Middagje Merewether

Ik was vanmorgen twee keer naar Dixon Park gefietst om te zien of het on was, maar het was nogal zuid en er was verder niemand. Ik voelde me net niet zelfverzekerd genoeg om toch te starten, dus ik besloot wat huis te houden en dan naar Merewether te fietsen. Maar Conrad kwam rond lunchtijd ziek thuis, en stuurde me zonder pardon naar boven. Inderdaad, het was perfect, en Tony Barton was er bezig met tandems en parapentestudenten. Gelukkig, want hij had het ontbrekende latteclipje voor me, en hij kon me verzekeren dat het neuskapje alleen voor het mooi is. Ik vloog een half uurtje heerlijk op de F2 160, de demo-Fun van Airborne die ik een maand mag lenen. Fantastisch! Na m’n tweede landing ontdekte ik dat ik de twee linker tiplatten verkeerdom had geinstalleerd, en de buitenste was daardoor losgeschoten, maar ik heb absoluut niks gevoeld. Gewoon een verrukkellijk vleugeltje. Wel een beetje jammer dat het überhaupt kan, een lat verkeerdom.

Tijdens het vliegen was het genieten van Adams loopings tot anderhalve meter boven de grond, gevolgd door een wingover, landing halverwege de helling, start en nauwkeurig en sierlijk omhoog werken terug tot ver boven de heuvel. Wat kan die fantastisch vliegen! Het is alsof je je hele leven schaatsen op slootjes hebt gezien, en voor het eerst iemand ziet kunstschaatsen. Een feest om naar te kijken. Toen ik hem complimenteerde met z’n fraaie vliegen, kwam hij minstens zo aardig terug met de opmerking dat ik ontzettend veel beter vloog dan toen ie me voor het eerst zag, in Brazilië. Dat is wel heel veel jaren geleden en Brasilia was één van m’n dieptepunten, maar het doet me toch goed.

Voor het eerst durfde ik vanaf Merewether over het zwembad te vliegen. Zo’n goed gevoel om weer een stapje te zetten! Ik zakte wel uit op het strand, maar Donny gaf me een lift naar m’n auto dus ik kon gewoon een tweede vlucht maken en die landde ik wel in het park.