Canarische Open taak 2 Mala

Ik was heel snel klaar op Mala. Nu Johnny een centimeter van de tipsticks heeft afgezaagd kan ik ze zelf in het gekrompen zeil spannen en dan gaat het opbouwen een stuk sneller. Gunnar, Ingvar en Reidar doen niet mee met de wedstrijd dus ze waren al om elf uur in de lucht en toen ging het nog best goed. Het zakte wat in en ik hoorde Seppi met Jonas overleggen dat er straks zestig man zouden proberen te schrapen op het lage vlakke hellinkje, en ik was niet van plan om nog een dag te niet-vliegen. Dus een half uur voor de briefing startte ik maar na drie slagen moest ik het al opgeven. Ik landde perfect en een minuut later kwam Ingvar erbij en hij rent altijd omhoog om de auto te halen. Het was nog vroeg dus we gingen voor een tweede vlucht, Ingvar bracht m’n vleugel naar de start en om twee uur was ik weer in de lucht. Voor de wedstrijd deze keer, maar bij iedere bocht kwam ik iemand tegen en dat schraapt niet lekker dus binnen een paar minuten stond ik alweer op de grond. Opnieuw perfect, dat dan weer wel.

Gelukkig had ik m’n boek en leesbril in m’n harnas gestopt zodat ik de rest van de middag lekker in m’n t-shirtje tegen de vleugel geleund kon lezen. De één na de ander dwarrelde buizenbrekend het veld op alleen m’n Franse vriendjes zag ik niet en Kathleen was ook nergens te bekennen. De rest van de dag zat ik dus tussen de Noors-sprekende gasten, ééntje uitzonderlijk vervelend (volgens mij is ie autistisch, wat een hork). Hopelijk willen Francoise en Christian me morgen redden maar dan moet ik wel op de sofa slapen.

Famara in de mist

From hero to zero, nou ja sort of. Het motregende toen we op de hoge start aankwamen. Ik besloot toch vast op te bouwen en de meeste anderen deden dat ook, één gast was al in de lucht en verdween voortdurend in de wolken waar we ook een paar schermen doorheen zagen. Afijn, vier uur later, met twee keer een kwartiertje startmogelijkheid, werd het weer natter dus ik pakte m’n harnas in. Net op dat moment werd het weer even goed, en van beneden kregen we berichten dat er alleen rond de top wolken hingen terwijl de rest van het eiland in de stralende zon lag. Harnas weer uit de auto gehaald, alles klaar gemaakt en volledig aangekleed... daar dreef weer een dikke wolk over de start. Na nog drie kwartier wachten gaf ik op, wetend dat het open zou trekken zodra ik de latten uit de vleugel haalde. Inderdaad, het werd perfect maar niemand had meer zin om opnieuw op te bouwen. Wat een jammer-dag! Nu met de Fransen en de Noren naar een wat sjieker restaurant voor toch nog een beetje vakantiegevoel.

Canarische Open Taak 1 Famara

Joehoe ik ben dagwinnaar! Met een oud lijk van een toestel, te stijf om in een bocht te douwen, met minder dan 13 kilometer onder een wolkenbasis van krap 700 meter. Met ernstige landingsuck en zoals altijd in een nieuw gebied twijfels over het keerpunt. Hahaha ok ik sta overall 47^e maar van de sportsclass heb ik de mannen allevier of vijf verslagen hahaha. Grappig als ik laatste was geweest, wat ik eigenlijk dacht omdat ik nogal dom bezig was en omdat 13 kilometer bepaald weinig imposant is, dan had ik er zeker m’n schouders over opgehaald. Maar eindelijk weer eens bovenaan een lijstje staan is toch wel errug leuk.

Het hielp dat ik gisteren gevlogen had dus ik wist wat ik van de Spyder verwachten kon. Er stond een flinke puist wind dus uitzakken was bijna niet mogelijk, en dat gaf me mooi de tijd om eerst met m’n rits te kloten, toen te ontdekken dat ik de time offset van m’n instrument niet goed had dus daar moest ik nog druk op de knopjes douwen, toen rustig voor de start rondzwalken op zoek naar lift. Heel rustig aan bereikte ik uiteindelijk wolkenbasis, er waren mensen die hoger zaten maar ik vond het wel genoeg zo – ben altijd een pietsie schijterig, stel je voor dat ik in de wolk terecht kom. Naar het noorden ging goed, snel met de pittige wind een beetje in de rug en overal steeg het rustig omhoog en voortdurend checkte ik mogelijke landingsterreinen. Het ziet er allemaal weinig aantrekkelijk uit hier, zeker als je weet dat zelfs het groenste veldje misschien wel vol cactus staat of vol stenen zo groot als een skippybal ligt, en ze kunnen ook nog flink hellingaf zijn. Hoe zekerder ik weet dat er ruime landingsmogelijkheden zijn, hoe makkelijker het is om heel geduldig te vliegen en overal maximum hoogte uit te pielen. Hier dus niet, en toen ik naar het derde keerpunt moest en m’n instrument me leek te vertellen dat dat een flink stuk van de helling af was en daarna een stuk tegenwind, raakte ik natuurlijk weer gefixeerd op een prettig uitziend terrein. En tja, objectfixatie.... Ik landde perfect, vlak naast een weg naast een dorp. Maar na mijn landing kwamen er nog urenlang delta’s en rigids hoog overgevlogen, dat had ik natuurlijk ook moeten doen.

Ingvar was op het strand geland en terug naar de auto gerend (!) en Johnny en Tormod stonden met veertig anderen acht kilometer voor goal. Zo’n uur of drie na m’n landing werd ik als laatste opgehaald. En ik ben m’n New Scientist vergeten! Gelukkig waren er veel deelnemers te zien omdat ik precies op het keerpunt stond, en het uitzicht op de bergen is ook schitterend, dus ik wist me redelijk te amuseren. Met een dolgelukkige Gunnar in de bus, hij doet niet met de wedstrijd mee en was met z’n Sport voor iedereen uitgevlogen naar Mirador, was het al met al een toffe dag. Nog zo eentje en ik vind het de trip alweer waard.

Geen fotoos deze week want m’n camera is stuk. Ik kan alleen kiekjes maken met de telefoon van m’n werk, maar daar krijg ik m’n eigen fotoos dan weer niet vanaf voor de blog. Dan maar tekst.

Terug in Lanzarote

Het was natuurlijk  niet verstandig om te vliegen vandaag, na een reisnacht zonder slaap met een onbekende aftandse vleugel en op een nieuwe site. Maar tja als ik altijd verstandig was kwam ik nooit van de grond. En de condities waren ideaal voor een testvluchtje en het was knoerdgezellig met zeker vijftig deltisten waarvan minstens veertig bekende gezichten, en de weersvoorspellingen zijn niet optimaal dus misschien is vandaag wel de laatste kans. Start en vluchtje waren perfect, ook al durfde ik met de Spyder niet al te dicht langs de helling te schrapen want het was nogal druk met parapenters en de vleugel stuurt wat zwaar. Het ging pas mis bij de landing, toch wel duidelijk het effect van slaapgebrek: ik nam geen beslissing over welke richting ik op zou landen, zag volstrekt niet hoe steil het terrein afliep en sloot mezelf op tussen de vleugels en de weg. Whack, niet erger dan de meeste anderen maar helaas wel precies op m’n pijnlijke schouder, die nu weer helemaal net zo slecht voelt als vorig jaar. Nou ja misschien is het morgen toch over, en anders dragen m’n vikingen m’n vleugel wel voor me. Had ik eerder geweten dat Francoise, Christian en Carlos ook hier zouden zijn dan had ik gewoon weer met hen een teampje gevormd. Maar met de noren lijkt het toch ook heel gezellig te worden. En nu naar bed, voor het eerst in 48 uur.