Verkeerd gegokt

 

Ik was de auto al aan het inpakken toen ik nog niet wist waar ik heen zou rijden. De vrienden die ik in Stadskanaal had willen bezoeken waren niet thuis dus EHST viel af. Bruinehaar zag er het beste uit maar ik kon niet zeker weten of er een deltalierman zou zijn - André schrijft zich in principe niet in. Maillen zou alleen zaterdag zijn en de wind zou wat naar noord draaien, maar ach het zou maar licht zijn dus dat werd 'm. Foute keuze. Toen ik aankwam stond de windzak al strak noord en ik twijfelde of het de moeite waard was mijn vleugel af te laden. Toch maar gedaan want zolang ie op de auto ligt vlieg ik sowieso niet.
Eenmaal op de start durfde ik het toch niet aan, en toen later Sven en Koen wat pogingen waagden zag je ze alle kanten op stuiteren en tegenwoordig nu ik verstandig slapjes en bangelijk ben zie ik er dan maar van af. Vier uur na aankomst sjouwde ik de hele handel weer terug naar de auto.

Gelukkig bood Tom een tripje naar het volgende ulm-veldje aan met de dragonfly, uurtje heen, frietje eten, half uurtje terug. Koud maar prachtig, wat is Wallonie toch mooi. Koolzaadvelden, de Maas, bosjes en paadjes en overal enorme middeleeuwse hoeves en hier en daar een kasteel of een pastorie. Erg mooi en de dragonfly is ook leuk. Al durfde ik niet te sturen toen hij met z'n instrumenten zat te klooien, ik ben al een kluns en met zo'n drie-assig ding kan ik al helemaal niet overweg. Lang geleden heeft Bobby me zo ver gekregen dat ik een hele driezestig draaide zonder hoogteverlies maar toen was ik nog jong en altijd in om iets nieuws te proberen. Tegenwoordig ben ik het liefst passagier en geniet ik gewoon van het uitzicht en van het vlieggevoel ook al waait de bril zowat van m'n hoofd.

Tegen half elf kwam ik aan bij tante waar we de halve zondag in de tuin genoten van de zon, terwijl in Bruinehaar en Stadskanaal iedereen de sterren van de hemel vloog. Jammer om het gemist te hebben maar al met al was het toch best een geslaagd wiekend.

Paasvluchtjes

 

Tussen de afsluiting van het leertraject persoonlijk leiderschap en Pasen in een bijna contemplatief dagje Maillen. De contemplatie wordt vooral bevorderd door de vijf en een half uur in de auto natuurlijk en niet echt door die twee keer tien minuten dat ik daadwerkelijk vlieg. Hoe dan ook, ik voel me heerlijk ontspannen en in het nu, hoef niks, mag wel. Het waaide veel harder dan we hadden gehoopt maar wel strak recht op de baan. Het was wat frisser dan gehoopt maar de zon scheen en ondanks de afscherming met hoge cirrus zat er hier en daar een belletje. Het was drukker dan verwacht, mede doordat de regen de Bassanogangers naar huis had gejaagd, heel gezellig.
Na m'n tweede landing had ik nog wel puf voor een derde start en met die afnemende oostenwind waren de omstandigheden ook best wel ideaal en ik hoefde niet speciaal vroeg naar huis dus ik schoof de rij weer in. Alleen kwam Tom vertellen dat de motor van de tug even was uitgevallen zodat Jo niet verder wilde slepen. Tom durfde het zelf wel aan maar voor mij was het het sein om in te pakken. Net toen ik daar klaar mee zag ik twee motorrijders wat zoekend om zich heen kijken, dus ik vroeg ze om te helpen de vleugel op m'n auto te tillen en zo raakten we aan de praat en ik nam ze mee naar de start om het hele gebeuren van dichtbij te zien. Het leek een grote kans dat tenminste een van de twee vliegles zou gaan nemen, of op z'n minst een keer een duo met Tom zou willen doen.

Eerste vluchtje sinds een half jaar

Het was wel een beetje zoals bij de zeeverkenners, waar ik vanaf m'n twaalfde of dertiende bij was. Vroeg op, ondanks de kou meteen aanpakken en samen de boot optuigen en vooral niet flauw doen. En dan de rest van de dag op het water spelen. Onze vleugels bouwen we allemaal individueel op maar de sfeer lijkt er toch op, iedereen helpt elkaar en wie het eerste klaar is maakt de startplek in orde. Vanwege de harde oostenwind nam ik Wouts aanbod om m'n kabel vast te houden dankbaar aan. Desondanks was het allemaal bijna boven m'n macht. Het opladen van de auto vanmorgen was weer zwaar maar te doen, drie uur rijden naar Maillen overkomelijk, de vleugel op m'n eentje naar het gras zeulen ging net. Maar eerst lukte het bijna niet om de spanning op te trekken en vervolgens kreeg ik beide tips er nauwelijks in. Slappe handjes.
Eenmaal op de start maakte ik gebruik van een moment van luwte om de vleugel op de dolly te zetten en m'n loeizware harnas erin te hijsen, maar zodra ik me omdraaide om de vg aan te trekken duwde de wind 'm op z'n neus. Wout en Vincent redden me maar het leverde weer een dikke hartslag op en nog meer slappe spieren.
Start en vlucht gingen lekker, ook al had ik teveel vg en vliegt Jeremy meestal te langzaam dus halverwege mikte ik de hele vg eraf. Ik werk liever hard dan dat ik uit moet duwen om een beetje boven de tug uit te komen. Snel daarna zwaaide hij me af en er zat zowaar een belletje waar ik ook nog een paar meter hoogte in won! Alleen dreef ik met de keiharde wind van het veld af en daar heb ik niet voor getekend op zo'n eerste vliegdag sinds zes maanden, dus ik liet het piepje voor wat het was, vloog terug, landde en liep meteen door naar de auto. Zonde misschien maar ik was nu al meer dan moe dus waarschijnlijk was het gewoon verstandig.
In de file terug naar huis probeer ik er niet aan te denken hoe zwaar het allemaal is en hoe weinig vlieguren ik er nog voor terugkrijg. Het was fijn om even te vliegen, om clubgenoten te zien en om de hele middag buiten te zijn. Thuis was m'n plekje voor de deur vrij en de nieuwe buurman bood aan te helpen, inmiddels heb ik gedoucht en gegeten en kan ik op tijd naar bed.