Gezelligheid

De canards vertrekken maar Petr & company zijn gisteren aangekomen en ’s avonds kwam ik ook nog Christian Pollet tegen. Geen reden tot eenzaamheid dus. Eerder het tegenovergestelde, ik zou mezelf wel op willen splitsen. Ik ben superblij om iedereen te zien, een beetje te kletsen, te horen hoe het thuis gaat. Maar puntje bij paaltje kennen we elkaar maar heel erg beperkt natuurlijk. Hier ben ik H, sportief en sociaal en redelijk relaxed. Ik brabbel wat in kinderFrans, beperkt Duits of in het engels met mensen die niet zo’n uitgebreid vocabulaire hebben. Niet over politiek want daarvoor is de communicatie gewoon te lastig. Niet over kinderen want dat interesseert me niet zo. Over vliegen en dan vooral over dingen die mis gaan, wat niet verstandig is als je je hoofd naar positieve vliegervaringen wil zetten maar tja over goeie vluchten is weinig te vertellen of het is opscheppen. Gelukkig zijn er genoeg stomme of grappige ervaringen om een avond te vullen met grappen – ongelukken met dooien zijn al net zo saai als goeie vluchten. Slechte starts, mid air collisions, tegen bergen crashen, die zijn vaak dodelijk maar ook nogal standaard. Nee dan mijn ongelukken, slechte landingen, daar zijn honderden hilarische variaties van. En gebroken botten en gescheurde pezen, ach die heeft iedereen en meestal heelt het wel.

M’n vluchtje gisteren sloeg nergens op. Ik had slecht geslapen en veel pijn en de wind was nogal hard, beneden zuid-oost en boven keihard noord. Dus ik twijfelde al of ik uberhaupt zou vliegen maar toen Petr meldde dat de Tsjechen eraan kwamen vond ik het toch wel erg gezellig om mee naar boven te gaan. En dan vlieg ik natuurlijk ook. Nou ja, vliegen, ik donderde als een baksteen naar het vliegveld en stond in minder dan tien minuten alweer onder m’n vaste boom. De anderen kwamen  niet lang daarna, iedereen vond de lucht onaangenaam. Behalve de Tjechen, die de hele nacht door hadden gereden en nu nog even vier uurtjes boven de Chabre en de Pic de Bure aftikten. Om de dag af te slutien met (nog) een stukje zwemmen.

Gerard, de oprichter van de canards-club, nodigde me uit voor een vlucht met z’n trike maar dat vind ik niet interessant genoeg dus wordt het de motorzwever. Het is vliegbaar vandaag maar ik moet toch maar ns een dagje rust nemen, ook al heb ik geen dag méér gedaan dan een heel klein ploufje met m’n enkeldoekertje. Daarna beslissen of ik verkas en waarheen dan, want op m’n eentje op Le Chevalet blijven zitten trekt me niet.