Slechter weer in Forbes

Damn! Heb ik mezelf weer te pakken. Volgens mijn interpretatie van de rasp hoefde ik me geen zorgen te maken over onweer, maar toen ik naar het vliegveld reed was het hele noordoosten gevuld met congestus en regen, en het kwam in hoog tempo over me heen. Wat had ik Martin graag hier gehad! Maar ik moet het nu echt helemaal zelf doen, Marco is een geweldige sleeppiloot maar geen zeilvlieger dus hij kijkt heel anders naar de lucht dan ik.

Ik besloot in ieder geval wel te starten, zó eng zag het er nog niet uit, maar ik wist al vóórdat de vleugel uit de hangar was dat het geen onbekommerde vlucht kon worden. Het gebrek aan retrieve speelt me ook parten: als ik vol overgave voor het front uit zou vliegen, misschien een mooie afstand maken, zou ik die hele afstand ook weer terug moeten lopen/liften. En out-and-return vliegen kon wel eens afgesloten worden door het weer.

En dus was ik de  hele vlucht aan het wijfelen, zenuwachtig over de grote, lage (1700 m) wolken en de uitstekende lift, niet overtuigd op koers en gespannen over m’n landing. Dat leidt zoals gewoonlijk tot niks, dus ik zakte 2,5 km van het vliegveld na drie kwartier uit. Gelukkig zijn m’n landingen inmiddels vrij degelijk, en er waren geen gesloten hekken dus binnen een uur lag m’n vleugel op m’n auto. Af en toe valt er een regendruppel, dus het is inderdaad niet erg stabiel in de lucht.

Omdat ik om acht uur (donker) m’n tent inkruip en voor half tien slaap, word ik vijf uur wakker. De halve camping is dan al druk, iedereen gaat om een uur of zes, half zeven appels plukken, doorrijden of aan de weg werken. Veel Australiërs staan vroeg op, en veel Australiërs trekken van werk naar werk. Misschien zijn ze daarom zo hartelijk en direct, omdat het leven bestaat uit korte voorbijgaande contacten. Soms iets tè, ik ben deze week liever alleen dan dat ik koetjes en kalfjes bespreek met mensen waar ik nulkommanul affiniteit mee heb. Roken terwijl anderen ontbijten, honden die naast m’n tent schijten, de koelkast vol bier en uren douchen terwijl overal watersaving bordjes hangen.

Tegelijk moet ik mezelf bedwingen om niet in de auto te springen en naar Newcastle te rijden, veilig en gezellig tussen vrienden. Maar dat zou stom zijn, als ik hier nog een of twee dagen kan vliegen moet ik de kans grijpen.

Om zeven uur is het licht, maar de Mezzanine is nog niet open dus ik maak een praatje met een water diviner. Hij zou wat meer water moeten gebruiken dus ik probeer enige afstand te bewaren, maar dolenthousiast vanwege mijn interesse showt hij al z’n instrumenten. Met 40 cm metaaldraad losjes in de hand wijst hij water aan, en met een andere draad kan hij vaststellen of het zout water is. Voor mij is het categorie astrologie en auralezen, maar vooruit een verklaring heb ik niet en hij vliegt er twee vliegtuigen van.