Francoise appte dat ze vijf uur gevlogen heeft en Zwitserse Chris was er bij, ze hebben een schitterende route gevlogen over de Obiou met uitzicht over half Frankrijk, plafond op vierduizend meter. Ik was na één belletje tot 2100 al klaar, sufferd die ik ben. Geduld had ik al nooit maar ik kon me grimmig vastbijten en keihard werken vroeger en daarmee vloog ik toch heel wat schitterende tochten. Nu ben ik slap lui en onzeker en hypervoorzichtig, ik wil echt alleen maar extreem makkelijke landingen. Liefst met een handige weg en als het even kan een cafeetje. Gelukkig lukt dat ook, ik ben alle dagen goed gestart en meestal goed geland, terwijl het zeker vandaag nogal heftig was.
De broers zijn vanmorgen naar huis vertrokken, Klaartje naar St.André en ik heb me bij de Canards sauvages aangesloten. Vorig jaar ben ik ook al eens met hun Super U wagentje naar boven gebracht en ik herinner me zelfs nog een paar namen. Gregoire had zelfs mijn nummer nog in z’n telefoon. Boven op de start kwam de rev-retrieve net aan toen ik klaar was en ik kwam Otto nog tegen. Ik startte min of meer als eerste met m’n Fun/Skypointcombinatie. Met de voorspelde noordwestenwind was ik voorzichtig en ja hoor, zodra ik boven starthoogte uitkwam voelde ik de windshear. Geen zin in, dus ik landde netjes naar het westen. Even later begon het echt flink te blazen, daar zou ik niet in willen landen. Verschillende Duitsers deden het ook vrij slecht. Tim deed z’n circuit compleet boven de landingsbanen en hij landde met een enorme final middenover de oost-westbaan precies op het kruis, dus ik zei hem dat dat nou net echt fout was omdat de zweefclub ons al vaker gewaarschuwd heeft en we kunnen zomaar het recht om op het vliegveld te landen weer kwijtraken. Dan moeten we terug naar Jezus-rechts en dat was echt een akelig veld. Eén van de Duitsers kwam omstandig vertellen dat het veilig is om middenop twee kruisende banen te landen, wat een onhebbelijke eikel maar daar zijn er wel meer van. Ik heb de regels niet gemaakt maar zijn verhaal was sowieso kul, je ziet regelmatig toestellen over de kruising starten of landen.
Na een praatje met de piloten van de archeoptrix – Cornelia vindt dat ik persé daarmee moet leren vliegen – op naar m’n geliefde plan d’eau voor een rondje zwemmen. Vanavond eet ik met de Parijzenaars en misschien kunnen we morgen naar Mens. Het is niet voor te stellen dat het koud zal worden, op dit moment is het nog 37 graden. Als de mistral echt doorzet rij ik misschien toch ook maar door naar St.André voor een dagelijks ochtendvluchtje en nog meer gezelligheid. Al had ik me er ook wel op verheugd om me een paar dagen te laten pamperen door de Dotchins.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten