Andrate

zo'n bord moeten wij ook hebben

bankjes voor het publiek

er is een bar, schaduw, een binnen- en buitendouche en wc en een gladgemaaid gazon om in te pakken

traditionele landingsfoto

Nog nooit eerder moest ik wandelen met een servetje om voortdurend het zweet van m’n gezicht te vegen, omdat het anders in m’n ogen liep. Ongelooflijk benauwd was het vanmorgen op het landingsterrein van de club parapendio Cavallaria, vlakbij Turijn of eigenlijk Ivrea. Het was een pokke-end rijden na een klein vluchtje gisteren met Tom en zijn zoon Wout van MteCucco, maar met twee minidutjes en nauwelijks echt eten redde ik het toch nog voor elf uur. Toni had me verteld dat er water zou zijn en een wc dus ik gokte er op. Net toen m’n tentje klaarstond kwamen er vijf parapentisten langs, vermoedelijk gealarmeerd door het automatische licht. Eentje was vrij onaardig en vond dat ik maar naar een camping moest, maar van de anderen mocht ik gewoon blijven en aangezien ik omviel was ik het daar helemaal mee eens.

Bij m'n verkenningswandeling vanochtend ontmoette ik een jong stel die allebei helemaal niks met vliegen hadden. Ze waren wel vriendelijk belangstellend en toen ik meldde dat Alessandro Ploner de EK heeft gewonnen lichtte het gezicht van de jongen helemaal op. Was ik zomaar op een echte fan gestuit!

Om elf uur reed ik met de shuttle naar boven, een uur rijden voor de hoogste start op de Cavallaria. Er stond best wat wind en er waren dreigende verticale cumulussen maar het zag er allemaal toch wel erg aantrekkelijk uit. Ik kreeg de termiek niet te pakken maar ik had genoeg hoogte om wat rond te vliegen en een mooie landing te maken. Na wat boodschappen kon ik meteen weer opladen op de shuttle van drie uur, maar deze keer stapte echt iedereen uit bij de parapentestart en moest ik het dus helemaal totaal volstrekt alleen doen. Nog niet eens een wandelaar of boer ofzo. En ik had geen enkel telefoonnummer genoteerd, als ik zou besluiten om toch maar niet te starten dan kon ik niemand vragen me weer op te halen. Aangezien de omstandigheden nog vrijwel hetzelfde waren als ’s ochtends maakte ik er geen drama van en ik had toch de Fun dus wat kan mij nou gebeuren? Ik nam de tijd, koos een goed moment en startte beter dan vanochtend. Opnieuw zakte ik uit maar dat is hier dus niet zo erg omdat er sowieso een groot hoogteverschil tussen start en landing is.

Claudio, de meest enthousiaste local, nodigde me bij hem thuis uit in Brosso, en net toen ik in de auto stapte barstte een enorm onweer los. De auto heeft het al moeilijk om steile hellingen op te komen zo tot de nok toe gevuld met bagage, en nu stroomden er ook nog eens rivieren over de weg en lagen er overal net afgewaaide takken. Best spannend en het volgende avontuur wordt om te proberen elkaar te verstaan. Z’n vrouw is Spaanse en de vriend waarmee hij het huis deelt spreekt engels, Claudio en ik communiceren in kinder-frans.