Koningsdag

Eigenlijk had ik een andere afspraak vandaag en bovendien wilde ik de avond voor koninginnedag toch nog even de stad in en de windvoorspelling was ook een beetje suboptimaal en in m'n nieuwe auto zie ik kilometer voor kilometer hoe ontzettend duur een dagje Bruinehaar is. Tot negen uur was ik eigenlijk niet echt gemotiveerd. Maar net op het moment dat Maya en Tom hun aanmelding wijzigden van 'belangstelling' naar 'komt zeker' was het weerbericht op de radio, met bewolking in Den Haag en zon in het oosten. Ik gooide de Fun op het dak, harnas achterin en nog voor één uur draaide ik al lekker naar wolkenbasis. Daar vloog ik richting veen, altijd weer prachtig, en ik hoopte opnieuw naar boven te draaien maar dat lukte niet meer. Toch was het allemaal helemaal goed en ik was toch wat moe van de feestelijkheden van gisteravond dus ik pakte traag in, ondertussen hielp ik wat anderen starten en raapte her en der ongelukkiger piloten dan ik uit het gras. Het was toch nog zeven uur eer ik thuis en uitgepakt was. Gewoon een leuk dagje.

Top topper topst

 

16 april

Onderweg naar Neumagen had ik het nog moeilijk met alles wat voorbij is. De laatste dagen sprak ik Ad, Rinus, John & Mieke en ik reed weer een route die ik al twintig jaar rijd. Melancholiek mijmerde ik over het verleden en vooral over de catastrofes daarin: privé, sociaal, nu ook politiek. Over al het moois dat nooit meer terugkomt, over verraad en verlies, over ambities die nooit waargemaakt zullen worden en over verlangens die nooit zijn vervuld. Met de radio aan en allerlei nieuws over oorlog en extreem-rechtse winsten, over onomkeerbare milieuvervuiling en over onrecht en leed kwam ik bijna in tranen op de start aan.

Daar bleken uitsluitend vriendelijke gezichten en enthousiaste piloten. Bernt en Moni (“staf”, ouders van vliegende Lena) hielpen me met afladen en om half vijf draaide ik in een heerlijk zacht belletje met Mario en een paar anderen tot een paar honderd meter boven start. Na een minuut of twintig had ik er genoeg van en toog ik richting landingsterrein, dat op dat moment nog voor mij alleen was. Voorbij de drang om uren te vliegen. Voorbij de pogingen om afstanden te maken. Voorbij de stiekeme behoefte om te bewijzen dat ik een doorgewinterde wedstrijdpiloot ben. Ik was alleen maar dolgelukkig met m’n geslaagde Fun-vluchtje in de zon met maatjes en een biertje toe.

Nadat ik m’n tentje had opgezet togen we met de hele groep minus Toru en Minoru naar de pizzeria en na een gezellige avond waarbij ik toch zeker de helft verstond van wat er gezegd werd en iedereen wilde horen over Bill Moyes en Manfred Ruhmer en Woolfie en Petr kroop ik nog voor elf uur in een warm bedje om ’s ochtends wakkergefloten te worden door een vogelconcert. Op naar de tweede dag.

18 april

Zondag vloog ik vroeg met de Fun en vervolgens laat op de dag nog een keer met de Litesport. Geweldig. De wind was wat vlagerig en de Litesport was toch wel erg zwaar dus helemaal goed ging het nou ook weer niet, te langzame landing uiteraard maar hoe dan ook was ik toch wel erg gelukkig. Vooraf had ik gedacht dat het zondag niet vliegbaar zou worden, maar het ging best. Wel veel slechte starts gezien maar uiteindelijk hadden we het hele weekend nul schade. ’s Avonds weer met m’n nieuwe vrienden naar de pizzeria, heerlijk lachen en kletsen en tijdens het eten naar Minoru kijken die op het Moselwunder eindeloos hoog bleef.

Vanmorgen op tijd naar boven en ik kon lekker helemaal vooraan opbouwen. Nog net voor twaalf uur vond ik dat het er best goed uit zag dus ik startte als eerste, met de Fun. Het ging langs de complete helling omhoog en ik maakte drie slagen tot het puntje om te voelen waar het het sterkst was. Daar draaide ik in en de volgende vijfenzeventig minuten waren de fijnste, meest ontspannen, genieten en net een beetje leuk m’n best doen maar niet te moeilijk, in jaren. M’n nieuwe bluefly werkt goed, de vleugel is heerlijk, het werd pas op 1227 meter frisjes, er waren nog drie anderen in de lucht die mooi de kernen aangaven en zelden in de weg vlogen. Op enig moment was ik wel klaar eigenlijk dus ik maakte een mooie landing toen Mario eindelijk zijn Sephir van het midden van het veld weg had gehaald. Terwijl ik in stond te pakken kwamen ze allemaal uitzakken, ik had het weer mooi getimed. Ik liep/klauterde door de wijngaarden en bossen in vijf kwartier naar de start terug om de auto op te halen. Het was of ik door het paradijs wandelde. Bomen in bloei, meidoorn, brem, wilde stroompjes en overal vlinders en gefluit van vogels. Tegen vier uur was m’n auto op- en ingeladen en had ik van bijna iedereen afscheid genomen, een mooie tijd om op huis aan te gaan.

Maf is het altijd dat je dan een heel weekend op het landingsterrein kampeert en voor zeven uur je tent uit kruipt, en dan toch nergens tijd voor hebben. Voordat ik helemaal klaar ben met  aankleden en lenzen inzetten, ontbijten en koffie zetten, tentje opruimen en sokken drogen is het gauw negen uur of later. We kletsen wat hier, ik piel wat daar, af en toe lees ik wel een stukje ouwe krant en soms ben je even bezig als starthulp, maar al met al doe je eigenlijk bijzonder weinig op zo’n dag. Heerlijk.