Zaterdag

Vanmorgen niet eens zo heel erg vroeg met Bernard op zoek naar koffie. Ik krijg de indruk dat het eiland echt alleen bedoeld is voor feestvierende tieners die tot diep in de nacht ‘uit’ gaan. Niks is open voor negen uur, er zijn alleen coca cola barretjes en nagelstudio’s. Het lijkt vooral op een soort Disney decor, heel bevreemdend.

Er wordt weer fantastisch voor me gezorgd, heerlijk. Verzamelen in de bakkerij van San Bartolomé, daar trof ik nog een hoop bekenden en onbekenden. Seppi is er, en een Wolfgang die mij vier jaar geleden nog een kaartje stuurde, en Carlos en een hoop namen die ik echt moet oefenen. De meerderheid toog naar Mala, waar het een paar honderd meter is tussen parkeerplaats en start maar dat was geen probleem want mijn mannen kwamen al met m’n vleugel aan toen ik nog het halve Franse team goeiemorgen stond te wensen.

De start was supermakkelijk vanwege de sterke wind, maar diezelfde wind maakte het vrijwel onmogelijk om naar voren te vliegen met m’n te grote Sting. Ik draaide in een vette bel omhoog maar verloor het allemaal weer door achter Seppi aan te vliegen richting strand. Terug bij de berg was het nogal druk en er waren er een paar bij die wat minder controle hadden of gewoon niet wisten waar ze mee bezig waren ofzo, dus ik nam maximaal afstand en dat bracht me al na een half uurtje naar de grond. Niet erg, ik heb een leuk vluchtje gehad en het was gezellig op het landingsterrein waar ik al snel wijn stond te drinken met Juaki en Agapo en Rosella... tsss wat een lastige namen.

Lanzarote

Pyreneeën

Cuchillo

Ik ben keimoe, op een prettige manier, ondanks een vluchtje dat niet langer dan vijf minuten duurde. Het komt door alle indrukken denk ik, en natuurlijk het drie uur vannacht opstaan. In holding pattern voor Zurich, terwijl de zon opkwam en ik waanzinnig uitzicht had op honderden kilometers fantastische Alpen die als een schitterende muur boven het wolkendek uitkwamen. Oranjewit en blauw, wolken en sneeuw. Later Gibraltar, en Afrika met imposante Rifbergen. Serge stond me op te wachten op het vliegveld en nam me meteen mee naar de start, waar een twintigtal bekenden en nog eens bijna twintig nieuwe gezichten stonden op te bouwen. Ik had ‘m uit Zurich getekst dat ie m’n vleugel maar lekker moest laten liggen omdat ik te moe zou zijn, maar hier kreeg ik toch zin van dus we reden naar Costa Teguise om m’n spullen op te halen, en weer terug. Over dit bizarre eilandje. Velden vol klauwen van de meest gnarly scherpe brokken versteende lava die ik ooit gezien heb, overal gesteente en hier en daar een onnatuurlijk uitziende palm of cactus. Schitterende kleuren, maar tegelijk overal witte toeristenappartementjes die me doen denken aan tempexkruimels.

Ik startte pas om half zes, zonder vario wegens nog niet helemaal klaar, en draaide meteen een leuke bel in waarmee ik al in een minuut boven het landingsterrein hing. Ik had me van tevoren druk gemaakt over de vraag of ik wel naar achter zou durven steken, dus toen ik er zo vanzelf boven hing vond ik het een goed idee om dan maar meteen stressvrij te landen. Ik had wel terug naar de riggel kunnen steken maar dan was ik al m’n hoogte zeker kwijt geweest en had ik misschien beneden moeten landen, zonder iets te lezen en zonder coördinaten.

De landing was perfect, en gezellig met Mickey en George en even later Christian, en terwijl ik naar de auto wandelde stond Serge in te pakken. Net toen ik klaar was om in te storten of toch op z’n minst het eerste het beste eten naar binnen te schranzen, bleek dat we George twee moesten ophalen. En dat is nou net iemand die op onlogische plekken landt, geen coördinaten doorgeeft en slecht uit kan leggen waar we hem zoeken moeten. Afijn, tegen negen uur zette Serge me af bij het hotel, wat een heus resort blijkt te zijn. Uiterst bizar, een soort compound met allemaal appartementjes rond een paar zwembaden gegroepeerd, met een bar, een restaurant en iets waar op dit moment een ontieglijke kinderachtige herrie vandaan komt. Je ziet bijna voor je dat mensen hier gewoon een week of langer intrekken en niet meer van het terrein afkomen. Ook een beetje griezelig, het desoriënteert door de enorme omvang en eenvormigheid van de balkonnetjes en zwembaden. Mijn kamer stonk zo verschrikkelijk dat ik meteen maar verhuisde naar twee trappen hoger, dus nog even opnieuw zeulen met al m’n rotzooi.

Serge trakteerde me heel zorgzaam op buffet bij hem in het resort, hij zit vijftig meter verderop omdat hij z’n vrouw dit tienerparadijs niet aan wilde doen. Ik ga proberen te slapen door de knoerdharde disco heen.

Schiphol

Zit ik weer, in een ligstoel op de B-pier. Niet naar Oz dit keer, toch een gek gevoel. Ik mis m’n vriendjes in Newy verschrikkelijk, en nou ga ik met een grote groep waarvan ik vrijwel niemand ken en niemand versta naar een toeristisch eilandje met harde wind en gemene vulkaanrotsen. M’n speciale landingsbroeken met leren kniebeschermers zijn al lang op, ik zal gewoon op m’n voeten moeten landen. En m’n best doen om me franse woorden te herinneren. Accepteren dat ik tachtig procent van de conversatie mis. Never mind, ik zie net een mailtje van Serge met de vraag of ik straks wil vliegen. Dan neemt ie m’n spullen mee als hij me op het vliegveld ophaalt, mooier kan het niet!

Beetje fit blijven

Jacks sportschool/buurtclubhuis is nu wel echt helemaal definitief afgelopen, wat er nog eens hard ingewreven werd door het mannetje dat de reclameletters van de motorkap van de wijkbus stond af te pulken toen ik naar de concurrent liep voor een proefavond. Die viel niet mee. Zij kunnen er niks aan doen dat ik m’n bodylotion door m’n hele tas had gelekt, of dat er nauwelijks bekende gezichten waren. En misschien moet ik ze ook niet kwalijk nemen dat er anderhalf uur lang geen menselijk stemgeluid te horen was, dat ieder oogcontact door de aanwezigen zorgvuldig vermeden wordt. De aanwezigen: modieuze meisjes met paardestaartjes en oordoppen, en niet van elkaar te onderscheiden pikkies met baardjes.

De lusteloze ontvangst door de haaibaai achter de balie en de fitvak-gediplomeerde knul hielp ook al niet echt, en de wezenloze indruk werd afgemaakt door het steriele uiterlijk en de al even steriele beat uit de speakers. Alles even efficient, nieuw, schoon en heel. Ik mis Jacks oud ijzer met ditto ouwe sporters.

Terwijl ik de voor mij onbekende apparatuur op de juiste hoogte probeerde in te stellen, realiseerde ik me dat het allemaal gewoon niet leuk is. Hier ga ik echt niet zin in krijgen, binnenkomen als in een stamkroeg en van de gezelligheid bijna vergeten om ook nog even wat gewichten te heffen. Dit is puur trainen, zweten en puffen. Heel gezond misschien maar een martelgang.

Op naar de volgende.

Mooie plaatjes

 

schitterende fotoos Pablo, bedankt!

Mooie herfst

De Fun is echt fantastisch, voor het eerst in twintig jaar vind ik duinsoaren echt leuk. Het is wel hard werken bij twintig knopen met honderd turbulentie-veroorzakende kites voor je langs, en met de hele zooi een paar keer door het mulle zand omlaag en weer omhoog ploegen, maar het levert het verrukkelijke herfst-uitwaai-gevoel van een pittige strandwandeling gecombineerd met een serieuze workout. En gezellig. Nadège was mee zodat het niet eens zo erg was dat we half Zuid-Holland door moesten crossen vanwege de wegwerkzaamheden overal, kon ze mooi dit industriëel-chemische stukje Hollands glorie zien.

