Emoties zijn niet het gevolg van iets buiten jezelf maar van jouw interpretatie daarvan, zoals iedereen weet. Als je het nog niet wist dan leer je het wel in vliegwedstrijden. Jamie vertelt hoe ze een prachtige vlucht maakte, een perfecte helling-landing en ze was supertevreden met zichzelf en de wereld. Maar tijdens het wachten op de retrieve kreeg ze bericht na bericht over piloten die op goal landden en na een uurtje was ze diep teleurgesteld over haar verpeste vlucht.
Ik heb in de vallei voor Tre Pizzi besloten om te stoppen met wedstrijden, omdat ik eigenlijk de taken niet meer vloog maar alleen maar van landingsmogelijkheid naar landingsmogelijkheid bewoog. Volstrekt gefixeerd op de grond en tja dan sta je ook snel op de grond. Ik benijd de meiden die nieuw en enthousiast nog niet weten hoe mis het kan gaan, ik benijd ze om hun zelfvertrouwen en de achteloosheid waarmee ze kleine veldjes in het oog houden alsof ze 'm daar neer zouden kunnen zetten. Wat dan nog kan ook. Met een performance toestel.
Damiano voorspelde nog hardere wind dan gisteren dus wij namen onze spullen weer niet mee, foutje want tegen de tijd dat de deelnemers van de berg af waren waren de startomstandigheden ideaal. Vandaag baal ik dan weer wel van de beslissing om niet te vliegen, om niet de kans te grijpen die ik zowat in m'n schoot geworpen krijg. Gelukkig kon ik me wel weer nuttig maken door een paar vleugels te helpen dragen en vooral door de piloten te helpen met de startvolgorde. Je loopt een uur als een gek heuvel op en af tussen de vleugels door om iedereen te vertellen na wie ze in de rij moeten gaan staan en of ze al op moeten schieten. Het wordt erg gewaardeerd en ik heb wat te doen. Bovendien leer ik zo ook nog de paar piloten kennen die ik nog niet kende, al is het lastig gezichten te onderscheiden onder de helpen en buffies en brillen. Ik weet inmiddels goed wie er zenuwachtig is en wie traag, wie slecht start en wie gewoon doet wat er van 'm gevraagd wordt. En je maakt dingen mee als David Gregoire die z'n ritsrunner kwijt is en dat Robert de Tjech dan gauw even een reserve voor hem haalt. Zoals Thomas mijn medejurylid opmerkt: het is echt een familie. Bij andere sporten zullen concurrenten elkaar veel minder helpen waarschijnlijk, bij ons doen ze echt veel moeite om een tegenstander goed de lucht in te krijgen.
De lucht bleek veel lastiger dan voorspeld en er werd flink uitgezakt. Ondertussen zat de voltallige staf, de chauffeurs en wij ijsjes te eten in Esanatoglia, heerlijk. Eenmaal op goal hoefden we niet lang te wachten voor we de schitteringen zagen van de Italiaanse leading edges in de leadgaggle. Ze kwamen hard racend en laag met een stuk of tien tegelijk binnen, op dat smalle diepgelegen turbulente veldje. Retespannend. Op een enkele nose-in na ging het goed. Aangezien we niet heel veel goallandingen meer verwachtten reden we vroeg naar huis om nog gauw even in het zwembad te duiken en te bloggen. Morgen vleugels mee!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten