Het is weer zover. Als ik niet onmiddellijk alles opschrijf vergeet ik de helft. En ik heb nooit tijd, of het is te warm, of ik heb net een biertje op. Vandaag was bijzonder, Damiano voorspelde de condities exact zoals het was en de meute kwam dolblij binnen. Een taak van 165 km in drie uur, ongelooflijk. Jochen zei dat z'n final glide zeventig kilometer was. Ik was blij met de deelnemers, niet langer jaloers dat ik niet meedoe. Ik had het toch niet gered, dag in dag uit taken van meer dan honderd kilometer en lastige stukken over onlandbaar terrein. Het Nederlandse team doet het goed, ze zijn een totaal andere groep dan wij destijds. Veel meer betrokken met elkaar.
Jamie en ik stonden klaar om te starten zodra we mochten, maar tien minuten daarvoor wapperde de windzak bovenop al consistent uit het noorden. Het leek ons een goed idee om toch maar klaar te gaan staan en bij de eerste de beste mogelijkheid van de berg af te hollen. Zo gezegd zo gedaan en er was niks mis met de start, maar ik donderde als een baksteen in de rotor naar de bomen. Even was ik bang dat ik daadwerkelijk in de bomen terecht zou komen en ik keek om, om te zien of ik misschien op de start moest proberen te landen. Te laat, ik zou me recht in de berg boren en gelukkig begon er iets te piepen. Moeizaam draaide ik enkele tientallen meters omhoog, net genoeg om m'n rits dicht te doen en naar Jamie te kijken die er in een rechte lijn uitzakte. Ik raakte m'n belletje snel kwijt en landde een paar minuten na haar. Tijd voor ons dagelijks ijsje met Daniele, die er echt iedere dag meteen uitzakt. Hij blijft er een schattige lach bij houden.
Gisteren gingen we naar de noordstart met goal bij Trevi, een uur rijden. We wilden allemaal vliegen en dat wordt dan lastig als de auto nog naar beneden moet en de Belgen opgehaald moeten worden. Serge zou rijden maar om dat georganiseerd te krijgen was het wel zaak dat hij direct na de eerste startgate bij ons op de Fabriano vliegclub zou landen. Dat deed hij niet en ik was behoorlijk pissig, want nu moesten wij zorgen dat de Belgische bus op goal kwam. 's Avonds bij het pilotendiner zat ik naast Francois, de Franse teamleider. Volgens hem was het echt erg dat we ruzie maakten want Serge zou altijd enthousiast over mij praten. Ok vanmorgen zijn we elkaar dan maar weer in de armen gevallen, stukken beter. Ik kan niet tegen conflicten en al helemaal niet met iemand die ik overal tegen kom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten