Mistral

weer ingepakt

wachten op briefing

opbouwrij

Juicy

Koud, wind, maar er waren wel wolken en als het net niet te hard en te westelijk zou zijn konden we vliegen, dus we reden allemaal naar boven en na eindeloze briefings en rebriefings en aankondigingen van nog meer briefings en mogelijke beslissingen en overwegingen en nog meer beloofde rebriefings met beslissingen stonden we rond één uur allemaal op Chabre noord. Ik had me opgegeven voor early bird dus ik kon fijn helemaal vooraan op de mooiste start opbouwen, om vervolgens lekker lang te gaan aarzelen en twijfelen en kijken en besluiten. De startcondities waren voor mij goed te doen, veel west en hard maar er waren redelijk vaak redelijk lange goeie momenten. De metingen bij Oraison waren bizar hoog, 50  km/u en meer, maar volgens Mario was het bij Laragne allemaal veel minder. Ik wilde verschrikkelijk graag vliegen met die mooie kouwe lucht en felle zon, na een week alleen maar mislukte vluchtjes. En ik wilde vooral niet landen in keiharde turbulente wind. Mezelf kennende pakte ik toch m’n spullen maar weer in. Als ik daar langer mee had gewacht, en er waren anderen gaan vliegen, dan was ik waarschijnlijk ook gestart. Nu stond ik in te pakken met honderdtwintig man om me heen die allemaal rustig wachtten op de taak en mij waarschuwden dat ik veel te vroeg stond af te bouwen. Ik vermoedde dat er geweldig zou worden gevlogen en dan zou ik vreselijk spijt hebben natuurlijk, maar als ik wel zou vliegen en als een herfstblaadje tegen de grond aan zou wapperen zou ik me nog veel slechter voelen. Altijd weer de allerlastigste beslissing, om niet te vliegen (als alle anderen het wel doen).

Precies om twee uur gooide de eerste dustdevil een vleugel om, en kort daarna stonden de meeste mensen in te pakken in woeste rotor en dusties. Een aantal bikkels startte, hoe later hoe slechter doordat de wind steeds westelijker werd. Net toen ik op de oude noordstart ging kijken liep Natalia, volledig ingehaakt met haar minihelmpje op, richting start. Ik vermoedde dat het niet zou werken om rechtstreeks te zeggen dat ze niet moest starten, met haar kingpost vleugel en haar vijftig kilo en haar minimale ervaring, dus ik zag mezelf al naar Gap ziekenhuis rijden. De één na de ander praatte op haar in. Andreas legde uit dat ze te weinig vleugelbelasting heeft en dat de risico-pret-ratio wel heel erg uit balans was. Balasz vond het ronduit te gevaarlijk. Froukje maakte een stopgebaar. Ik vertelde dat ze gewoon te weinig gewicht heeft om met deze wind controle te houden. Uiteindelijk stapte ze weer naar achter en ik was verschrikkelijk opgelucht.

Op het landingsterrein stond een puist wind en de meesten vielen op honderd meter door een vreselijk turbulente laag, landden daarna wel goed. De Fransen vonden het uiteindelijk een prima dag, Mario, Francoise en Chris hebben de taak gevlogen en Laurent voor een groot deel. Ik had geen spijt, maar met de nog hardere mistral vandaag betekent het wel dat ik niet één goeie vlucht heb gemaakt deze week. Als de voorspelling voor morgen goed is probeer ik alsnog een dagje langer te blijven.