Treurig om de canards zo snel alweer te verlaten maar als ik nu niet eens een keer op bezoek ga bij Francoise dan nooit meer. Omdat ze zei dat ze in drie uur naar huis reed dacht ik dat ik rustig aan kon doen dus ik stopte een paar keer in de schitterende kloof tussen Serres en Nyon om enorme roofvogels te bekijken en ik dwaalde door twee Decathlons op zoek naar zo’n handig karretje als Jan had. Al met al kwam ik pas om vier uur aan en Francoise moest om vijf uur naar een afspraak. Straks komen haar kinderen met aanhang en dan zal het voor mij vrijwel onmogelijk zijn om te communiceren – met Francoise alleen en als het over vliegen gaat heb ik het al moeilijk. Afijn ik vind het leuk om haar huis te zien, bovenop een heuvel vlakbij Montpellier met uitzicht over zee. En ik vind het leuk om iets uitgebreider te kletsen, ook al is het in mijn peuterfrans, over andere dingen dan vliegen. Al zal dat laatste nauwelijks lukken, we zijn allebei zó gemarineerd en gebakken in vliegen dat elk gesprek onvermijdelijk toch weer daarop uitkomt. Op het feit dat ik me eindelijk heb neergelegd bij enkel hopjes maken met een enkeldoekertje. Op haar geweldige vluchten van afgelopen week. Op onze nieuwe harnassen waarmee we allebei niet goed voorover komen, griezelig als je turbulentie in start. Op Mario die het enorm goed doet, hij heeft net de Ager Open gewonnen. Op de canards en hoe leuk die zijn. En op de Serannes waarvan Olivier vond dat ze er veel vaker zou moeten vliegen maar Francoise vindt het niet echt de moeite waard. Laragne is gewoon veel beter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten