Toen ik vertrok, rekende Merle me vijf
dollar per nacht en Derek gaf me een dikke omhelzing. Volgens Marco was het een
plezier geweest om me op te slepen, en de eigenares van de Mezzanine gaf me een
kop koffie. Ik weet niet waar ik al die lieve attenties aan verdien maar ik
vind het geweldig!
Omdat ik de route Forbes – Newcastle inmiddels wel erg vaak
heb gereden en ik trouwens de tol bij Sydney veel te hoog vind, koos ik een
route dwars door de blue mountains. Kleine kronkelweggetjes, maar allemaal zo
dichtbegroeid dat er nauwelijks uitzicht was. Ik stopte eerst bij Cameron, die
net naar Rohan vertrokken is voor een tandemcursus, en installeerde me
vervolgens bij Conrad die ook al niet thuis is. Raar, het is wel lekker om
zulke vertrouwde plekken te hebben maar ook ongezellig. Voordat ik naar
Australië kwam had ik er wel op gerekend dat niemand tijd zou hebben om met me
te gaan vliegen, omdat mensen nou eenmaal moeten werken. Dat is alleszins
meegevallen, maar nu is de situatie omgekeerd. Ik had enorme zin om m’n
Newcastlevrienden weer te zien, maar ze zijn allemaal druk aan het werk, hebben
familie op bezoek en besteden weer eens wat tijd aan kinderen en partners. Tja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten