Het huis waar Conrad en Fluffy nu wonen staat pal bovenop
Dixon park launch. Mooier nog dan Ricky’s appartement, hier kan je vanaf het
balkon met de piloten praten en desnoods een biertje aanreiken. Uitzicht op de
lichtjes van Merewether vanaf waar ik nu aan tafel zit, dus overdag moet je
Adam kunnen zien vliegen.
Afgezien van een wandeling over Nobby’s beach en weer terug,
hebben we niks gedaan maar ik ben weer heel erg blij om hier te zijn. Op de één
of andere manier word ik nog relaxter dan ik al op vakantie was, bij Conrad. Hij
houdt het leven simpel: vliegen als je vliegen kan en je mag altijd mee als hij
iets onderneemt. Jammer dat ie zo vreselijk veel moet werken om dit dure huis
te kunnen betalen.
Omdat ik de enige was die trek had in eten, sprong ik op een
fiets en scheurde de berg naar de Junction af. Net toen ik echt iedere
verkeerswet overtrad die in een degelijke nannystate verzonnen kan worden,
dwars het kruispunt over, zonder licht, zonder helm, nog gauw even voor een
auto langs, bleek die auto een politiewagen. Shit, niet nu, bad ik. Achterin
blafte een kwaaie hond naar me, maar de politie stopte niet om me een megaboete
te geven.
In de trein hadden ze me ook al verbaasd. Ik heb hier nog
nooit meegemaakt dat kaartjes worden gecontroleerd (ze hebben bijna overal
electrische toegangspoortjes), maar vandaag kwamen er twee politie-agenten in
vol ornaat kaartjes knippen. Pistool op de heup, soldatenkistjes aan de voeten.
Het blijft een raar land.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten