stom ongeluk

Ik zeg wel eens dat vliegen niet zo gevaarlijk is als gewoon door de stad fietsen. En ik bedenk ook wel eens dat ik best zomaar een ongeluk zou kunnen hebben. Maar toen ik dan inderdaad als een lappenpop door de lucht vloog was ik toch verbaasd. En het was ook anders dan een landingscrash, het gebeurde allemaal zo snel en zo totaal onverwacht dat ik niet eens anticipeerde op enorme pijn. Die bleef ook uit, ongelooflijk ik heb de voorruit van de auto volledig ingedeukt, z’n dak ook, m’n fiets ligt totaal aan kreukels maar ik mankeer best weinig. Ik was verdwaasd van de schrik, de arme automobilist ook trouwens hij was heel lief en ik zag ‘m later snikken. Het was mijn schuld, volkomen, ik fietste aan de verkeerde kant en hij kon mij niet zien. Gewoon niet opgelet op een punt waar ik altijd weet dat ik even op moet letten. Lekker brug af met de wind in m’n rug, aan het denken of ik zou gaan kayaken met deze storm.
Met een landing klop ik mezelf af, probeer even niet te denken aan de mogelijke verwondingen en pak m’n vleugel in, sjouw m’n harnas naar de weg en ben blij dat ik morgen weer kan vliegen. Nu ging het heel anders, horden agenten en geel-groene GGD-ers die m’n broek openknipten m’n hoofd vasthielden infusen instaken (ik vroeg of dat niet kon wachten tot het echt moest, maar nee). Op een plankje in de ambulance, raar om alleen recht naar boven te kunnen kijken en echt niks te bewegen. Ik lag alleen gigantisch te rillen want het was toch wel fris, en ik wist al dat m’n teen gebroken was want dat deed pijn. En m’n linkerknie flink gekneusd, verdorie ik hou geen fatsoenlijk been meer over. Maar fotoos en echos waren allemaal ok, ik heb eigenlijk nergens echt pijn en piep nog het hardst vanwege de schaafwonden. Morgen spierpijn in m’n schouders en nek, net nu alle knopen er zo lekker uitgemasseerd waren. Boe.

20/10
Ben erg geroerd door de reacties van m'n collega's, die eerst erg moesten lachen om mijn verslag (ze vonden het nogal typisch dat ik het allemaal vooral erg interessant vond). Er zijn boodschappen voor me gedaan, ik word door een luxe taxi gehaald en gebracht en nou krijg ik voor de troost een kadootje van m'n team: een geluks-lieveheersbeestjes-fietsbel.

poedelen en peddelen

Zwemmen vanmorgen kon eindelijk eindelijk eindelijk weer gewoon, zonder me in te houden zonder pijn en zonder acuut eczeem. Heerlijk, het is ook altijd redelijk rustig op zondagochtend dus dan kan ik ook echt even dóórtrekken.
Vanwege het mooie weer overwoog ik om te gaan vliegen op Langevelderslag, maar ik vond de wind toch veel te hard te vlagerig en waarschijnlijk ook nog eens te cross. Dan maar kayaken, m’n nieuwe verslaving. Fantastisch, doodstil in het botenhuis, ik kan m’n favoriete kano pakken en een lichte peddel. Het is niet moeilijk meer om min of meer rechtuit te varen en ik denk dat ik niet snel meer zal omslaan. Wel nog een hele toer om te leren de juiste beweging te maken, elleboog omhoog hand omlaag, meebewegen, tegen de bocht in leunen. Als ik het verkeerd aanleer krijg ik geheid peesontstekingen hoor ik maar tjee het lukt me nauwelijks om zelfs maar te onthouden hoe het nou precies moet. Altijd hetzelfde met mij, ik val op sporten die nogal technisch zijn en breng het er vervolgens abominabel vanaf omdat ik motorisch nou een keer geen natuurtalent ben. Het schaatsseizoen breekt weer aan…

Nazomer

Gaaf! M’n vriendinnetje heeft vandaag haar eerste sleepstarts gemaakt, ik ben zo blij voor d’r! Ze zag er enorm tegen op en Hans en ik waren ook wel bezorgd maar als ze kan slepen kunnen we zoveel meer samen vliegen. Ze kan meedoen met Forbes, te gek. Wat een mooie dag, ik heb zelf een paar startjes met m’n Unootje gemaakt, toch heel leuk om met zo’n makkelijk dingetje te vliegen en landingen te oefenen. Ook al word ik daar wel gefrustreerd van, zelfs met alles mee zo’n beetje land ik nog steeds alsof ik het vliegen net een jaartje geleerd heb. Het geeft ook een raar effect omdat ik me aan de start heel zelfverzekerd voel. Dat mag ook wel na 16 jaar en 380 lierstarts, maar jeetje ik heb er inmiddels een veelvoud aan landingen opzitten en het blijft klunzen.
Morgen net zo’n mooi weer, maar even niet vliegen met een paar andere vriendinnetjes.

Voor de iets minder slimmen (anonieme reageerders): behalve lierstarts zijn er ook nog bergstarts, sleepstarts en watertow-starts.

Herfstwiekendje

uitzicht bij het ontwaken
Juicy boven het veen

Om elf uur zaten Juicy en ik op het veld, nauwelijks wind, harstikke warm, het kon wel eens een mooie dag worden. Toch duurde het tot een uur of één voor de eerste parapenter zich liet zien. Gelukkig was Reinier bereid om ons meteen maar even omhoog te trekken, en het werd ook niet druk dus we konden snel achter elkaar wat startjes maken. Bij de derde start had Juicy beet, en ik draaide boven hem in. Heel zachte, lichte termiek zonder duidelijke kern, je moest echt met je ogen dicht en de vingertoppen licht op de bar, iedere zenuw alert, precies goed indraaien. Niet te stijl, niet te langzaam, soms een beetje ruimer soms wat opschuiven naar het zuiden. Heel leuk om een vluchtje in zulke stabiele lucht zoveel mogelijk te verlengen.
Na afloop reed ik door naar Stadskanaal, mooi op tijd om m’n bedje op te maken en met de hele club naar de pizzeria. De twee biertjes hielpen echter niet meer om al het gezweet te compenseren, en behoorlijk gedehydrateerd lag ik de hele nacht wakker. Tegen de tijd dat ik vanmorgen eens ging kijken wat Rinus en Ropje aan het uitspoken waren leek het me het beste plan om één of twee startjes te maken en dan vroeg naar huis, naar m’n hete bad. Ik mocht de demo Litesport uitproberen, met Ropje op de dragonfly ook leuk hij heeft me nog niet zo vaak opgesleept. Heerlijke vleugel, licht, makkelijk, ik moet toch maar eens heel goed bij mezelf te rade waarom ik eigenlijk m’n Litespeed niet inruil voor een Litesport. Eerst maar eens zien hoe het in Forbes gaat.

gave filmpjes

helemaal super, m'n favoriete stek en een hoop van m'n favoriete piloten:

http://www.chabre2009.com/ (klik linksboven op news)

en http://www.youtube.com/watch?v=xwVpLfEP4C0

Buizerd

Vliegen is duur, maar soms toch een stuk goedkoper dan niet-vliegen. Gisteren een dagje sjoppen met Lon, die zie ik tenslotte bijna nooit meer. Erg gezellig maar tjee ik ben zowat failliet aan de rokjes en truitjes. Vandaag waren de weersvooruitzichten nog ietsje beter dan gisteren, en het was ook niet duidelijk of Bruinehaar of Moergestel beter zou zijn. Moergestel is wel veel dichter bij en meestal gaat het starten ook sneller, op een mooie dag kan je in Bruinehaar uren wachten voor je aan de beurt bent. Inderdaad, om twaalf uur kon ik als eerste de lucht in. Het was nog te vroeg dus twintig minuten later stond ik weer aan de grond. Daarna volgden een paar kabelbreuken en kabels over hekjes enzo, het was een lam dagje. Ondertussen groeiden er grote cumulus boven ons en de parapenters bleven af en toe lang hangen. Om twee uur weer gestart, en met een mooie bel tot duizend meter gedraaid. Er stond wel een behoorlijke wind en ik besloot om terug te steken. Ik had wel overland kunnen gaan maar dat is dan een kwestie van hard wegdrijven en maar weer zien hoe ik teruglift, niet echt de moeite waard. Dit was wel leuk, steeds omhoog draaien, beurtelings linksom en rechtsom, en dan weer terugsteken naar het veld om het boven de lier opnieuw te proberen. Na anderhalf uur was ik voldaan en bovendien voelde ik m’n overbelaste arm nogal, dus ik pakte in en was weer lekker vroeg thuis.

Lieren bij de Buizerd

Martin had natuurlijk weer eens gelijk, nog voor ik Tilburg voorbij was zag ik mooie cumultjes. Nou ja, toch een goeie beslissing om in te pakken en heel vroeg naar huis te rijden, ik heb best koppijn van m’n laatste landing en m’n schouders en armen doen nog belachelijk veel pijn van de vakantie. Normaal geloof ik heilig in de kracht van ontkenning, maar met deze wind heb ik echt alle spierkracht nodig om een beetje snelheid aan te trekken en om bij de start de neus laag te houden. Geen overdreven risico nemen dan maar, volgende keer beter. Misschien morgen.

vakantie voorbij

M’n lieve slaussie zit vol wijsheden, daarom hou ik van ‘m. If things seem too good to be true, it probably is. Zo is het altijd geweest met Koos, too good to be true. Ik wist het in het allereerste begin, kon niet geloven dat hij echt bestond en hij verzekerde me dat het goed zou zijn. Ik dacht dat dat een belofte was, maar misschien was het alleen de dokter die geruststellende formules mompelt. De echte dokter is Cameron, hij werkt als een pijnstiller. Het lukte me nog niet om naar Koos te kijken zonder het gemis te voelen, ik kan niet oprecht blij zijn als hij weer de NK wint, ik vind nog steeds dat als hij de keuze maakt om onze relatie stuk te maken hij dan ook zou moeten verdwijnen uit m’n leven, maar ik ga er niet meer iedere keer kapot aan. Voor een belangrijk deel dank ik dat aan Camo, aan de vriendschap waarin we elkaar telkens weer troosten om de pijn en elkaar stimuleren om lol te maken, te vliegen, gekheid te maken. De terugreis is therapie, we voelen ons allebei verrijkt. Tegelijk is het raar om na vijf weken zon en lol en vliegen door de mist te karren, moe en met het vooruitzicht een half jaar alleen te skypen. Nou ja, alleen, we spreken elkaar vaker dan dat ik m’n vrienden in Den Haag en Leiden zie. We moeten ons bedrijf op poten zetten, zorgen dat Djenghis een toffe reis heeft, dat alles soepel en betaalbaar verloopt. Fcf, flying comes first. First, vóór vriendjes, vóór feesten, vóór alles. Niet omdat het moet maar omdat we allebei weten dat het waar is, dat er niks beter is dan met plus vier naar drieduizend meter draaien.

onweer

Enkele Australische wijsheden met betrekking tot het vliegen:
Wat is het verschil tussen golfen en hanggliding? Het eerste klinkt als whack!...fuck, het tweede als fuck!....whack.
Een man die wil trouwen gaat parapenten. Als je wil scheiden ga je deltavliegen.
Aids is aviation induced divorce syndrome.
En net zo waar: it’s all about landing confidence. Als ik voldoende vertrouwen had gehad in m’n landingsvaardigheid was ik gisteren niet weer zo snel uitgezakt. Ik stak terug halverwege de glij naar het eerste keerpunt omdat ik perse nog hoogte wilde tanken voordat ik laag bij de ridge aan zou komen, omdat er achter me wel enorme landingsterreinen lagen maar bij de ridge niet. Niels zat achter me met een slechtere prestatie maar meer geloof in z’n eigen kunnen, en Ropje speerde ons voorbij omdat hij een betere lijn had. Ik dacht via de draaiende zweefvliegers te gaan maar dat werkte niet. Het dal waar kort daarvoor nog enorme vertikale bloemkolen hadden gestaan was nu leeg en ik zakte in no time naar het zweefvliegveld van Serres. Perfecte landing naast het zwembad, waar ik na het inpakken net genoeg tijd voor had. Kort nadat ik in het busje zat begon het te regenen en dat hield ook niet meer op.

Het knietje begint zowaar te slinken. Mooi zo, dan hoef ik er thuis ook niet mee naar een dokter, kan ik gewoon afwachten tot het over is. Een pak van m’n hart want ik zag ze al bezig met naalden en andere gruwelijkheden.

NK

M’n motivatie komt wel weer terug, de vluchtjes van gister en eergister waren weer ok. Niet dat ik het zo bijster goed gedaan heb maar ik had er wel weer lol in. Eergister zakte ik na de Hongrie uit, maar tijdens de briefing werd ik toch uitgebreid gefeliciteerd als ‘beste vrouw’. Daar heb ik eigenlijk de pest aan, het maakt wel erg duidelijk dat er van vrouwen per definitie minder verwacht wordt dan van mannen. Maar ach deltisten zijn blij met iedere aanleiding om te klappen en iemand te feliciteren.
Gisteren knalde ik omhoog bij de Ajour, spannend maar niet overdreven eng en kilometers boven Nigel en Clive en een paar anderen stak ik naar St.Genis. Diep onder me kwamen mensen overal boven de krater omhoog, maar ik kon het absoluut niet vinden. Bizar, binnen een paar minuten was ik al m’n hoogte kwijt en moest ik een landingsterrein opzoeken, terwijl de anderen rustig boven me uit draaiden (en goal haalden). Ik dreutelde nog wat door, vond twee keer een uitstekende bel midden boven het dal maar die verloor ik weer toen Koen en Erik boven me indraaiden. Zij staken de Chabre over maar ik vond dat ze teveel hoogte verloren, dus ik bleef aan de noordkant. Ik had het keerpunt kunnen halen maar ten koste van een hoop acceptabele landingsmogelijkheden, dus ik gaf gewoon op. Kort na Erik K stond ik op het noord bombout veld, en ietsje later kwam Rinus aan. Hij whackte, op z’n gezicht, en daarmee was z’n kortetermijngeheugen volledig weg. Veertig keer vroeg hij waarom hij hier geland was en of z’n vleugel kapot was, griezelig. Rinus is zo ongeveer de liefste piloot die ik ken, het voordeel daarvan was dat hij zich niet al te erg verzette tegen onze vermaningen om te blijven zitten en later om de ambulance in te stappen. Hij zal wel gewoon ok zijn, hersenschudding, maar het was toch weer schrikken. De Groene familie maakt het vliegen voor mij een heleboel leuker dus ik hoop dat ze allemaal heel blijven. Altijd weer tof om te zien, Erik K die de vleugel inpakt, Tanno mee in de ambulance, Fred standby om Ropje op te halen, een ongeluk loopt uiteindelijk met een sisser af omdat we elkaar helpen.

geen wedstrijdstress

Jaren en jaren vliegen, tig wedstrijden, ik besteed al m’n geld en al m’n tijd aan vliegen en nog zak ik elke dag uit. Ik word er moedeloos van. Letterlijk, ik sta op de start zonder zenuwen zonder gretigheid het maakt allemaal niet uit. Of ik vlieg of niet, wanneer, of ik omhoog draai of meteen land. De teleurstelling voorbij. En waar ik liters tranen vergoten heb uit frustratie, om de onbereikbaarheid van m’n doelen, ben ik hol nou ik geen doelen meer heb.
Ik ga er maar steeds vanuit dat het wel weer terugkomt, dat ik ooit stop met tollen van de klap. Maar inmiddels heeft het niet echt meer met Koos te maken. Ik dacht dat ik een type ben om nooit op te geven. Nou ja, ik ga maar gewoon door the motions, ik zou niks anders weten dus ik laad m’n vleugel op de bus, trek m’n harnas aan, loop van de berg af en drink een biertje. En heb nog een hoop lol ook met alle flirts en grappen en verhalen.
Een deel van het probleem is angst, ik ben heel veel banger geworden dan ik een paar jaar geleden was. Geen idee hoe dat komt, ik schrik al als er iemand vijftig meter naast me draait. Het hielp niet om gisteren Alphons te zien die bijna Robbie aanvloog, toen ik even later zelf in de lucht was met een hele gaggle vrijvliegers besefte ik heel goed dat de meesten van hen weinig ervaring hebben en misschien ook weinig controle. Daarbij opgeteld m’n bovenmatige belangstelling voor grote landingsterreinen met een windzak, en ik draaide op 1700 meter gewoon naar de andere kant in plaats van het eerste keerpunt.
Vandaag Aspres, weer een dag. En ondanks m’n gemiep heb ik toch wel weer grote zin om in de lucht te hangen.

Mistral

Het stormt, toch mistral. Na drie briefings om te zien of het zin zou hebben naar boven te rijden, ging het hele circus toch om twaalf uur alsnog naar de lage noord. Niemand maakte haast om op te bouwen, maar twee uur later stond ik toch weer ingehaakt te wachten tot ik aan de beurt zou zijn. Dat wachten gebeurt erg in de windschaduw van de start, dus ik had weinig idee hoe het er aan de voorkant aan toe ging. Een paar toppers waren al weg toen de start gesloten werd wegens harde en vlagerige wind. Ik overwoog om een paar uur te wachten in de hoop dat de avondlucht rustiger zou worden, maar ik heb geen vervoer en de hele verdere middag in m’n eentje op de berg zitten trok me ook niet aan. Beneden aangekomen bleek het flink te spoken en er zijn zelfs wat zorgen om een paar piloten die zich nog niet gemeld hebben. Cameron staat in ieder geval veilig bij het tweede keerpunt, van Shaun weet ik nog niks.

bloggen

Ineens heb ik een perfecte verbinding alleen heb ik nou niks te vertellen. Het klaarde gistermiddag mooi op maar iedereen was moe en hangerig en de paar Belgen die wel vlogen zeiden dat het compleet plat was in de lucht. Vanmorgen hangt er een dunne laag altocumulus en het waaide om half zeven al stevig vanuit het westen, weinig kans op een vliegdag dus. Dan maar weer m'n knietje rust geven.

ongeluk

We maakten ons op voor een gezellige avond met iedereen die er nog was, toen Manuela aan kwam lopen met een blauw oog. Op weg naar huis hadden ze een ongeluk gehad, auto total loss, vleugel kapot, zwaar de schrik in de benen. Manfred was ok maar Manuela werd al snel beroerd, misschien van de schrik maar mogelijk van een hersenschudding of gebroken nek. Geen riemen om. Shedsy is traumanurse en Claudia spreekt alle mogelijke talen, dus er was zorg genoeg maar de avond was wel weg.

einde British Open

Iedereen voelde zich beroerd dus inderdaad, we gingen naar boven. Volgens de voorspelling zou het onder de 3000 meter niet te hard waaien, al stond er wel een stevige bries op de start. We kregen een taak naar het noorden maar ik kwam niet boven de ridge uit, en na een half uurtje rondstuiteren in gemene bellen vond ik het welletjes en keerde ik het moede hoofd naar het landingsterrein. In het dal pakte ik nog een mooie bel die niet zo turbulent was, maar een paar anderen zaten me in de weg en ik had gewoon geen zin in spannende avonturen vandaag. Bovendien zag ik op een gegeven moment iedereen van de berg richting het landingsterrein komen, en ik wilde graag op de grond staan voordat het een enorme drukte zou worden. Zo gezegd zo gedaan. De taak bleek gestopt, Juicy heeft nog een beetje rondgespeeld en is toen ook komen landen, Cameron stond ergens bij Tremp aan de grond. Wasje draaien, douchen, vanavond feest en morgen naar Laragne.

teveel rust

Zo langzamerhand zijn we gaar van verveling. Het is schitterend hier, veertig graden, gezellig en echt heel leuk zwemmen en spelen maar jeetje hier komen we niet voor. Na drie dagen belachelijk harde wind en ontzettende verstandigheid (dus geen via ferrata, geen gorge wandeling, geen gespring vanaf bruggen) smacht ik naar kantoor. We gaan maar weer eten in de speedbar want barbedinges is harstikke gezellig maar ik heb de ziekte aan het geeikel met m’n vegetarische rijst en groenteprutje.

We hebben het weer beter gedronken. Shedsy kan vandaag British champion worden, ik ga m’n kater uitvliegen en Cameron kan de rev verder tunen. Als niet dan inpakken.

Echte rustdag

Om tien uur een smsje dat er geen briefing was, de wind stond al 70 km/u te blazen. Ik heb me de hele dag keurig als een tachtigjarige gedragen, zelfs de kans om Fabien in het water te duwen niet gegrepen want ik was geheid meegegaan en dat moet ik nou net niet hebben.

Raften

Antoine vond dat het toch wel eens tijd werd om een echo te laten maken en hij was zo goed om met me mee te gaan naar het ziekenhuis. Daar begonnen ze met dezelfde diagnose die hij al had gemaakt en ik werd min of meer voor de keuze gesteld om me daar ter plekke te laten opereren of naar Nederland te gaan. Toen ze een echo maakten bleek de spier echter niet gescheurd en vervolgens wilden ze m’n complete been van enkel tot dij gipsen. Tien dagen totale rust. Ik in tranen, en Antoine bracht uiteindelijk de redding: ik mocht een beetje blijven bewegen als ik er maar voor zorg dat ik niet opnieuw een klap op het hematoom krijg. Dat kan ik snappen en ik heb dan ook plechtig beloofd alleen door te vliegen als er een enorm en vrij en plat landingsterrein binnen bereik is. Geen punten meer proberen te scoren, alleen nog goed landen.
We konden naadloos aansluiten bij de hele karavaan die net door Tremp reed toen wij het ziekenhuis uitkwamen, en een uur later zaten we met z’n dertienen in twee whitewaterrafts. Geweldig, de temperatuur kon niet beter en het water was zo laag dat het allemaal redelijk tam bleef. Precies goed voor mij, want ik wilde zo min mogelijk in het water vallen met het risico m’n knie tegen een rotsblok te stoten. Ik kon het niet echt laten om mee te vechten en Shedsy van de andere boot te trekken maar het was wel allemaal minder ruw dan normaal. Geen gespring van hoge bruggen meer voor mij. Ik vond het super, kreeg de brede grijns niet van m’n smoel.
’s Avonds nam Juice m’n jurkje voor me mee voor het feestje in het Buffethotel, waar we uiteraard allemaal geheel gekleed danwel geheel ontkleed in het zwembad eindigden met een meetdirector op de kant die verwoede pogingen deed ons tot geciviliseerd gedrag te bewegen. Het feestje eindigde met Sheds en Claudia in het water, oh well. Als een groep echte pubers dronken we nog wat na bij het zwembad op de camping, alleen leuk omdat het niet mag. Een paar diepe gesprekken en voldoende tlc later lag ik te ronken, op naar een volgende rustdag.

Harde wind

Getverdemme het weer wordt er niet beter op. Harde wind, de komende dagen. Gisteren hebben we ondervonden dat kayaken bij dit soort wind ook geen lolletje is, en whitewater rafting ga ik niet doen met m’n dikke knie, dus er blijft niet veel over dan een boek lezen en een dutje doen.
Gisteren begon de wind toe te nemen, dus we gingen na de briefing op de camping (waarbij piloten die iets doms gedaan hebben de vorige dag hun stommiteit moeten naspelen) wel naar boven maar met weinig illusies. Op de start zag het er nog niet meteen heel slecht uit dus we bouwden op, en toen de taak gecancelled werd besloten Juice (Joost), Camo en ik toch naar beneden te vliegen. Ik was van plan om op de start zelf met de vleugel in m’n handen te bepalen of het ok was, maar zo ver kwam ik niet eens. Van alle kanten kwamen er smeekbeden om maar niet te gaan vliegen, te gevaarlijk, dus ik draaide me weer om. Juice en Camo vlogen wel, en bevestigden dat een harde wind met oostelijke component in Ager een duidelijke afrader is.

en weer uitgezakt

Nou moe alweer als eerste thuis. Toch was het heel anders dan gisteren, het was nu gewoon belachelijk moeilijk niet turbulent maar gewoon heel lichte termiek, bijna geen wolken en een inversie op 1700 meter waar ik niet doorheen kwam. Ik had minder spierpijn in m'n armen dan gisteren en ik heb langer en beter geprobeerd om de ridge over te komen, maar helaas. M'n landing was perfect en het was helemaal gezellig om met Gerolf te kletsen. No worries dus hier.
Ik realiseer me wel dat ik tot nu toe meestal te hard wilde, en nu ik het eindelijk voor elkaar krijg om echt ontspannen de wedstrijden in te gaan mis ik een beetje de agressie om me vast te bijten. Nou ja ik zakte vaak net zo veel uit als nu alleen vond ik het ook nog erg, nu veel minder.