Pendelen

wegbrengteam

Northern Territories

Camo's

Ben er weer. Onderweg mijmerde ik over waarom het zo als thuiskomen voelt, terwijl ik nou  net heel veel thuis achterlaat. Sinterklaas, het ultieme gezinsfeest, harstikke gezellig. Wouter en Ester die ik met verdubbeld enthousiasme opzoek omdat ik me niet van Mare los kan rukken. De buren die me gezellig wegbrengen zodat Schiphol een uitje wordt. Ik heb het zo verschrikkelijk goed thuis dat het bijna een belediging is om me in Australië thuis te voelen. Maar het zit ‘m in mijn schizofrene bestaan, en de sfeer van de Newcastle club en de Forbes crowd. Broederlijk, is geloof ik nog de beste beschrijving. Het is een extended family, waarin ik een van de achternichtjes ben. Dat betekent ook wel dat Camo meteen z’n bed induikt nadat hij me om één uur ’s nachts van Wyong station heeft opgehaald, dat ik eerst op zoek moet naar een schoon laken en onbeschimmeld eten voordat ik me ook eens uit kan strekken, en dat ik een ernstig vervoersprobleem heb zonder auto of fiets. Mijn aanwezigheid hier is zo gewoon dat niemand zich drukt maakt om mijn bezoek, ikzelf ook al niet echt.

We hebben zelfs een soort sleur in onze ochtendrituelen, met als enige afwijking dat Camo en Lyn in Camerons huis slapen als ik er net ben. Ik ben het eerste op, we kletsen wat (zelfs de conversatie herhaalt zich, over mensen die jaloers op ons gependel tussen Europa en Australië zijn, en hoe die toch echt zelf gekozen hebben om hun geld in hun dure huizen en kinderen te steken). Nadat Lyn en vervolgens Cameron vertrokken zijn schrijf ik m’n blog, doe de afwas, blader wat in Skysailor en maak m’n boodschappenlijstje. Ik geniet van de temperatuur (zonnig, oplopend naar dertig graden), van het alle tijd hebben om met m’n bagage te spelen en vast te stellen dat ik nou toch weer drie paar handschoenen en twintig t-shirts heb, van een dutje whenever ik er zin in heb. Misschien ga ik nog even peddelen vandaag, misschien bel ik Conrad en misschien heb ik energie om te koken. Ik hoef helemaal niks, zalig.