Eerste dag van de Franse Open in Aspres, vanaf de Chabre vandaag en waarschijnlijk de hele week. Dus iedere dag twee maal drie kwartier extra rijden en vooral: niet naast m’n tent landen. Maar we vliegen tenminste, gisteren was het knoerharde mistral dus Akira en ik besloten te gaan wandelen/zwemmen/boodschappen doen. Alleen vergat ik m’n wandelstokken en zonder die dingen kan ik echt geen steile gravelhellingen meer af. We probeerden het een stukje bij Montclus tot aan de pentagonale toren maar terug moest ik echt op m’n hurken naar beneden glijden. Dan maar zwemmen, verrukkelijk, lekker in het plan d’eau Riou tussen Chabre en St Genis in. Toen ik daar ontdekte dat m’n geslepen zonnebril uit elkaar was gevallen reden we snel naar Laragne, waar de opticien me meteen en voor niks hielp zodat het ding weer vijfentwintig jaar mee kan.
Vannacht sliep ik slecht en ik twijfelde steeds of ik uberhaupt wel mee moest gaan vandaag, met de voorspelde noordenwind en m’n ape-armpjes. Maar wat er in m’n hoofd allemaal aan twijfelen gebeurt maakt niks uit voor m’n acties. Op volle automaat spring ik kwart voor zeven onder de douche, leg ik m’n spullen klaar en laden we de auto op en nog voor twaalf uur stond ik klaar om zowel noord als zuid te kunnen starten. Nog voor elf uur hadden we de eerste dustdevil al gehad die Christians vleugel beschadigde, en de windzak wapperde alle kanten op. Het leek me wel een goed plan om zo vroeg mogelijk te starten, dus meteen na de briefing holde ik de berg af. Scheef, want ze hadden de startrij precies boven een struik gelegd zodat ik wat vuile wind kreeg. Of ik deed het zelf niet helemaal goed. Of de wind was nog niet overtuigend noord. Hoe dan ook, het was even spannend maar ik kwam goed weg en vond meteen een fantastische bel die me met enthousiast gejuich van m’n vario naar wolkenbasis bracht. Alleen gebruik ik op de Fun geen hoogtemeter en er was ons uitdrukkelijk gezegd het luchtruim in acht te nemen, dus op zo’n twee keer berghoogte verliet ik die heerlijke bel. Om daarna eigenlijk niks fijns meer te vinden, alleen maar gepruttel en turbulentie. Ik voelde m’n armen ook goed dus ik vond het wel weer mooi voor vandaag, en vanaf starthoogte cirkelde ik naar de camping voor een lelijke buikschuiver omdat alle windzakken een andere richting uit wezen en bovendien steeds alle kanten op bleven draaien.
Louis en Francois, de vaste Laragneclub, waren net geland en ze droegen m’n spullen naar de schaduw. De rest van de middag brachten we gezellig met z’n allen op het terras door, turend naar onze schermpjes met de livetracks van de wedstrijd, en tegen vijf uur naar de lucht om David, Christian, Andy en Jean-Marc binnen te zien komen. En Tao en Akira zodat ik dus niet hoefde te rijden. En nog een hele hoop dus het was weer een feest, totdat ik om zeven uur volledig gaar gekookt en enorm hongerig ineens ongeduldig werd. Uiteindelijk zit ik om negen uur gedoucht en gevoed klaar om bijna naar bed te gaan dus het valt nog mee.
