan anderen, dan mis ik één slag, en vervolgens ploeter ik nog een half uur onder starthoogte totdat ik er gefrustreerd en doodmoe uitzak, terwijl de mensen die samen met mij in dezelfde bel zaten omhoog schroeven en de taak uitvliegen. Wat ik in ieder geval weet is dat het belangrijk is om zelfvertrouwen te hebben, en dat verlies ik heel snel met dit continue ge-eikel.
Maar met Ropje en vanochtend met Hans ben ik er uiteindelijk geloof ik wel achter hoe het zit. Ik heb een aardig beeld van de bel, weet waar die is en hoe die eruitziet. Waar ik helemaal geen flauw idee van heb is mijn eigen positie en beweging ten opzichte van die bel. Hoe groot is m’n cirkel, hoe steil is m’n bank? Beweeg ik met de bel mee als die shifty is, of draai ik steeds op dezelfde plek? Geen idee en daar zal ik dringend aan moeten werken.

En: m’n techniek is middelmatig. Ik gebruik de lift niet erg efficiënt, en presteer dus het beste als de bellen vet en ruim en regelmatig zijn. En met m’n laminar, die te groot voor me was, werd m’n slechte techniek gecompenseerd door het grote vleugeloppervlak. Maar nu ik een kleinere vleugel heb (waar ik toch wel erg blij mee ben) zal ik toch echt fatsoenlijk moeten leren draaien.

Eén van de eerste starts op Greifenburg verknalde ik, bottombar bijna over de grond, uit nonchalance en haast. Die schrik was wel een goeie les en m’n daaropvolgende starts zijn weer prima. Gisteren was dat nodig ook, we stonden op Aspres west met een zwakke noordwestenwind. Uitstekende start wel en de vaantjes wezen soms ook leuk onze richting op, maar het zag er toch tricky uit. Toppers die voor mij startten moesten ontzettend ver doorlopen voordat ze loskwamen, dus ik wist dat het echt perfect moest zijn anders kon het heel erg slecht aflopen.
Mijn starts zijn inmiddels weer helemaal ok, maar nadat ik uitgezakt was (alwéér) werd gemeld dat Erik op de start gecrasht was. Hij zag er behoorlijk gekreukeld uit en ik bracht ‘m naar het ziekenhuis van Gap, een bekende weg inmiddels. Het was wel erg druk daar, vervelend natuurlijk om zo lang te moeten wachten maar het geeft ook maar weer aan hoe relatief het gevaar van zeilvliegen is. De anderen die binnenkwamen waren waarschijnlijk gewond geraakt bij vechtpartijen, auto-ongelukken en doe-het-zelven.

Vandaag met een mooie zuidenwind een taak vanaf de Chabre, maar vlak voor de start open zou gaan werd er gecancelled vanwege de dreiging van onweer. Ik zat toch al naar de ontwikkeling te kijken en ik draaide me al om naar de camping voordat het bericht over de radio doorkwam. Dan maar weer salto’s maken in het zwembad, flirten en blog schrijven.
Van m’n avonturen bij de waterval staat een video op de blog van de wedstrijd: http://chabre2009.blogspot.com/2008/06/video-what-pilots-do-when-its-windy.html

Dag 1 pre WK

Vandaag had dè dag moeten worden. Schitterende lucht, relaxed opbouwen en starten op de Longeagne, en ik voelde me fit en goed gefocust. Het ging ook meteen perfect, ik draaide rustig omhoog, moest nog een paar minuten in de gaggle wachten op de startgate en stak met de eersten mee op koers. Al snel zaten we bij de Pic de Bure, altijd een groot doel van mij geweest. Zo makkelijk, zo simpel. Ik bedacht tijdens het draaien dat het geweldig is, een paar jaar geleden was dit nog vrijwel onhaalbaar en nu vlieg ik er zo eventjes naar toe. Ik hoopte vandaag goal te halen, het zat er zeker in, maar als het niet zou lukken dan toch minstens voor het eerst het Lac Serpanson (spelling?) oversteken.

Na het eerste keerpunt kwam ik wat laag op de volgende riggel aan, maar ik maakte me nog geen echte zorgen want boven de top draaiden er een paar en ver onder mij was ook iemand aan het zoeken en draaien. Ik kon redelijk makkelijk indraaien en zag die lage vleugel snel naar me toe komen. Koos. Hij termiekt heel veel beter dus in no time haalde hij me in, hij zwaaide. M’n reactie was vertrouwd, gewoon, blij, mijn geliefde. Pas een halve cirkel later begonnen de tranen te prikken, kwam de realisatie dat m’n automatische reactie niet past.

Ik maakte er een zootje van, Koos toonde aan dat er een goeie bel tot wolkenbasis was en ik zat er al in ook, maar ik wist ‘m toch te verliezen. Ik blijf conservatief dus begon al vrij hoog richting landingsterreinen te glijden. Op m’n circuit hoorde ik het piepje dat aangeeft dat ik het tweede keerpunt pakte, even later stond ik met drie andere sukkels op de grond. Verschrikkelijk verschrikkelijk teleurgesteld.

Maar ik zal proberen me te herinneren hoe mooi de Pic de Bure is.

oefendagen

Ik wilde alweer helemaal blij schrijven over de zon en hoe schitterend het hier is en hoe heet en droog en prachtig, maar vanmorgen hangt er weer een laag stratus en het is fris. Gisteren gelukkig wel een beetje gevlogen hier in Laragne, maar ik was wel verschrikkelijk moe van nachten te weinig slaap en vergeten lunch mee naar boven te nemen. Na een slechte start knapte m’n harnasrits open, eigenlijk viel het nog wel mee hoe rottig dat dan vloog maar het idee dat je met je volle gewicht op een klein gespje hangt is toch weinig comfortabel. Bovendien heb ik me gedwongen om te oefenen met het gepiep en gefluit van de McCready-functie, en om de radio niet meteen uit te draaien toen er druk werd gecommuniceerd. En dan was het ook nog eens niet zo’n heel makkelijke dag, de termiek was af en toe hevig maar lang niet op alle hoogtes, de bellen waren ver uit elkaar en het plafond zat op 2200 meter. Afijn, dat alles bij elkaar maakte dat ik me op het noordlandingsterrein uit liet rotoren, dom.

Ik probeer niet negatief te denken en mezelf niet om de oren te slaan, maar jeetje wat presteer ik slecht zeg. Stiekem denk ik dat dat komt omdat m’n hart er niet in ligt, m’n hart ben ik kwijt, vandaar. Maar tegelijk vind ik het waardeloos om altijd maar excuses te verzinnen, iets de schuld te geven. Lastig, want als ik geen verklaringen zoek voor m’n fouten, dan moet ik onderkennen dat ik gewoon een slechte piloot ben, zonder talent. Ook niet goed, geen zinnige manier om het beter te gaan doen.
Ik probeer dus maar blijmoedig te genieten van de veel te korte tijd die ik dan wel in de lucht ben, en mezelf voor te houden dat het een volgende vlucht, een volgende wedstrijd, misschien wel weer goed zal gaan. Ik neem me voor om harder te vechten, beter op te letten, sneller te vliegen. Maar voorlopig zak ik er elke keer uit, scoor ik dagelijks als laatste, en maak ik de ene na de andere fout.
Nu eerst ontbijten (nou ja, ik ontbijt altijd om half zeven, dit is het dagelijkse tweede ontbijt) met Hans. Dan eens kijken wat de Dutchies doen. Ze zijn weg, ik weet niet waarheen want ik probeer mezelf dan wel niet buiten de groep te plaatsen maar het valt me toch echt niet mee om continu geconfronteerd te worden met

EK afgelopen

Hoofdpijn, zon, ik ben laatste maar niet getreurd heb toch een paar leuke vluchten gemaakt. Nou op de loer liggen voor de wasmachine, prijsuitreiking, morgen naar Laragne.

vg = variabele geometrie, het is een touw waarmee je de hoek van je vleugel verandert zodat ie sneller maar moeilijker bestuurbaar wordt.
wingovers zijn een soort halve loopings.

Ongeluk

We waren gisteren allemaal blij dat er eindelijk weer een echte taak kon worden gevlogen. Maar kort achter de startgate is Ricchi verongelukt. Getumbled en slecht neergekomen. Het gebeurt bijna nooit, en als het gebeurt komt de piloot er heel vaak nog genadig vanaf, maar niet altijd. Het leek me een leuke vriendelijke jongen, Jerommeke noemden we hem. Hij was zichtbaar dolgelukkig met z’n baby. Had voor het eerst z’n gezin mee naar een wedstrijd. Het is lastig om emoties en gedachten te ordenen. De Zwitsers zijn er natuurlijk totaal kapot van, de tien piloten die het gezien hebben, hebben het er ook moeilijk mee, zijn vrienden, wij, willekeurige medepiloten. Je weet niet of je eigenlijk wel kan lachen, over iets anders praten, of je nog wel moet willen doorvliegen. En natuurlijk, altijd, de theorieën. Ikzelf denk dat dit het meest onvermijdbare ongeluk was dat ik ooit heb meegemaakt. Niemand deed iets verkeerd, niets was te voorkomen geweest. Het bewijst dat de lucht hier op plaatsen bijzonder venijnig kan zijn, dat vliegen een serieus risico met zich meebrengt. Natuurlijk ben ik bang. Ik maak alleen steeds opnieuw de afweging of ik dit risico wil nemen, en steeds opnieuw weet ik dat ik niet zonder vliegen kan, wil. Als dit m’n leven kost, tja, het ìs ook m’n leven. Anderen denken dat hij altijd met vol vg vloog, zelfs in de hevige turbulentie waar ze zaten. Z’n sprogs stonden kennelijk niet bijzonder hoog, net deze wedstrijd heeft Dennis alle sprogs gemeten dus dat kan met zekerheid worden vastgesteld. Of dat hij z’n chute nog had kunnen gooien als hij niet zo laag had gezeten, omdat we gisteren voor het eerst een hoogtelimiet hadden bij de startgate. Het voordeel van zulke theorieën is dat het een illusie van controle geeft. Ìk termiek niet met vol vg, ìk vertrek uit de turbulentie als het te gek wordt, ìk stem tegen een nieuwe regel die een hoogtemaximum invoert. Maar het blijft een feit dat de lucht onzichtbaar is en dat we pas ontdekken hoe woest en wild het is als er iemand over de kop gaat. Het blijft een zekerheid dat mensen fouten maken, risico’s nemen, in een wedstrijd de snelste willen zijn. Ik was gisteren enorm uitgezakt, slechte draaitechniek en bangigheid. Kan best dat die schijterigheid me af en toe gered heeft, zal ik nooit weten. Ik weet wel zeker dat ik altijd spijt heb van het uitzakken, dat ik de rest van m’n leven zal blijven proberen om langer, verder, hoger te vliegen.

Bergwandeling

Het regent hard lang en koud. In m’n voortent ligt een grote plas water en in m’n binnentent is alles klam nat. Dat wordt een dagje hoppen van de voortent van Hans en Christine naar de kroeg, met tussendoor wat spelletjes bij de Frenchies of eventueel bij de Britten. Als ik maar niet meer hoef te lopen. Gisteren zijn we een berg opgelopen en helaas ook weer af, en nou heb ik weer een ontsteking in m’n meniscus. Na zes uur lopen had ik zo’n pijn dat ik alleen nog maar voetje voor voetje en met twee stokken verder kon. Dat duurde te lang dus ik werd op Laurents en Fabios schouders gehesen (Fabio is een stuk kleiner dan Laurent) en in de regen glibberden we zo gedrieën de grindmodderpaden naar beneden.
Toch was het de moeite waard. Het was natuurlijk schitterend, zelfs in de wolken. Enorme watervallen, een mistig meertje op de top, weelderige plantengroei, rotsen. Halverwege de klim een chalet met een vriendelijk kaasboertje waar we bij de kachel konden lunchen. Twee schnapps na, niet handig maar wel lekker. Maar ook weer leuk om een paar piloten wat beter te leren kennen. Mario Alonzi is echt mijn held, en Laurent Thevenot ken ik al, ook een bijzonder aardige jongen. Maar ik heb eigenlijk pas voor het eerst echt met Fabio gekletst, en met Carol Tobler. En zowaar Antoine Boisselier aan het glimlachen gekregen.

EK

We hebben alweer heel wat meer gevlogen dan ik donderdag verwachtte. Gisteren een taak van 105 km, prachtig weer maar ik zakte er na dertig km toch uit. Vanaf de start tot het eerste keerpunt ging het geweldig, rustigjes omhoog geschroefd tot wolkenbasis, de basis was een paar honderd meter hoger dan voorspeld en we hadden genoeg ruimte om in drie of vier gaggles te wachten tot de start. Om tien over één, de eerste startgate, gleden we met honderd man allemaal tegelijk naar het keerpunt. Schitterend gezicht. Ik kwam vlak achter de eerste groep hoog boven het keerpunt aan, bedacht al dat ik vandaag wel eens een mooie lange vlucht zou kunnen gaan maken, maar terug tegen de wind in viel het toch erg tegen. De eerste bel die ik pakte was erg turbulent dus ik schoof een stukje op, maar daarna lukte het niet meer ergens in te centreren. Ik zakte uit op de camping en begin de wedstrijd daarmee als 92^e, maar ach het was geen slechte vlucht. De sprogs ook een stuk omlaag gedraaid, hopelijk gaat het morgen wat beter dan als het turbulent is.

Vandaag zag het er schitterend uit maar de voorspelling was erg slecht. Er werd geen taak uitgezet, we hadden nog wel tijd om even te vliegen maar er werd gewaarschuwd voor hevig onweer dat ersnel aankwam. Ik startte snel en wilde ook landen voordat de hele meute tegelijk naar beneden kwam, en dat ging prima. Pas een uur of twee later barstte het echt los. Morgen wordt waarschijnlijk ook slecht, daarna hebben we weer kansen.

Greifenburg

De weersvoorspelling voor de komende week is echt naadje, en Paul en ik reden gisteren met de Alpen gelijk de regen in. Ik wist niet hoe snel ik m’n tentje op moest zetten (6 minuten) om alles droog te houden, maar uiteindelijk klaart het een beetje op en misschien kunnen we zelfs wel vliegen vandaag.

Een heel kort vluchtje gemaakt, net genoeg om even m’n spullen in orde te maken en natuurlijk m’n voeten van de grond, altijd goed.

De avond hebben we bij Merlin gewaakt, het zou ieder moment over kunnen zijn. Het kan ook nog een paar weken duren. Als hij hier dood gaat wil Hans hem graag in een bos begraven, dat snap ik maar het is een grote hond dus dat wordt een heel grote kuil, ik denk niet dat dat met een paar schepjes te doen is.

Vanmorgen ruzie met m’n internetverbinding, dat lukt niet. Zelfs Ropje krijgt het niet voor elkaar. Laatste hoop is de kok, die schijnt er slim mee te zijn. Als het niet lukt wordt dit een heel erg lang blog in één keer.

Geen vliegweer

Zo weer eens ouderwets een halve dag lopen sjouwen en rijden voor niks, terug naar de beginjaren. Tot gisteravond laat nog zitten twijfelen, Stadskanaal Bruinehaar of Moergestel, of helemaal niet vliegen want komende twee maanden zal ik wel genoeg lucht krijgen. Maar het is wel een goeie voorbereiding om nog even te zien of alle spullen in orde zijn (nou ja chute niet gevouwen maar die zal ik niet nodig hebben hoop ik) en m’n nieuwe compeo instellen. Maar bij Rotterdam veranderde de lage wolken steeds meer in regen, ik kon op m’n vingers natellen dat het geen recordvluchten zouden worden vandaag. Ik ben dus onverrichterzake weer naar huis gereden, gelukkig zag Theo me stuntelen en gaf hij een handje bij het terugleggen van de vleugel.
De rest van de dag lekker lezen, heerlijk!

Chauffeur

Toch niet, de één na de ander bezint zich en gaat uiteindelijk niet mee als chauffeur. Het wordt ook wel krap natuurlijk, met z'n drieën in mijn autootje. Maar ik zoek dus nog steeds iemand die ons tussen 20 juli en 4 augustus de MteCucco op wil rijden en die Cameron en mij 's middags op wil halen. Wij betalen reis, camping en avondeten en ik lever de benodigde auto, radio, gps en kaarten.

promofilmpje

Het beste promofilmpje dat ik tot nu toe gezien heb: http://www.youtube.com/watch?v=_ODE8DxCUFA

Bruinehaar

Ik werd op dik 600 afgezet, maar verloor snel m’n hoogte terwijl ik aan de lier toch duidelijk termiek had gevoeld en André was ook al een tijdje boven. Net toen ik voorzichtig wat begon te pakken zag ik ‘m aankomen, mooi, ik had eigenlijk nog nooit met André getermiekt dus ik was benieuwd hoe dat zou gaan. Niet heel soepel, ik draaide te wijd voor hem (te bang om te slippen) dus hij kon niet in mijn cirkel blijven. Toch kwamen we samen boven, niet hoger dan 1350, en we besloten samen weg te vliegen. Hij had een serie chauffeurs, ik ook, en de wind was NNO dus helemaal ideaal om ins blauen hinein te vliegen.

Erg leuk om eens samen met André te vliegen. Hij heeft een natuurlijke neiging om instructie te geven en dat kan ik precies goed gebruiken, dus ik vloog als een kuikentje achter ‘m aan. Een paar keer hadden we het moeilijk en ik dacht al dat ik net voorbij Almelo zou uitzakken. Terwijl ik heel voorzichtig vanaf 400 met een halfje omhoog draaide, kwamen er zo’n vier vogels met me meedoen. Niet precies in dezelfde cirkel als ik maar wel dezelfde bel en ze gingen ook niet echt beter dan ik. Supergaaf, ze vlogen soms een meter voor me langs.
André kwam ook naar me terug, ik wilde de wolk niet in terwijl ik op hem zou wachten en uiteindelijk stak hij natuurlijk hoger dan ik weg. M’n vingers deden enorm pijn van de kou, en ik moest ontzettend piesen terwijl het beslist geen dag was om uren in een korte broek te gaan rondstappen. Dat was het einde van de vlucht dus, iets minder dan twee uur, 50 km, geland tussen Lochem en Vorder. André stond een tiental km verderop dus zo gek heb ik het niet eens gedaan.
Superdeluxe werd ik opgehaald door Klaus en z’n vriendin, een Braziliaanse deltist die wil leren lieren, dus om half acht was ik al thuis en uitgepakt.

Mooie vlucht

Twee dagen maar een paar minuten gevlogen, vandaag net te vroeg gestart zodat ik er langzaam uitzakte terwijl de eerste cumultjes oppopten, vervolgens bij het terugvliegen door een stevige bel omhoog getrokken zodat de kabel van de katrol afliep en gekapt moest worden, op 140 meter. Derde start was aan de late kant, ik hield te weinig rekening met de crosswind en hield de vleugel onvoldoende bij me zodat ik bijna het loodje legde, maar werd toch netjes op 550 afgezet en pakte meteen een lekkere bel. Vliegen was puur genieten, schitterend uitzicht, lekkere temperatuur, geen duidelijk plan anders dan in de buurt van de snelweg blijven en niet te ver weg zodat ik makkelijk terug naar het veld zou kunnen komen. Een zwever draaide onder me in en zwaaide, ik steeg toch harder dan hij maar hij speerde weg en pakte met gemak een bel noordelijk van Breda, toen ik nog steeds boven vliegveld Gilze hing te eikelen. Ik wilde langs de A27 naar het noorden en dan via de noordkant van Tilburg terug, maar dat lukte echt niet en ik was al moe. Dan maar de kortste weg recht tegen de wind in terug. Na twee-en-een-half uur was ik op, het veld lag zo dichtbij dat ik het bijna kon aanraken maar ik zakte er toch boven het safaripark uit. Tanno haalde me gelukkig op en nog voor acht uur lag ik heerlijk in een heet bad. Daarna genieten van m’n tuin. De klimplanten zijn geweldig aangeslagen, dat is prachtig en het is een mooie reminder aan een dierbaar vriendje.

5 minuten lucht

200 km rijden, 10 uur bezig, 5 minuten gevlogen. Ach tja het was wel heerlijk weer, ik heb me weer met enthousiasme op m´n Compeo gestort (ik kan al userfields instellen) en wat andere piloten waren geholpen, dus verloren is het niet. Morgen laatste kans.

Buizerd

De luxe van zeker mooi weer en duidelijke oostenwind was te groot, de hele vrijdagavond en vanochtend was het te ingewikkeld om te bedenken waar ik heen zou rijden: Maillen, Volmerange, Kerken, Bruinehaar, Neumagen, Hinterweiler of toch Uedem. Er was ook nog de optie om gezellig mee te gaan waterskieën, ook erg verleidelijk. Druk heen-en-weer- gesmst met maatjes, wat zullen we doen, waar hebben we de beste kans op goed vliegen en we willen ook graag slepen als het even kan. Maar tja op de sleeppiloot van Maillen durfde ik niet te vertrouwen, Kerken ligt cross op de baan, aan Neumagen heb ik pijnlijke herinneringen en in Hinterweiler weet ik niet of ik ooit nog terug bij m’n auto kom na het wegvliegen. Op de valreep, wetend dat Bas zich het schompes had gewerkt om de lier weer in orde te maken, besloten om gewoon naar de Buizerd te gaan.
Ik startte als eerste, vond laag een zwak belletje en besloot al vrij snel om dat belletje maar vast te houden, ook al kon ik dan waarschijnlijk niet meer terug komen. Never mind ik heb een leuk vluchtje gehad met druk gepiel aan m’n nieuwe Compeo, mooi uitzicht, lekker termieken en weer enorm uitzakken boven de wilde beesten van Beekse Bergen safaripark, in no time stond ik na een ok landing aan de grond. De rest van de middag zat ik in de auto om anderen op te halen, moet ook gebeuren. Egbert, waarmee ik had afgesproken, heb ik nooit meer gezien maar die is in z’n achtertuin geland. Klasse!

Geen NK

Tuurlijk. Het wordt perfect weer, voor het eerst in jaren, wordt de NK-sleep afgelast omdat de wedstrijdcommissie geen toestemming heeft gekregen op Deelen te vliegen. Ik vermoed dat ik weet naar welke wetgeving de soldaten hebben verwezen, en dat daar wel doorheen geprikt zou kunnen worden. Het is m'n werk tenslotte. Nou ja, dan maar naar Duitsland ofzo. Nou mis ik het complete NK dit jaar, waardeloos.

Ostenreichische Open dag 2

Vandaag was ik toch weer te gespannen, na het uitzakken van gisteren en met de prachtige weersvoorspelling wilde ik vandaag dan toch lang en ver vliegen. In de lucht viel het tegen; de termiek was bokkig en soms juist heel zwak, er zat veel sink, en overal zaten parapenters in de weg. Heel inspannend vliegen zonder dat het hoogte of afstand opleverde. Op zo’n moment is het moeilijk om niet te bedenken dat anderen het wèl lukt.
Ik landde weer bij het vliegveld, de katjes die ik vorig jaar drie dagen na hun geboorte had bekeken kwamen nu naar me toe gehuppeld. Even later kwam Christine ook naar beneden, en de rest van de middag is het weer focussen op m’n uitstekende landing (drie op een rij! Ik heb ‘m door, eindelijk, na zo’n drieduizend mislukte landingen!) en wijn drinken.

Christa topper!

Net toen ik me begon af te vragen waar Christine toch was kwam ze binnen. Fantastisch, ze heeft vijf uur gevlogen, de hele taak (106 km) op haar eentje, en het was erg moeilijk. Weet ik, omdat ik er vrijwel meteen uitzakte en een hoop anderen niet lang na mij.

Ik had een perfecte landing, en vanmorgen op de start liep ik te genieten van de sfeer van een grote wedstrijd (de Oostenrijkse Open duren maar drie dagen maar er doen wel 90 piloten aan mee), dus nadat ik vijf minuten shitshitshit had geroepen heb ik geprobeerd me alleen nog die landing te herinneren. Morgen weer een dag.

http://nl.bergfex.com/embergeralm/webcams/c778/

http://greifenburg.it-wms.com

bewolkt

Vanmorgen zat het dicht, en voor de middag werd ‘foehnig’ weer voorspeld. Dat betekende rustig opbouwen, wachten tot de wolken omhoog trokken, en een simpel taakje in het dal. Ik startte als eerste, bij uitzondering alleen omdat de wind er mooi op stond. Na wat gepiel in de huisbel leek ik er toch uit te zakken, pakte een paar honderd meter boven de vloer een prima bel en dreef al draaiend (ik werd er gewoon duizelig van zo regelmatig ging het) richting keerpunt. Vlak onder de wolken kreeg ik een forse bui op m’n kop, het leek me wijs om maar ns te stoppen met hoogte winnen, en toen ik na het keerpunt weer terug stak langs de berg zag ik ernstige regenbuien en wolken aan de overkant. Tijd om te landen. Tja en dat gaat dan net niet, het hele dal ging overal fors omhoog, het was werken om naar beneden te slippen en sink te zoeken. Vlak voordat ik op circuit ging werd m’n vleugel nog ns nat van het volgende buitje, de wind trok ook wat aan, ik moest dwars op het veld landen dus ik was volop gespannen en alert. Perfecte landing dus, ook omdat ik met Ropje en Harry besproken had dat ik ‘te vroeg’ moet flaren in plaats van altijd te laat te zijn en dan op m’n buik binnen te glijden.
De meeste anderen hebben gewoon de taak uitgevlogen, daar ben ik niet meer teleurgesteld over. Ben vooral blij dat ik op tijd een goede beslissing heb genomen, en een korte maar wel prima vlucht heb gemaakt.

Morgen regen. Ropje is naar huis, het voelt een beetje allener nu.

vrij

Dinsdag regen

Een typische Greifenburgdag. Vanmorgen wakker geworden met regen en de hele dag varieerde het van motregen naar echte regen en weer terug, nu is het zes uur en begint het op te klaren. We vervelen ons allemaal een slag in de rondte, ik gebruik de tijd maar om na te denken over m’n liefdesverdriet en hoe ik nou verder kom. <> Dus dan maar zonder hem, via omwegen. Praten met de mensen die ons allebei goed kennen, die ieder hun eigen invalshoek hebben en vaak inzichten verschaffen. Ik heb hier tien mentoren, en verdomd dat helpt!

