Duinsoaren op Langevelderslag

Djenghiz

Er was een goeie kans dat we vandaag zouden kunnen duinsoaren, dus ik hield me een beetje in met de krachttraining vanmorgen. Toch maar even gegaan, ik heb overal pijntjes en knopen, dan krijg ik toch de onbedwingbare behoefte om even te bewegen en te zweten. Gelukkig had ik niet overdreven, want na een ochtend met zwakke zuidenwind meldden Niko en Jaap rond lunchtijd ineens dat ze naar Wijk aan Zee gingen. Ik overlegde met Djenghiz, want met m’n pijnlijke kuit hobbel ik liever niet honderden meters over een strand met al m’n spullen, en hij had gelukkig ook een voorkeur voor Langevelderslag (waar we tenminste legaal starten).

Toen ik aankwam was er helemaal niemand en de wind stond vrij cross, maar er zaten twee gigantische modellen en een hoop meeuwen hoog boven het duin dus kennelijk zat er lift. Ik gooide de spullen van de auto en net toen ik weer terugkwam van het parkeren zag ik Jan op z’n brommertje met z’n parapente op z’n rug. Hij was opnieuw zo vriendelijk om me overal mee te helpen. Ik hoefde niet te lang te wachten op de fotograaf van het Bezuidenhout Nieuws en Djenghiz. De wind was hard genoeg maar wel zo’n vijftien graden cross van links, en doordat ik naar rechts moest vliegen zakte ik bijna uit. Met de Uno had ik zeker meteen op de grond gestaan en niet zonder schade ook denk ik. De Fun hielp me mooi naar boven en een half uurtje vloog ik op en neer tussen de meeuwen om de fotograaf gelegenheid te geven mooie foto’s te maken. Al realiseerde ik me wel dat ik weer voor een maximaal smerige kleurencombinatie had gezorgd met m’n fluoriserend groene vleugel, oranje mouwtjes en rode handschoenen. Never mind, toch leuk om wereldberoemd in gans het Bezuidenhout te worden.

Ik overwoog om een toplanding te proberen, maar Djenghiz was nog aan het opbouwen en daar wilde ik geen risico mee nemen. Later overwoog ik dat het te vlagerig was, er hingen prachtige dikke cumuluswolken en daar durfde ik toch geen risico’s mee te nemen. M’n armen werden toch wel moe en zoals altijd maakte ik me een beetje zorgen over m’n landing, zodat ik ‘m na zo’n drie kwartier toch maar op het strand neerzette.