Vaarwel Victoria

Het was leuk om voor het klasje van Rohan te werken, en ik heb vijf uitstekende landingen utigevoerd, maar het is toch onvoldoende om in Trawalla te blijven hangen. Wekker op zes uur, ontbijt naar binnen schuiven, werken wachten werken en dan maar hopen dat er een  moment komt waarop Rohan zegt dat ik mag vliegen. Toen ik voor de derde achtereenvolgende nacht slecht sliep en er ook nog eens ideaal lesweer (= stabiel dus slecht vliegweer) was voorspeld, besloot ik in te pakken. Niet richting Adelaide en Helen om nog meer nieuwe sites te zien, maar terug richting Newcastle omdat ik Conrad en Selmsy en Nicola en Cameron en Fluffy mis. Onderweg bedacht ik dat dit wel eens de laatste kans kon zijn op een vluchtje in Forbes, dus ik boog af en reed in één ruk de 850 km naar m’n favoriete vliegplek. Het was koel en bewolkt dus ik viel niet in slaap. Het landschap van Victoria was zo Europees dat het vooral saai was: wel fraai maar gewoon niet bijzonder. Als er dan toch geen zon is, dan heeft Europa meer te bieden. Zodra ik bij Tocumwal NSW binnenreed veranderde het: uitgestrekt, droog, leeg, geen paarden meer maar koeien en schapen. Af en toe een gigantische dooie kangoeroe langs de weg, en om het half uur een enorme vrachtwagen. Elke 120 kilometer een ‘dorp’: vier huizen, een IGA en een dorpsklok. Een bord dat waarschuwt dat het volgende tankstation 107 km verderop is, maar mijn tank kan ruim 600 km aan en ik heb al m’n kampeerspullen en zelfs m’n fiets aan boord, dus ik hoef me niet druk te maken. Ergens op een rest area m’n prefab pasta gekookt. De hele dag geen mens gezien. Verrassend goeie ontvangst van de bbc worldservice dus ik ben nu niet alleen op de hoogte van het aantal moord- en verkeersslachtoffers in Australië, maar ook van het feit dat er kennelijk een nieuwe paus is.

De Vandenburg was vol dus ik plempte m’n tentje weer onder dezelfde boom als de vorige keer (ik voel me niet helemaal vrij om bij Len aan te kloppen). Vandaag waait het hard, hopelijk kan ik morgen de lucht in.