Adam

 

http://vimeo.com/105423522

Adam vloog al op Merewether, Scenic en Dixon Park toen ie nog een broekie was. Iedere dag, uren lang. Hij kende ieder struikje iedere steen en hij wist exact hoe de lucht bewoog in de kommen en over de hellingen. En hij had de ultieme beheersing over z’n toestel. Ik vloog een keer boven hem en genoot van het schouwspel, het deed me denken aan dansen, zo gracieus en perfect. Iedereen was zich er van bewust dat hij wel heel erg de grenzen opzocht: loopings tot centimeters boven de grond, dat soort dingen. Maar hij was fysiek en mentaal zo sterk, en zo’n verschrikkelijk goeie piloot, een acrobaat eigenlijk. Ondanks alle rampen die hem overkwamen: de dood van z’n vrouw, z’n verschrikkelijke tumble een paar jaar geleden toen hij al z’n ribben brak, vorig jaar de aanrijding door een debiel toen ie met de fiets Ocean Drive afsuisde.

Tussen hem en mij klikte het goed. Adam was over het algemeen gereserveerd, maar onaustralisch galant, zorgzaam. Hij heeft een keer de hele dag m’n Fun omhoog gevlogen op Merewether, zodat ik opnieuw kon starten en landingen oefenen op het hellinkje halverwege. Hij droeg ook lachend al m’n spullen een berg op, en was altijd super supportive, wilde niks liever dan me helpen beter te vliegen. Nu hij dood is komen de verhalen van tientallen los: hoe behulpzaam en bescheiden en vriendelijk hij was en ook wat een fantastische piloot.

Adam was zo prominent en geliefd in Newcastle. Hij is met de hardst mogelijke klap verongelukt. Op de plaats waar hij thuis was, op de manier waarop hij leefde: loopend, juichend, dansend, vliegend. Lieve Adam je hebt mijn leven verrijkt.

Duinsoaren op Langevelderslag

Djenghiz

Er was een goeie kans dat we vandaag zouden kunnen duinsoaren, dus ik hield me een beetje in met de krachttraining vanmorgen. Toch maar even gegaan, ik heb overal pijntjes en knopen, dan krijg ik toch de onbedwingbare behoefte om even te bewegen en te zweten. Gelukkig had ik niet overdreven, want na een ochtend met zwakke zuidenwind meldden Niko en Jaap rond lunchtijd ineens dat ze naar Wijk aan Zee gingen. Ik overlegde met Djenghiz, want met m’n pijnlijke kuit hobbel ik liever niet honderden meters over een strand met al m’n spullen, en hij had gelukkig ook een voorkeur voor Langevelderslag (waar we tenminste legaal starten).

Toen ik aankwam was er helemaal niemand en de wind stond vrij cross, maar er zaten twee gigantische modellen en een hoop meeuwen hoog boven het duin dus kennelijk zat er lift. Ik gooide de spullen van de auto en net toen ik weer terugkwam van het parkeren zag ik Jan op z’n brommertje met z’n parapente op z’n rug. Hij was opnieuw zo vriendelijk om me overal mee te helpen. Ik hoefde niet te lang te wachten op de fotograaf van het Bezuidenhout Nieuws en Djenghiz. De wind was hard genoeg maar wel zo’n vijftien graden cross van links, en doordat ik naar rechts moest vliegen zakte ik bijna uit. Met de Uno had ik zeker meteen op de grond gestaan en niet zonder schade ook denk ik. De Fun hielp me mooi naar boven en een half uurtje vloog ik op en neer tussen de meeuwen om de fotograaf gelegenheid te geven mooie foto’s te maken. Al realiseerde ik me wel dat ik weer voor een maximaal smerige kleurencombinatie had gezorgd met m’n fluoriserend groene vleugel, oranje mouwtjes en rode handschoenen. Never mind, toch leuk om wereldberoemd in gans het Bezuidenhout te worden.

Ik overwoog om een toplanding te proberen, maar Djenghiz was nog aan het opbouwen en daar wilde ik geen risico mee nemen. Later overwoog ik dat het te vlagerig was, er hingen prachtige dikke cumuluswolken en daar durfde ik toch geen risico’s mee te nemen. M’n armen werden toch wel moe en zoals altijd maakte ik me een beetje zorgen over m’n landing, zodat ik ‘m na zo’n drie kwartier toch maar op het strand neerzette.