Gisteravond knapte het open, als een enorme kloppende puist. Ik zie nu hoe cynisch Koos is, hoe hij over lijken gaat voor z’n eigen gerief, plezier. Hij wordt gedreven door behoefte aan applaus, daar was ik ook verliefd op, maar die zucht is zo allesoverheersend dat niets anders telt. In mij is een knop om gegaan, uit, ik ben niet langer verliefd. Bevrijd.
Ik wil hem sowieso niet meer. <> Wat kan fantasie toch een handige afleider zijn.

snowboarding

Gisteren m’n eerste schuifjes op een snowboard gedaan, erg leuk en dodelijk vermoeiend. Het bevalt me wel om veertig te zijn: waterskiën kitesurfen en snowboarden, twintig jaar geleden had ik er echt geen zin in gehad. Er tekent zich wel een patroon af, ik ben niet bang en hou van snelheid maar enige vorm van techniek is aan mij niet besteed. Zwaaiend en struikelend knal ik zo’n baan af. Ik ga ook altijd te lang door, na een paar uur ben ik zo verschrikkelijk moe dat het alleen nog maar slechter gaat, en er zit nog wel een restje verstandigheid in me dat dan vindt dat ik zou moeten stoppen, maar als een klein kind wil ik honderd keer nog één keertje, één laatste poging om het een keer helemaal zonder vallen te doen. Dat lukt natuurlijk steeds minder. Doet er ook niet zo heel veel toe, ik hoef het ook niet goed te leren, alleen maar een middag lol hebben. Dat is wel weer gelukt.

reacties

Wel leuk, reacties op m'n blog, maar vaak zie ik niet van wie een reactie komt. Daar kan ik dan ook niet op reageren. Laat dus ajb een naam en/of emailadres achter.

Vleugels

Ik was laaiend enthousiast over het prototype waar ze me woensdag op lieten vliegen, een Airborne Sting 3 middenmaat geloof ik, dus ik heb Scott beloofd er iets over te schrijven. Beetje lastig wel want ik heb zo weinig vergelijking, ik vlieg zelden op masttoestellen. Het was in ieder geval erg licht en makkelijk, en ik had de indruk dat ie uitstekend gleed maar ook dat is moeilijk te zeggen in de soarband.
Ook de vergelijking tussen m'n laminar zero7 en de litespeedS gaat mank. Allebei heerlijke vleugels, licht, waardeloos qua glijden maar dat ligt waarschijnlijk meer aan mij dan aan de vleugel. Ik ben erg gelukkig met de litespeedS maar het is niet eerlijk, de laminar was iets te groot voor me en ik heb bij de litespeedS allemaal sjieke extra's aangeschaft: smokesail, carbon leading edges. Dat scheelt allemaal zoveel dat een vergelijking met een gewone litespeedS misschien net zo uitvalt. De laminar is in ieder geval makkelijker in te pakken al heeft Moyes eindelijk de pakzak groot genoeg gemaakt. Landen kan ik met beide vleugels niet, ligt ook al niet aan het toestel. Ze zijn ongeveer even duur, ik heb veel vertrouwen in beide dealers in Nederland, en ze wegen ook ongeveer hetzelfde.
In ieder geval wil ik ook nog een enkeldoekertje hebben, de Fun was geweldig maar een Mars of een Falcon zou ook prima zijn denk ik. Iets simpels, lichts en goedkoops.

Crackneck lookout

De laatste vlucht gisteren was weer brilliant. Met een grote Fun 190 vloog ik langzamer dan de parapenters, zodat er geen windgeruis was. Ik kon de arenden horen fluiten en piepen, de branding op de achtergrond, verder niks. Blauw-turkoise zee met witte schuimkoppen, groene begroeiing op de cliffs, gele parapents. Schitterend. Een uurtje rondgedobberd en met de zee-arenden ver boven het water omhoog gedraaid, met Cameron geraced, om de pents gedraaid. Na afloop kreeg ik een hoop fotoos van de locals kado, ze vinden het allemaal helemaal te gek een buitenlandse piloot die naar Newcastle komt en nog een meisje ook. Ik had wel willen blijven maar vermoedelijk verdwijnt het tijdloze relaxte vakantiegevoel.
Nu in Singapore proberen onze ogen open te houden. Het is weer winter, morgen sjouwen met bagage en vuile was opruimen. Jammer dat het over is. Maar ik heb geweldige vooruitzichten, ik ben binnen voor de preworlds op Laragne en het ziet er naar uit dat de EK teams van 5 + 2 heeft zodat ik daar ook mee kan doen. En dan de womens worlds. Het kan een goed jaar worden.

Newcastle

De laatste week is gelukkig niet zinloos opgegaan. Het eindfeest van de Bogong Cup was te gek, de Fransosen blijken waanzinnig goeie dansers. Vooral Mario en Laurent, jongens die kunnen bewegen. Na twee uurtjes slaap met Roman naar Sydney, in de stromende regen. Vrienden van Roland stellen hun huis open voor piloten, terwijl ze zelf een paar weken in Europa zijn. Super zulke gastvrijheid. Hans en ik hebben een dag lang door Sydney gelopen, boodschappen gedaan, sights gezien, me laten martelen door een Chinese masseur. De volgende dag met m’n nieuwe carbon leading edges gevlogen op Stanwell Park, zonder instrumenten toch prima boven iedereen uit termieken. Leuk om te merken dat ik genoeg gevoel in m’n vleugel heb.

