Mens

Na eindeloos rondklikken op alle meteo-apps en bellen met Tom in Saint André en Jean-Louis in Laragne werd het toch gewoon Mens, zoals de canards al hadden bedacht. Toen we daar aankwamen was er nauwelijks wind, te weinig zelfs om veilig te starten. We brachten de dag door met kletsen (mijn Frans wordt snel beter) en lezen en fotoos maken van de parapenters onder ons. Pas om half drie begon de wind een beetje aan te trekken maar ik wist dat het front snel bewoog en ik scheet zeven kleuren voor de landing, dus ik schoof zo snel als ik kon de latten in het doek en draaide alleen voor de vorm een paar rondjes in de termiek. Mijn landing was prima maar het stond al flink te blazen, dus ik moest me opnieuw haasten om alles in te pakken. Jean-Louis landde met z’n parapent prima, Christophe kreeg een enorme inklapper op boomhoogte en Hervé crashte z’n A-frame helemaal kapot. Ik was blij dat ik geen pogingen had ondernomen om een serieuze vlucht te maken, hoe waanzinnig gaaf het ook zou zijn om me langs de Chatel en de Obiou omhoog te werken. Ik begin toch werkelijk een  verstandig meisje te worden...

Pierre haalde Greg op, maar van Antoine hoorden we niks. Z’n pa Jo had het duidelijk moeilijk, maar hij moet er toch mee leven dat twee van z’n kinderen zijn gaan vliegen. Parapenten nog wel, terwijl hij zelf een goeie ouwe deltist is.

Het is een geweldige club, gezellig en kwa vliegen redelijk goed georganiseerd. Ze beginnen pas om half tien te koken dus eten doe ik niet met ze mee, maar voor de rest wil ik zomaar lid worden. Misschien ga ik volgend jaar wel met ze mee als ze voor de meivakantie naar Plaine Joux gaan, of ga ik met Christophe soaren in Normandië. Of ik rij op de terugweg langs hun sleepveldje buiten Parijs.

Inmiddels waait het knoerhard en is het koud. Morgen rij ik naar het zuiden om eindelijk eens bij Francoise op bezoek te gaan. Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet, hangt van het weer af. Overal zitten vriendjes waar ik graag een paar dagen mee optrek, ik laat gewoon de meteo beslissen.