Vakantie voorbij

Een beterder einde van de vakantie kon niet. ’s Ochtends inpakken, altijd weer een drama maar omdat Chris en ik nu tegelijk onze Decathlontenten in het zakje probeerden te krijgen was het wel grappig. Om elf uur met Balasz en familie omhoog, onderweg smeerde mevrouw Balasz boterhammetjes voor me omdat ik vergeten was voor mezelf te zorgen nadat we een week lang de beste lunches van alle wedstrijden hadden gekregen. Opbouwen naast Thierry en LauLau in een perfect zuidenwindje, en nadat Gérard Thevenaut had laten zien dat het al thermisch was startte ik onder de eerste cumultjes. Het ging bijzonder makkelijk omhoog, ook al kon ik m’n vario niet horen door het gepiep van m’n radio en de enorme herrie die m’n helm ineens maakte. Heet maakte niet teveel uit want de bellen waren groot en sterk, in no time zat ik op wolkenbasis en hopte ik door naar de Beaumont, Serres, en pas daarachter werd het wat lastiger. Al zoekend dreef ik richting Longeagne, en daar kwam ik Jamie tegen die later vertelde dat ze de hele vlucht achter me aan had gezeten. Dankzij een zwever middenin het dal kwamen we weer op 2400 meter, maar er zat ook veel sink waardoor ik maar een paar honderd meter boven de antenne aankwam. De Pic de Bure lonkte, maar het vliegveld vol delta’s ook en na nog wat heen en weer gejojo besloot ik dat het prachtig was geweest en ik landde een paar minuten na Jamie met twee windzakken die voor en achter me mijn kant op wezen. Jamie droeg m’n vleugel naar de kant (ik kan niet meer lopen, heb mogelijk iets in m’n kuit verrekt of gescheurd) en terwijl we gezellig stonden in te pakken regelde ik een lift voor haar terug naar de camping en kwam Martijn met de volgeladen auto aan.

Tegen elf uur reden we de oprit naar Gérards huis op. Het was pikkedonker, Laurent die naar Saint Hillaire was gevlogen vanaf de Chabre was nog niet thuis dus per telefoon wees hij de weg naar onze kamers. Nog net voor ik insliep hoorde ik Gérard thuis komen.

Vanochtend gezellig met vader en zoon ontbeten, de fabriek bekeken en me door Martijn naar huis laten rijden. Zeer geslaagd weekje!

St André

landingsveld Lamure

iets teveel aandacht van Serge

De voorspelling was onverwacht goed voor St André dus daar begon ik aan een kleine, doenlijke taak. Het duurde even voor ik m’n ritme gevonden had, de bellen waren behoorlijk hard en groot maar ook enigszins verwaaid waardoor het nogal beweeglijk was allemaal, en het was vrij druk. In de sportklasse hoeven we ons geen zorgen te maken over een startgate (elapsed time scoring) dus vanaf 2200 meter zuid van de start toog ik achter Mario aan richting eerste keerpunt. Daar kwam ik echter, net als zes jaar geleden, nogal laag aan en ik kon de rommel die er zat niet gebruiken dus ik moest weer terug naar de bel boven start. Naar 2400 deze keer, en inderdaad kwam ik wat hoger boven de antenne. Maar niet genoeg, ik had er helemaal geen trek in om in het dalletje daarachter te moeten landen, en opnieuw was de bel daar ongrijpbaar, dus weer terug naar start. Bij m’n derde poging kwam ik nog verder, boven Mario uit die scherp omhoog draaide, en net toen ik ‘m te pakken kreeg opende de eerste startgate en vlogen er vijftig class 1 vliegertjes op me af. Dat was me teveel, dus weer: terug naar start. Daar waren inmiddels de vrijvliegers van de berg af en die draaiden alle kanten op, zodat het veel lastiger was om hoogte te maken. Ik deed nog een halfslachtige vierde en vijfde poging om naar het eerste keerpunt te vliegen, maar na bijna twee uur was ik moe en eigenlijk ook wel voldaan dus ik besloot het voor gezien te houden. Ik stak rechtstreeks richting Lamure, oeps beetje te laag want zo raakte ik in de lijzijde van de Chalvet. Als een herfstblaadje wapperde ik naar beneden, maar boven het landingsveld begon het weer flink te stijgen door het venturi-effect van de versmalling daar, en ik moest nog een kwartier hard werken om überhaupt naar beneden te komen. M’n landing was redelijk, helemaal aan het begin van het ontzettend lange veld, dus sjouwde ik nog eens een kwartier naar de weg. Toen Serge daar vrolijk tegen me begon te kletsen kon ik geen woord uitbrengen van de pijn in m’n schouders, maar ik was wel erg blij met deze mooie laatste wedstrijddag.

De prijsuitreiking duurde tot twaalf uur, zonder eten, dus vanmorgen zit ik uitgehongerd aan m’n ontbijt. Fantastische voorspelling voor vandaag, dus vanmiddag ga ik nog vliegen, met de superdeluxe van Martijn die achter me aanrijdt zodat ik niet terug naar de camping hoef!