Australische toestanden

Na een heel fijne terugkomtweedaagse, een fietstocht door de streek, een grote bak aalbessen en een supercampingkje in de Achterhoek mocht ik Tom ophalen die had toegezegd me de lucht in te zullen helpen. Eenmaal op het veld, waar we van startplek moesten wisselen, nam Joop al het sjouwwerk van me over. Alex hielp me starten en na elke landing, veel te ver weg, bood Ramon aan om m'n harnas terug te dragen. Toen de kabel brak zorgde André er voor dat ie weer gelast werd, terwijl Mario mij in alle toonaarden bewonderde om m'n avontuurlijke verleden. Tom sloot de dag af met een verrukkelijke salade zodat ik pas na de file en met een gevulde maag naar huis hoefde te rijden. Al met al stelden drie starts kwa vliegprestaties nulkommaniks voor, maar ik kon als een prinses zwelgen in de zorgzaamheid van m'n schermvliegende vliegmaatjes en dat maakte de dag meer dan geslaagd.

Ouderdom

 

Inmiddels heb ik me er wel een beetje bij neergelegd dat ik nooit meer wedstrijd zal vliegen en ook nauwelijks meer overland. Nu dient het volgende probleem zich aan: zonder de ambities die bij het overlandvliegen hoorden en met de angst die alsmaar toegenomen is doordat ik me veel te vaak bezeerd heb, wil ik alleen nog maar vliegen als het allemaal supermakkelijk en ideaal is. Rustig windje, groot landingsveld, makkelijk vleugeltje. Maar dat betekent dat ik bijna geen uren meer maak. En zonder uren nemen m'n vaardigheden duidelijk af. Een gevaarlijke vicieuze cirkel want nog altijd zou ik niet zonder vliegen willen leven.