Volgens Thierry ben ik bepaald niet diplomatiek en inderdaad op de start kan ik mensen echt afsnauwen. Ik krijg dan ook het heen en weer van wuffos die bovenop m’n vleugel gaan staan, aan het achterlijk lopen te voelen, m’n instrumenten er af struikelen. Van starthulpen die me vertellen wat ik zelf kan zien, dat de wind nog een beetje licht en cross is of dat ik m’n neus erg hoog heb (story of my life, jongens ik start heus niet met de neus in de lucht). Van medepiloten die zich kwaad maken omdat ik opbouw bovenaan het vlodner maar die dan wel graag willen dat ik winddummy speel. Van parapenters die zonder op of om te kijken starten precies op het moment dat ik m’n vleugel balanceer om te gaan starten. Afijn, het is allemaal klein leed en ik heb weer een fijn klein vluchtje gemaakt met een goeie landing op de vis. Meevaller, want gisteren toen het slecht weer was hadden we een groot diner met de familie van Yves en Claire in de grote tent en, dat was ik even vergeten, met alle mogelijke verschillende drankjes. Ik heb niet heel veel gedronken maar er kwam nog een feestje van m’n buren overheen en diezelfde buren beginnen om vijf uur ’s ochtends keihard te snurken. Kortom ik voelde me niet superjofel, en als klap op de vuurpijl ging ik het artikel van Mike Meier lezen en de youtubevideo van Tom Low over safety. Allemaal over het kennen van je grenzen, adequaat beoordelen van alle factoren (weerscondities, je eigen fitheid, e.d.) en over goeie en echt slechte beslissingen. Door al die lessen wisselde ik in ieder geval van vleugel – een Fun en een landing op de vis is goed genoeg als je niet helemaal uitgeslapen bent. Thierry is al twintig jaar de meest galante Jerommeke die ik ken. Hij zit jaar in jaar uit op exact dezelfde plek op de camping, en ooit, lang geleden, kwam ie aanrennen toen ik net geland was, om m’n vleugel te dragen. Dat doet ie sindsdien, en inmiddels kunnen we ook een beetje communiceren. Hij draagt m’n board, m’n vleugel, m’n harnas. Hij helpt de tent inpakken. Hij geeft advies over het onderhoud van m’n auto. En, helaas, hij vertelt me ook hoe ik moet starten. Nou ja, iemand die zo vriendelijk en behulpzaam is kan je het niet kwalijk nemen. Ondertussen is ook John weer terug, maar ik heb geen zin meer in ‘m. Toen ik hem zei dat ik geen behoefte had aan z’n artikelen over Covid19 of over nine-eleven of over chem-trails of 5G vond ie dat ik een ‘closed mind’ heb. Prima, geen tijd meer aan besteden. Daarentegen heb ik heerlijk zitten babbelen met Johannes over politiek en religie en fake news en de onmogelijkheid om te discussiëren met mensen die zich niet baseren op gevalideerde kennis of informatie. En gisteravond een felle discussie, die ik vooral verloor vanwege m’n beperkte frans, met Patrice over democratie en referenda. Pas in m’n tentje bedacht ik wat ik had moeten zeggen en hoe dat ik het frans had geklonken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten