Glennies Creek

We togen met de halve Newcastle hanggliding club naar Glenn Innes, een schitterende winterstek zo’n 80 km verderop. Eénmaal daar aangekomen zag ik tot m’n schrik dat de enige landingsoptie een downwind hellingop landtongetje in het meer was. Spotlanden verplicht, want een overshoot betekent verdrinken en undershooting kost op z’n minst een upright. Conrad legde goed uit hoe we de landing moesten doen, en ik ga de laatste tijd heel redelijk met m’n litesport, dus ik besloot het er op te wagen. De start en vlucht waren heel gemiddeld, het was ridgesoaren en ik durfde niet goed de zwakke termiek in te draaien, dichtbij de flauwe helling en tussen een tiental andere vleugels. Ik kwam nooit hoog genoeg om wat fotoos te maken, en na een half uur begon ik duidelijk onder ridgehoogte te zakken en toen ik ook nog door een eagle werd aangevallen vond ik het welletjes. Ik wilde perse niet landen als er ook anderen waren en ik wilde hoog genoeg aankomen om rustig m’n circuit te maken. Ik werd zelfs omhoog geblazen boven het meer waar ik hoogte wilde afbouwen, maar ondanks een hard kloppend hart deed ik precies de landing zoals Conrad had uitgelegd, met helaas een beetje een whack op het eind. Jammer, want het had perfect kunnen zijn. Maar Mickey en Selmsy die na mij landden, toegegeven met topless vleugels en wat lager in de rotor, whackten veel harder dan ik.

Toen ik klaar was met afbouwen en slap ouwehoeren en tot kookpunt raken in de drukkende zon, dook ik het meer in. Nicola kwam net aan om te landen, dus ik bleef in het water dobberen om haar landing te bekijken. Ze draaide te laag op downwindleg, maar had voldoende snelheid. Net toen ik vond dat ze hoognodig in moest draaien, deed ze dat, maar ze zag kennelijk dat ze het niet ging halen en verloor al haar snelheid. Daardoor haalde ze wel net het land, maar ze stallde en klapte hard tegen de grond. Ik was in m’n nakie dus het kostte een paar momenten voor ik bij haar was, en toen trof ik haar compleet overstuur aan. Ze had flink pijn in een verstuikte enkel en ze was behoorlijk van de kaart. De rest van de middag en avond was het weer eens het bekende liedje: kapotte vleugel inpakken, snel naar een ziekenhuis rijden, fotoos maken, plegen en artsen die met een ik-wist-het-wel natuurlijk was je aan het hanggliden blik lachen naar Conrad, die met grote regelmaat gebutste piloten komt afleveren in Hunter hospital waar hij zelf eerste-hulp-arts is. We kregen gelukkig wel de VIP-behandeling dus om half tien zaten we aan de Indiase hap bij Nicola thuis. Ik was inmiddels sjagrijnig van de honger en de hitte, Nicola was stoned van de pijnstillers en Conrad weet ik nooit.