Adam vloog al op Merewether, Scenic en Dixon Park toen ie
nog een broekie was. Iedere dag, uren lang. Hij kende ieder struikje iedere
steen en hij wist exact hoe de lucht bewoog in de kommen en over de hellingen.
En hij had de ultieme beheersing over z’n toestel. Ik vloog een keer boven hem
en genoot van het schouwspel, het deed me denken aan dansen, zo gracieus en
perfect. Iedereen was zich er van bewust dat hij wel heel erg de grenzen
opzocht: loopings tot centimeters boven de grond, dat soort dingen. Maar hij
was fysiek en mentaal zo sterk, en zo’n verschrikkelijk goeie piloot, een
acrobaat eigenlijk. Ondanks alle rampen die hem overkwamen: de dood van z’n
vrouw, z’n verschrikkelijke tumble een paar jaar geleden toen hij al z’n ribben
brak, vorig jaar de aanrijding door een debiel toen ie met de fiets Ocean Drive
afsuisde.
Tussen hem en mij klikte het goed. Adam was over het
algemeen gereserveerd, maar onaustralisch galant, zorgzaam. Hij
heeft een keer de hele dag m’n Fun omhoog gevlogen op Merewether, zodat ik
opnieuw kon starten en landingen oefenen op het hellinkje halverwege. Hij droeg
ook lachend al m’n spullen een berg op, en was altijd super supportive, wilde
niks liever dan me helpen beter te vliegen. Nu hij dood is komen de verhalen van tientallen los: hoe behulpzaam en bescheiden en vriendelijk hij was en ook wat een fantastische piloot.
Adam was zo prominent en geliefd in Newcastle. Hij is met de
hardst mogelijke klap verongelukt. Op de plaats waar hij thuis was, op de
manier waarop hij leefde: loopend, juichend, dansend, vliegend. Lieve Adam je
hebt mijn leven verrijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten