Dure fiets

Idworx easy rohler, jeetje de naam alleen al!

Ik sta nog na te tollen. Meer dan vijfduizend piek voor een fiets! Absurd, maar de consequentie van m'n zoektocht naar een fiets zonder pijn. Ik heb altijd erg genoten van fietsen, lekker hard en lang en liefst behendig zonder stoppen, met een muziekje in m'n oren, heerlijk. Maar sinds een aantal jaar kan ik geen twintig minuten meer fietsen zonder gemene steken in m'n rug, ook op de ligfiets. Dus tegelijk met het vliegen moest ik ook capituleren met het fietsen - zwemmen is al een paar jaar eerder afgelopen door m'n allergische reactie op zwemwater. Ik werd er erg ongelukkig van en een paar maanden geleden, toen ik weer op m'n ligfiets zat te wiebelen van de pijn, besloot ik koste wat kost een goeie fiets te gaan kopen. Eerst de fiets, dan de prijs.
Ik begon bij m'n eigen fietsemaker en die gaf me een zalige fiets mee, maar binnen het half uur was het mis. Toen naar Van Herwerden in Voorburg, beroemd om z'n kundigheid bij het passen. Die bleef maar passen en meten, ander zadel, stuur iets naar voren, eindeloos maar hij verkoopt wel uitsluitend sportieve fietsen en dat is nou net niet goed voor mij. Op naar de Vakantiefietser in Amsterdam, die m'n maten en wensen noteerde en gisteren een perfect passende testfiets voor me klaar had. Ik heb 'm eerst besteld en daarna pas om de prijs gevraagd, gruwelijk natuurlijk maar de enige kans om nog jaren met plezier te fietsen denk ik.
Ik stop niet volledig met vliegen, maar ik ben al jaren geleden gestopt met vliegen zoals ik zou willen. Mijn streven was altijd om te vliegen zoals ik fiets: lang, ver, behendig. M'n eerste stap terug had niet zoveel met het ouder worden te maken maar met mijn groeiende landingsangst. Een aantal ongelukken en overgangsklachten later is het duidelijk dat ik misschien ooit nog wel fatsoenlijk leer landen, maar dat ik nooit meer tien dagen aan een stuk uren per dag tientallen, honderden kilometers zal maken. Niet alleen omdat een inspannende vlucht drie nachten huilen van de pijn betekent, maar ook doordat ik de vaardigheid om termiek te pakken begin te verliezen, naast m'n blijvende zenuwen over een buitenlanding.
De toekomst wordt steeds meer: alleen maar vliegen als het allemaal heel makkelijk is - goed weer, hulp bij het sjouwen, grote platte landingsmogelijkheden. Vaker een wiekendje overslaan en in plaats van vliegen, fietsen. En vooral: focussen op de dingen die ik nog wel kan, niet langer gefrustreerd raken in mijn tevergeefse pogingen het beter te doen.

Zwemmen

Normaal stort ik me direct na terugkeer van vakantie vol op het werk en de kampeerspullen ruim ik in de loop van de week wel op. Maar door corona is het lastig om er weer in te komen, dus ik nam vanmiddag vrij om een rondje rond m'n eilandje in de Vlietlanden te zwemmen. Heerlijk, toch ook weer 1,5 km met niet al teveel wind en golven. Kom ik de derde bocht om, zwem ik zowat tegen een meneer aan met net zo'n oranje ballon als ik! En een hoed op. We watertrappelden even om een praatje te maken; hij zwemt het rondje iedere dag zei ie. Wel trager dan ik, ik was alweer afgedroogd en aangekleed toen hij langs m'n landingsplekje kwam.

Goeie buren èn verre vrienden

 

Een half uurtje na Grenoble zocht ik een camping, maar de enige camping die ik dertig km van de snelweg kon vinden was vol en het was trouwens toch bepaald mijn soort gelegenheid niet. Enorme herrie, krijsende kinderen en mannen die door microfoons brulden en luid scanderen met z’n honderden. De campingjongen verwees me naar de rivier dus ik dook het bos in en vond een plekje waar niet al te veel afval lag. Superromantisch of juist eng, ik kon niet beslissen maar het leek me wel leuk wakker worden zo pal naast de Rhone. Eerst kon ik de slaap niet vatten doordat er een beest naast me liep te scharrelen, en toen hoorde ik boze mannenstemmen. Ik had gezien en gehoord dat het complete dorp aan het drinken was op de camping vlakbij en zo’n rivieroever vol donkere paadjes en plekjes aan het water ligt natuurlijk erg voor de hand om er met je dronken kop nog een beetje naar toe te gaan, of ’s nachts uitgebreid te gaan zitten vissen of zoiets. Voorlopig was ik duidelijk nog niet van de mannenstemmen af. Ik besloot om half twee ’s nachts weer in te pakken en door te rijden, en honderd kilometer verderop vond ik een beter plekje bij een zweefvliegveld waar alleen wel ontzettend veel herrie was van twee snelwegen en van een raveparty die om half acht zondagochtend nog bezig was. Het viel allemaal niet mee dus ik heb weer zo’n rit van vijftig minuten rijden, tien minuten dutten. Met natuurlijk regen zodat ik de auto niet eens uit kan. Gelukkig rond lunchtijd nog wel een uurtje in m’n hangmat geslapen zodat ik niet helemáál de weg kwijt ben.

Gisteren was een mooie afsluiting van een erg fijne vakantie. Veel vriendjes gezien en veel goeie landingen gedaan en veel zon en warmte gehad en veel gezwommen. M’n rug en schouders doen bijna geen pijn meer. De laatste dag van de Franse kampioenschappen werd gecancelled dus nog voor de lunch was er een prijsuitreiking. Direct daarna speerden we met een aantal naar Oraison, waar ik nog nooit gevlogen had, en Laurent en Fabien startten met de bedoeling zo ver mogelijk richting Dijon te vliegen (Laurent kwam tot Grenoble, erg gaaf). Daniel hielp me m’n auto beneden te zetten en rond drie uur kwam ik de berg af om vijf minuten later met een mooie landing naast de auto te staan.

De korste weg naar huis liep via Laragne dus ik deed nog een allerlaatste rondje door het Plan d’eau Riou, zwaaide naar Thierry die Patrice ophaalde, at de smerigste pizza allertijden en genoot van het bochtjes rijden op het lange stuk tot Grenoble. Een vakantie zonder blauwe plekken of schade, geen ongelukken van iemand die ik goed ken, relaxed en met hier en daar een goed gesprek. Ik begin het te leren.

Thuis aangekomen werd ik door buuv omhelsd, sjouwde buurman m’n vleugels naar binnen, en hielp het complete gezin de spullen binnen te zetten voordat de volgende regenbui zou losbarsten. Makkelijker gemaakt doordat ze al de plek voor m’n huis voor me hadden vrijgehouden. Vakantie, mogelijk gemaakt door de buren... dat verdient bijna een ‘oost-west-thuis-best’-tegeltje.

Franse kampioenschappen in Saint-André-les-Alpes

Ik heb ’t gedaan! In minder dan twee uur van de brug tot het landingsterrein gezwommen, zo’n 3,5 kilometer. Het lijkt wel wat op een wedstrijdtaak. Het helpt enorm als je het doel in zicht hebt. Het is niet echt lekker maar toch gaaf om de uitdaging aan te gaan en goal te halen. En net als in een wedstrijdtaak staat er niemand te klappen als je aankomt. Ik had natuurlijk ook tot de helft kunnen zwemmen en dan terug, zodat ik m’n handdoekje bij de hand had, maar dat is toch niet half zo leuk als een mooie vooraf gestelde meetbare taak. De hele lengte van het meer is een stuk gaver dan tot halverwege ergens en dan weer terug. Petr heeft nog geprobeerd of hij me zag zwemmen, hij had m’n handdoekje en jurk mee, maar ik was te snel, minder dan twee uur (van tevoren dacht ik dat ik er drie uur over zou doen). Met een rugzakje met m’n waterzak op m’n rug want meestal krijg ik waanzinnige dorst, en ook pijn aan m’n kop van m’n badmuts maar daar is mee te leven. Afijn, hiermee heb ik een prachtige afsluiting van m’n vakantie, dus ik pak al een dagje eerder in dan gepland. Petr mag wel nog met m’n board spelen dus ik zal pas morgenavond echt wegrijden, maar goed het is toch wel afgelopen al met al. Ik heb afscheid van de Chabre genomen met een prachtige landing op een kruis op zuid, met Antoine en Thierry die me allerlei wijnen wilden laten proeven en met een zwaai naar André en Yan die nog altijd op mijn eerste vleugel vliegt. Gisteren heel rustigjes naar Saint André gereden waar de Franse kampioenschappen gaande zijn. De camping was vol maar ik mocht naast Anne komen staan, superaardig aangezien we elkaar eigenlijk nauwelijks kennen. Het blijkt het Hollandse hoekje met Antony ernaast en aan de andere kant Christian, Gabriël, Daniel en Jean-Daniel die helaas keihard snurken. Verderop Kurt en Pieter, de Tjechen met zelfs een vriendelijke glimlach van Dan (!) en uiteraard overal Fransen. Vandaag werd er wel opgebouwd en winddummy Alexi startte zelfs met 90 graden cross, maar uiteindelijk werd de taak toch gecancelled. Goed voor mij want ik stond toch best te twijfelen of ik niet een klein vluchtje zou maken. Nu kon ik me helemaal overgeven aan m’n zelfbedachte uitdaging van ‘the big swim’ en nu zit ik als een tevreden mens m’n laatste vakantiedingetjes te doen.

Landing op de vis

Volgens Thierry ben ik bepaald niet diplomatiek en inderdaad op de start kan ik mensen echt afsnauwen. Ik krijg dan ook het heen en weer van wuffos die bovenop m’n vleugel gaan staan, aan het achterlijk lopen te voelen, m’n instrumenten er af struikelen. Van starthulpen die me vertellen wat ik zelf kan zien, dat de wind nog een beetje licht en cross is of dat ik m’n neus erg hoog heb (story of my life, jongens ik start heus niet met de neus in de lucht). Van medepiloten die zich kwaad maken omdat ik opbouw bovenaan het vlodner maar die dan wel graag willen dat ik winddummy speel. Van parapenters die zonder op of om te kijken starten precies op het moment dat ik m’n vleugel balanceer om te gaan starten. Afijn, het is allemaal klein leed en ik heb weer een fijn klein vluchtje gemaakt met een goeie landing op de vis. Meevaller, want gisteren toen het slecht weer was hadden we een groot diner met de familie van Yves en Claire in de grote tent en, dat was ik even vergeten, met alle mogelijke verschillende drankjes. Ik heb niet heel veel gedronken maar er kwam nog een feestje van m’n buren overheen en diezelfde buren beginnen om vijf uur ’s ochtends keihard te snurken. Kortom ik voelde me niet superjofel, en als klap op de vuurpijl ging ik het artikel van Mike Meier lezen en de youtubevideo van Tom Low over safety. Allemaal over het kennen van je grenzen, adequaat beoordelen van alle factoren (weerscondities, je eigen fitheid, e.d.) en over goeie en echt slechte beslissingen. Door al die lessen wisselde ik in ieder geval van vleugel – een Fun en een landing op de vis is goed genoeg als je niet helemaal uitgeslapen bent. Thierry is al twintig jaar de meest galante Jerommeke die ik ken. Hij zit jaar in jaar uit op exact dezelfde plek op de camping, en ooit, lang geleden, kwam ie aanrennen toen ik net geland was, om m’n vleugel te dragen. Dat doet ie sindsdien, en inmiddels kunnen we ook een beetje communiceren. Hij draagt m’n board, m’n vleugel, m’n harnas. Hij helpt de tent inpakken. Hij geeft advies over het onderhoud van m’n auto. En, helaas, hij vertelt me ook hoe ik moet starten. Nou ja, iemand die zo vriendelijk en behulpzaam is kan je het niet kwalijk nemen. Ondertussen is ook John weer terug, maar ik heb geen zin meer in ‘m. Toen ik hem zei dat ik geen behoefte had aan z’n artikelen over Covid19 of over nine-eleven of over chem-trails of 5G vond ie dat ik een ‘closed mind’ heb. Prima, geen tijd meer aan besteden. Daarentegen heb ik heerlijk zitten babbelen met Johannes over politiek en religie en fake news en de onmogelijkheid om te discussiëren met mensen die zich niet baseren op gevalideerde kennis of informatie. En gisteravond een felle discussie, die ik vooral verloor vanwege m’n beperkte frans, met Patrice over democratie en referenda. Pas in m’n tentje bedacht ik wat ik had moeten zeggen en hoe dat ik het frans had geklonken.

Fijn dagje Laragne

Canards en Tjechen nog om me heen

Andrew the retrieving reverend

Tim

Alain van club Annecy ook hier

Voor de garagefeestjes in de brugklas haalde je alles uit de kast om zo laat mogelijk naar huis te mogen. Je confronteerde je ouders met het afschuwelijke feit dat iedereen pas om één uur naar huis hoefde en jij alleen om elf uur al. Dat won je dan, dus je werd pas om één uur opgehaald. Maar ter plekke bleek dat iedereen wel degelijk om elf of twaalf uur al naar huis moest, dus het werd een treurig nachtelijk uurtje wachten tot de lada eindelijk de hoek om kwam. Zo ongeveer voel ik me nu een beetje. Iedereen is inmiddels al lang en breed vertrokken en ik bleef op een vrijwel lege camping achter. Gelukkig waren de Dotchins er nog één dagje dus ik smeet alles in de auto, zette de hele boel weer op op Laragne, en om elf uur reden we de Chabre op. Met een fantastische weersvoorspelling en m’n litesport, die Tim op z’n eentje voor me naar boven droeg. Daardoor had ik nog geen rugpijn toen ik startklaar was en na een spannend begin kon ik vrolijk boven de berg uit draaien. Genieten! De lucht was heerlijk, niet te wild en met goeie termiek. Toch zakte ik na drie kwartier uit met een mooie landing op noord, terwijl de anderen 3600 meter aantikten. Never mind ik was er erg blij mee.

Ten afscheid zwommen we nog een stukje in het plan d’eau Riou waarna ik m’n buikje rond at met alles wat het rev-retrieve-gezelschap over had. Thierry kwam me uitnodigen voor het eten, te laat maar een wijntje kan nog wel. Om ons heen dreigt onweer maar zoals gebruikelijk blijft het op de camping gortdroog. Triest voor de locals, goed voor ons.