St André

landingsveld Lamure

iets teveel aandacht van Serge

De voorspelling was onverwacht goed voor St André dus daar begon ik aan een kleine, doenlijke taak. Het duurde even voor ik m’n ritme gevonden had, de bellen waren behoorlijk hard en groot maar ook enigszins verwaaid waardoor het nogal beweeglijk was allemaal, en het was vrij druk. In de sportklasse hoeven we ons geen zorgen te maken over een startgate (elapsed time scoring) dus vanaf 2200 meter zuid van de start toog ik achter Mario aan richting eerste keerpunt. Daar kwam ik echter, net als zes jaar geleden, nogal laag aan en ik kon de rommel die er zat niet gebruiken dus ik moest weer terug naar de bel boven start. Naar 2400 deze keer, en inderdaad kwam ik wat hoger boven de antenne. Maar niet genoeg, ik had er helemaal geen trek in om in het dalletje daarachter te moeten landen, en opnieuw was de bel daar ongrijpbaar, dus weer terug naar start. Bij m’n derde poging kwam ik nog verder, boven Mario uit die scherp omhoog draaide, en net toen ik ‘m te pakken kreeg opende de eerste startgate en vlogen er vijftig class 1 vliegertjes op me af. Dat was me teveel, dus weer: terug naar start. Daar waren inmiddels de vrijvliegers van de berg af en die draaiden alle kanten op, zodat het veel lastiger was om hoogte te maken. Ik deed nog een halfslachtige vierde en vijfde poging om naar het eerste keerpunt te vliegen, maar na bijna twee uur was ik moe en eigenlijk ook wel voldaan dus ik besloot het voor gezien te houden. Ik stak rechtstreeks richting Lamure, oeps beetje te laag want zo raakte ik in de lijzijde van de Chalvet. Als een herfstblaadje wapperde ik naar beneden, maar boven het landingsveld begon het weer flink te stijgen door het venturi-effect van de versmalling daar, en ik moest nog een kwartier hard werken om überhaupt naar beneden te komen. M’n landing was redelijk, helemaal aan het begin van het ontzettend lange veld, dus sjouwde ik nog eens een kwartier naar de weg. Toen Serge daar vrolijk tegen me begon te kletsen kon ik geen woord uitbrengen van de pijn in m’n schouders, maar ik was wel erg blij met deze mooie laatste wedstrijddag.

De prijsuitreiking duurde tot twaalf uur, zonder eten, dus vanmorgen zit ik uitgehongerd aan m’n ontbijt. Fantastische voorspelling voor vandaag, dus vanmiddag ga ik nog vliegen, met de superdeluxe van Martijn die achter me aanrijdt zodat ik niet terug naar de camping hoef!