Lloyd is
goudzoeker. Fascinerend, ik kan niks bedenken dat meer het tegenovergestelde is
van mijn leven. Hij heeft een apparaat waarmee ie de bodem van Aziatische
rivieren opzuigt en zeeft. De hele handel moet vaak per helikopter naar de
meest ontoegankelijke jungles getransporteerd worden. Eenzaam en hard fysiek
werk, met veel goudstof en af en toe een klein handje goudkorrels. M’n indruk
was dat hij zo ongeveer evenveel inkomen heeft als ik, maar wat een verschil!
Het zet me weer eens aan het denken, en voor de zoveelste keer stel ik vast dat
ik niks liever doe dan nadenken en adviseren over slim beleid maken. Ik heb er
behoefte aan om een bijdrage te leveren, hoe minuscuul ook, aan het
functioneren van de democratische rechtsstaat, aan rechtvaardigheid, gelijkheid
en vooral individuele vrijheid in een complexe samenleving. Tegelijk heb ik er
moeite mee om dag in dag uit binnen, in een kantoor, te zitten en me te voegen
naar de wensen en eisen in een hiërarchie. De frustratie van gelijk hebben
zonder het te krijgen, de energie die je besteedt aan het verkrijgen van enige
invloed, de oneindige nutteloosheid van je eigen werk.
Dit halve jaar
down under vlieg ik iedere dag, als ik tenminste niet aan het rijden ben. Ik
zak bijna elke vlucht heel snel uit, geen idee waarom maar ik probeer me er
niet door te laten deprimeren. Genieten van het 24 uur per dag buiten zijn, de
totale vrijheid, de pracht van het land en de hartelijkheid van vrienden en
vreemden. En al met al is iedere start en landing er weer één, belangrijker dan
uren of kilometers.
Ik ben als
laatste vertrokken uit Bright, terwijl het weer nou juist beter wordt. Het is
te lastig voor mij alleen om daar te vliegen, ik kan wel starten op Mystic maar
dat is nou juist de minst aantrekkelijke stek van het hele gebied voor mij.
Geen chauffeurs, geen vliegmaatjes, geen groot landingsterrein. Oli en Lukas
nemen me wel mee naar boven maar in de lucht heb ik niks meer met ze te maken.
Dus ik rij nu voor het eerst naar het westen, voorbij Melbourne, wie weet ga ik
weer eens iets nieuws zien en beleven. Ondertussen mis ik zowel m’n vrienden in
Den Haag als die in Newcastle. Misschien moet ik binnenkort maar eens op huis
aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten