Vermoeiend dagje

 

Ik weet nog steeds niet wat vermoeiender is: deelnemen of staf zijn. De piloten die op goal kwamen gisteren, na de langste taak ever vanaf de MteCucco (201 km) en misschien wel in Europa, waren harstikke moe. Maar wij ook, na dag in dag uit non stop in de zon en de wind met te weinig slaap en elke ochtend haast. Ik mocht al meteen na de eerste startgate van de berg af (officieel moeten de vrijvliegers wachten tot na de laatste startgate, om te voorkomen dat er ongekwalificeerde vliegers in de gaggle terecht komen) en ik vond ook wel goeie lift maar ik was volstrekt ongemotiveerd. Ik wilde de ervaring van de dag ervoor ook wel graag herhalen: een relaxte landing op een volkomen leeg veld. Nou ja leeg op Etian na dan, de stereotypische Israeli met Braziliaans personeel die meent dat de regels niet voor hem gelden. Natuurlijk stond ie middenin het veld, met de auto ernaast, af te bouwen. Ik maakte een echt perfecte landing doordat de wind draaide zodat ik verder door moest vliegen en dus lager uitkwam op m'n final, beter. In de schaduw van de tent waar een treurige uitgezakte Daniele zat pakte ik in en net toen ik ook de pocket van m'n drogue had bijgewerkt kwam Jamie beneden. We sleepten Daniele mee naar de ijssalon en daarna naar huis om vanuit het zwembadje naar de lucht te kijken. Gecombineerd met de livetracking op de telefoon konden we precies zien wie er in de gaggle vlogen die we richting tweede keerpunt zagen gaan. Na een dutje speerden we terug naar het goalveld, net te laat voor Primoz en Alex maar mooi op tijd voor Juicy en Arne die als zevende en achtste landden. En natuurlijk de geweldige shows van Jonny, Davide en Manfred in z'n eSwift.