Gisteren met Katarina naar Newcastle gereden en een uurtje gesoard op een Sting 3, fantastisch. Makkelijk, mooi, gezellig. Zelden heb ik zo ontspannen gevlogen, puur genieten, geen doel geen stress geen pijn. Nadeel van het doelloos ronddobberen is wel dat het snel saai wordt, na de zoveelste stall en duik en bocht vond ik het wel mooi geweest.
Vanmiddag kunnen we misschien in het binnenland vliegen, en dan is het echt over. Morgen vroeg op de trein, afscheid nemen in de fabriek en dan naar koud nat grijs Nederland. Ik wil hier blijven, me helemaal ongans vliegen, genieten van de zon en de laid back sfeer. De komende maanden maar eens onderzoeken of ze nog politicologen nodig hebben in Newcastle.

laatste dag

Het zeikt en de wolken hangen op dakhoogte. De protestcommittee en de toppiloten maken zich eindeloos druk over de taak van gister, wat Heather ook beslist ze zit altijd fout. De piloten laten zich van hun onvriendelijkste kant kennen, waardeloos. Het was niet gevaarlijk gisteren maar wel oneerlijk. Voor mij maakt het niet uit, of ik nou als 43e of als 47e eindig dat boeit niet. Ik was blij met de vlucht, merkte goed hoe veel ik geleerd heb. Het is niet te zien aan de scores maar ik vlieg beter, m’n beslissingen zijn beter en m’n techniek gaat vooruit, en vooral mentaal gaat het uitstekend.
Gisteravond weer een geslaagde dinerparty bij de Frenchies, lekker eten en goed gezelschap. Babbelen spelen lachen drinken. Niet teveel, een kater per wedstrijd is genoeg.
Vandaag moet ik een lift naar Sydney zien te regelen, het begint een beetje nijpend te worden. Scott heeft waarschijnlijk nog wel plaats maar hij vertrekt vanavond direct na de ceremony, en ik ben dol op parties dus ik wil liever morgen pas weg. Nic gaat waarschijnlijk gewoon naar Stanwell Park maar hij zal het pas op het allerlaatste moment beslissen en ik wil niet het risico lopen dat ik hier dalijk vast zit met m’n vleugel. Ik ben blij dat Hans ook een lift zoekt, kunnen we met z’n tweeen een plan trekken. Ik hoop de vleugel droog te vliegen maar misschien lukt dat logistiek niet meer.
Scores: http://weshill.customer.netspace.net.au/bogong%202008%20totals.html

regen

Mount Mystic vandaag, met een dunne laag stratus die langzaamaan dikker werd. Ik heb de verkeerde pijnstillers geslikt waardoor ik niet helemaal fris ben maar ach, het blijkt maar weer dat ik er vooral beter van ga vliegen. Ik start vroeg, zit lang boven iedereen maar word uiteindelijk door de gaggle ingehaald. Het is eigenlijk pas de eerste keer dat ik echt met de gaggle samen omhoog draai, langzaam, moeizaam, maar we draaien allemaal perfect in de kern die over de berg zigzagt. Als we allemaal boven zijn steekt iedereen en ik ga mee, maar ik blijf enorm achter ondanks vol vg. De volgende bel mis ik volkomen, ik hoor nooit meer een piepje en ik glij onder de steeds zwarter wordende wolken door naar een groot terrein. Corinna staat er al, en Andrew even later ook. Even verderop staat Atilla. Ik sta gewoon bij twee wereldkampioenen in het veld, ha! Kort maar erg goed dagje, ook al krijgen we er geen punten voor. Nou gauw naar bed en hopen dat er morgen nog gevlogen kan worden.

genoeg gevlogen

Ik start als tweede, eindelijk eens geen uren wachten in de hitte. Vrijwel meteen na het ontkoppelen zak ik er snel weer uit, en ik ploeter boven de rij wachtende piloten om niet te landen. Een herstart kost veel meer energie dan geduld en werken. Het lukt, en als een van de laatsten neem ik de startcirkel. Ik hoor over de radio dat ik alweer enorm achterop lig maar het maakt niet uit, de pijn in m'n spieren is draaglijk na een behandeling van Heather, het uitzicht is mooi en ik wil alleen maar vliegen, hoef niet te winnen. De hele vlucht van vier uur zit ik toch wel erg veel erg laag, meestal vind ik een belletje op het moment dat ik m'n positie aan de chauffeur doorgeef. Net alsof je een paraplu meeneemt dan weet je zeker dat het niet gaat regenen.
Na 95 km is het dan toch wel over, en goal is nog 43 km verderop. Ik zit net boven een wat heuvelachtig gebied dus ik kan niet willekeurig tot 50 meter draaien en dan op final, moet toch even opletten dat ik een ruim landingsterrein haal. Ik wil wel in ieder geval 100 km hebben, en dat lukt met een uur ploeteren onder de 100 meter.
Vrijwel meteen komt er een enorm grote boer naar me toe, heel vriendelijk en behulpzaam. Maar hij laat wel weten dat hij, z'n broer en diens twee zoons al heel lang bachelors zijn, en ik voel me toch een pietsie kwetsbaar. Geen radio- of telefooncontact met m'n team en de laatste keer dat ik m'n positie doorgaf zat ik 5 km verderop. Nou ja, ik zie wel hoe het loopt. Uiteindelijk zit ik uren bij de broer op de bank, de man zegt niet veel dus ik doe m'n best om wat conversatie te maken. Ondertussen probeer ik Montse te bellen via de landline. Om een uur of acht 's avonds hoor ik ze ineens op de radio, en een uurtje later ligt m'n vleugel op de auto en zijn we op weg naar huis.
Bij de landowner raffle wint een van mijn briefjes: de familie die me bij Grenfell ongewoon hartelijk heeft ontvangen krijgt een gigantische kadomand. Mooi zo.
Scores: http://www.moyes.com.au/forbes2008/Forbes2008Overall.htm

Inmiddels hebben we al twee rustdagen in Mount Beauty achter de rug. Die hadden we nodig ook, na wat overmatig feesten. Het maakt niet uit, ik ben zeer voldaan met 22 uur vliegen en zo'n 500 km in een week.

Forbes flatlands

Moe moe moe. M’n schouders en onderarmen doen pijn, ik slaap veel te weinig, ik ben continu enorm duizelig misschien van te weinig zout ofzo. Maar no worries, het vliegen hier is fantastisch. Schitterend landschap, no stress landingsmogelijkheden overal, een erg leuke sfeer onder de zestig deelnemers (14 landen, de wereldtop is er in ieder geval bij). Topchauffeur, een Spaans meisje dat ’s ochtends onze boterhammetjes smeert, altijd aan komt rijden als ik m’n zeil net aan het opvouwen ben.
Vanaf de grond doet het landschap me denken aan een schitterend kinderboek, Lupineke, dezelfde sfeer van groot en leeg en prachtig. We zien vaak groepjes grote konijnen dat blijken dan wallabies te zijn, lizards van een halve meter lang, witte vogels met gele kammen grijze vogels met roze buikjes groene vogels. Ik word er dromerig van en knorrend tevreden.

De vleugel is geweldig, de beste die ik tot nu toe gehad heb, maar ik moet wel nog erg wennen aan het sturen. Termieken gaat makkelijk omdat ie zo licht is, maar het glijden in de rommelige lucht is een gevecht. Ik ben gewend om forse continue input te geven en een beetje op gevoel te sturen, nu moet ik korte rukken geven. Dat vergeet ik steeds en dan ben ik meer tegen de vleugel aan het vechten dan er mee aan het glijden.
Ik probeer ook de vario van Bart te gebruiken maar ik kan het geluid alleen verdragen als ik op m’n eentje hoog zit. Het ding maakt zoveel piepjes en toontjes dat het een compleet concert is, en als ik me moet concentreren heb ik toch echt m’n vertrouwde simpele piepje nodig. Het is wel ideaal dat ik het apparaat kan leren kennen op deze manier. Shedzy helpt me de route erin te zetten en de startcirkel te programmeren, perfect.

Nog een paar dagen Forbes, ik ga ergens onderaan in de scorelijst eindigen maar waarschijnlijk niet als allerlaatste. Dan naar Victoria, bergvliegen. Ik zie wel op tegen de relatief kleine landingsterreinen want het landen is nog steeds niet je dat, maar goed ik heb nog een paar landingen hier te oefenen en ik sta wel meestal netjes op m’n benen. Ik blijf bangelijk en daardoor langzaam, spreek mezelf ernstig toe op final maar elke buiklanding is een bewijs dat het nog niet echt goed gaat.

Nu m’n boterhammetje met avocado pomodore kaas en tuinkers naar binnen werken, ontbijt en lunch ineen want ik heb geen tijd meer later om te lunchen. Dan gauw naar de briefing, en opbouwen.

oud nieuws (30 december)

Jetlag was vrij snel verdwenen, verkoudheid valt mee en ik heb zelfs best geslapen. En dat alles hier in het paradijs tussen de dolfijnen, haaien roggen zeekoeien turtles pelikanen. Ze zwemmen voortdurend rond de boot en tot op het strand, schitterend alleen durf ik niet te zwemmen. Iedereen zegt dat er al lang niemand meer is aangevallen maar ik ga het toch niet uitproberen, heb geen lol als ik probeer te zwemmen zonder me druk te maken om beesten met grote tanden.

De crew is helemaal goed, Kees de schipper helemaal in z’n element, Mickey beeldschoon miniatuur he-mannetje en Sergio steretiep klunzige lollige superfotograaf. Ik doe wat ik me voorgenomen had, helemaal niks. Beetje op het dek liggen beetje zwemmen af en toe aan een schoot trekken of het roer een duwtje geven maar verder vooral niks. Genieten van de waanzinnige kleuren en de warme lucht over m’n huid.

Vanavond oud-en-nieuw, morgen om zes uur op om naar Carnarvon te racen terwijl we door een cycloon op de hielen worden gezeten. Ik bid dat ik m’n vlucht haal. Dan vliegen, heb ik ook zin in. Eindelijk weer ns de lucht in, m’n nieuwe vleugeltje leren kennen. Perfecte landingen maken.

zie ook http://www.geocities.com/khbakker/sbxmas2007.html