drukte in de lucht

drukte op de weg

mn kasteel

Heerlijk heerlijk heerlijk. Het is warm, er zijn meer dan honderd leuke piloten en aanhang, ik heb een chauffeur met een gouden hart en ik heb toch gevlogen terwijl ik het niet van plan was. Het woei al zo hard toen we op de top aankwamen dat ik m’n vleugel niet eens van de auto afhaalde, ook al ging iedereen opbouwen. Het leek me geen goed plan om met veel wind en honderdtwintig piloten plus een paar vrijvliegers te ploeteren en dan uit te zakken op de poisson of Barrème waar het verschrikkelijk turbulent zal zijn geweest. Eigenlijk wel relaxed, beetje babbelen, beetje helpen. Ik was trots op mezelf, niks zo moeilijk om te besluiten niet te vliegen als verder iedereen geen enkel probleem ziet. Maar terwijl ik met Fleming aan het babbelen was hield ik de windzak in de gaten, en die stond continu strak maar zonder rariteiten pal zuid. Martijn hielp me de vleugel naar boven dragen, en tegen de tijd dat de meeste piloten gestart waren en zo te zien makkelijk hoogte kregen vond ik het er allemaal niet meer overdreven spannend uitzien dus ik bouwde snel op en startte als laatste. Ik draaide meteen naar 2400 meter, veel rustiger dan ik had verwacht. Maar zodra ik richting het eerste keerpunt probeerde te steken vond ik alleen vette sink, de vario bleef hard kreunen en ik besloot vijf kilometer van het keerpunt toch om te draaien, terug naar de veiligheid van een bereikbaar landingsterrein en een fijne bel. Opnieuw boven de start bedacht ik dat de lucht toch wel erg meeviel en dat ik vleugeltjes omhoog zag draaien richting het keerpunt en dat ik nog heel veel tijd had en dat de zon doorbrak, dus ik probeerde het opnieuw. Al zakkend realiseerde ik me ook dat het weliswaar haalbaar was maar dat ik vrijwel zeker laag terug zou komen en daar dan zo veel stress van zou hebben dat het eigenlijk niet leuk meer is. En eigenlijk zou ik uberhaupt niet vliegen vandaag, dus waarom doe ik niet verstandig en vlieg gewoon rechtstreeks naar de camping? Dat werd het dus, en er zat zoveel flinke sink tussen de Chabre en de camping dat ik niet eens zo hoog aankwam. M’n landing was zo ongeveer net zo bleut als m’n start, niks gevaarlijks maar erg goed zag het er niet uit.

Anderen die ook landden hadden nogal verschillende ervaringen. Voor sommigen was het een lastige maar mooie vlucht geweest, anderen vonden het toch ernstig turbulent. In ieder geval werden de landingscondities allengs slechter, zodat ik blij kon zijn dat ik op de grond stond. Mario won de dag en Luke bij de rigids, Sascha kwam op goal ondanks haar extreme lichte gewicht en Natalia, onervaren en ook licht en moe van de reis uit Moskou, op een kingpostvleugeltje, kwam ergens in de buurt van Serres na een uur of drie of vier. Supergoed!

Morgen misschien betere condities.