Buurtsport

Met overal spierpijntjes en kleine blessures snakte ik naar een paar baantjes zwemmen, ondanks de voorspelbare snotterellende die dat oplevert. Er was helemaal niks veranderd! Na meer dan een jaar: dezelfde mannen, dezelfde te langzame dame die perse op onze baan wil, dezelfde jongen die ons allemaal twee keer per vijftig meter inhaalt. Beetje babbelen na elke twintig, iedereen met z’n plankjes en flippers en tussen-de-benen-knijp-dingen en altijd weer iemand die vraagt of ik ook niet liever een plankje gebruik als ik m’n laatste baantjes doe. Ik mis ze, en ik mis het water, en het heerlijke gevoel van kracht en souplesse en iedere spier in m’n lijf een workout geven. Het is eigenlijk precies hetzelfde als de sportschool/buurthuis, ook gezellig met altijd dezelfden, de ochtendploeg en het woensdagmiddagteam. Beetje kletsen, beetje zweten, saunaatje als beloning. Allemaal verrukkellijk en helaas allemaal voorbij.

Strand Slufter

boven start

Sitting Bob

genoeg landingsruimte

drietalige kennismaking

windkapsel

Elke keer weer ben ik zo ontzettend blij met alle hulp, die ik eerlijk gezegd ook gewoon nodig heb om een potje te kunnen vliegen. Jaap en Sitting Bob die me helpen opzetten en starten, Mario die mee de vleugel het duin op sjouwt, en als klap op de vuurpijl Peter die nog even de auto uitstapt waar hij net met z’n gezin mee weg wil rijden, om m’n vleugel weer naar binnen te tillen. Slechts een half uurtje of zelfs minder gevlogen, precies het half uur waarin de herfst definitief het land in schoof. Het woei erg hard en vlagerig, mede door de tientallen kitesurfers en het ongelijke duin, ik probeerde de modelvliegtuigjes maar gewoon te negeren en ik moest nog moeite doen om Sitting Bob te ontwijken, dus al snel was ik op apegapen. Het begon ook te druppelen, dus ik landde – perfect natuurlijk, met m’n Fun – op het strand en bleef nog even kletsen met een Spaanse parapenter die dolenthousiast was over deze superstek. Ik legde z’n vrouw uit dat je voor starten en vliegen beter kan hanggliden, voor lopen en logistiek is parapenten duidelijk superieur.

Belgie

Les 7 Meuses

Het blijft iedere keer weer bizar, zes uur in de auto voor een half uurtje vliegen, maar ach dat hoort er nou eenmaal bij. En we hadden wel enorm geluk met het weer. Vorige week een prachtig herfstwiekendje op Maillen, boterzachte lucht en perfecte landingen. Gisteren voor het eerst op Sept Meuses, net genoeg wind om boven de riggel uit te soaren en zowaar nog fijne termiek waarmee ik tot precies boven de antenne kwam – niet verder, de grote drukte op dit kleine stekje maakte het lastig om helemaal optimaal te centreren. Binnen twintig minuten was m’n gaggle tolerantie op, ik had genoten maar merkte dat ik schrikachtig en ongecoordineerd in m’n bewegingen werd door de opgehoopte stress. Geen probleem, ik hoefde niet heel nodig uren te vliegen en het was al veel meer dan waar ik op had gehoopt. Ik had sowieso weer op en neer naar Belgie gemoeten om m’n Airborne vleugels om te wisselen. In een vlaag van ongekende blondheid had ik vorige week namelijk niet m’n Sting maar m’n Fun meegesjouwd om mee te geven voor transport naar Lanzarote, zo bizar dom. Vanwege de hulp bij het opladen zal ik niet in de gaten hebben gehad dat de vleugel wel erg licht was, en toen ik in Maillen de uprights erin wilde stoppen bleek het dus de verkeerde vleugel te zijn. Gelukkig kon ik het omwisselen gisteren combineren met een potje vliegen, en meteen even controleren of de Sting helemaal compleet en in orde is. Dat is ie, toch wel een heel erg fijn vleugeltje voor zo’n soardagje.